Πόσο τυχερός νοιώθεις σήμερα!!!

Πόσες φορές συνδύασες βλακωδώς μια ημερομηνία, μια εικόνα ή ενα περιστατικό με τη τύχη σου και την πορεία της εξέλιξης μια ημέρας με αυτές τις ανόητες συμπτώσεις? Δύσκολο ερώτημα μιας και όλες οι σκέψεις αυτές εύκολα αποδομούνται μόνο και μόνο με την διαλεκτική σκέψη και μπορείς να δεις λίγο παραπέρα απο τη μύτη σου. Και όταν όμως οι συμπτώσεις σου χτυπάνε τη πόρτα τότε κοίτα καλά να δεις τι παίζει απέξω και κρίνε ανάλογα γιατί στο τέλος θα φτάσεις να κάνεις τρισάγιο κάθε φορά που θα βγαίνεις από τη πόρτα σου για να ξορκίσεις τα πνεύματα και να έχεις καλό Κάρμα και ευγενικό Τσι... Στις 20 του Μάη προ πολλών ετών πρωτοφίλησα τη γυναίκα μου, μετά απο χρόνια 20 Ιούνη ήταν η ημερομηνία που ενώπιον Θεών και ανθρώπων ένας παπάς με ράσα μας είπε ανδρόγυνο και από τότε παρέα πορευόμαστε. Μετά από ελάχιστους μήνες τον επόμενο Σεπτέμβριο στις 20 και πάλι ακούω το κλάμα ενος μικρού θηλυκού που έλαχε να βαπτιστεί Κατερίνα και να είμαι ο περήφανος πατέρας της. Έκτοτε η ημερομηνία αυτή τυχαίνει να είναι αυτό που λένε σημαδιακή και κάθε φορά που με πιάνω να το σκέφτομαι γελάω για τα καλά και φτάνω στο σήμερα. Πριν από πολλά χρόνια τότε που οι τράπεζες έδιναν διακοποδάνεια γαμοδάνεια και δάνεια λεύκανσης των καλλίπυγων νεανίδων εγώ σκέφτηκα να πάρω ενα δάνειο για να στεγάσω τα όνειρα που απο κοινού κάναμε με τη συμβία μου και αφού τα έσοδά μας έδειχναν να ανταποκρίνονται το δίχως άλλο επαρκώς κάναμε το απονενοημένο και βάλαμε τα όνειρα και τις ζωές μας υποθήκη. Αυτά τα όμορφα μέχρι και το 2013 όπου και η οικονομική κρίση είχε δείξει για τα καλά τα δόντια της και δάγκωσε και εμάς και μας βρήκε με τη Κατερίνα μας στα 7 της και εμάς να εισπράττουμε ενα επίδομα ανεργίας της τάξης των 396 ευρώ.








Όσοι με γνωρίζετε θα ξέρετε και τη συνέχεια, απόπειρα να ανοίξω ενα καφενείο στο χωριό να εργαστώ στο εξωτερικό και τέλος επιστροφή στην Αθήνα με τις ευκαιρίες, εργασία χωρίς αποδοχές σε ιατρείο για μήνες παλινωδία απο δουλειά σε δουλειά το επόμενο διάστημα και τα τελευταία χρόνια νοικιασμένος απο τρίτη εταιρία σε μια δεύτερη η οποία εξυπηρετεί τη πρώτη. Με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και πλέον αορίστου χρόνου με μισθό όμοιο με το άθλιο επίδομα ανεργίας. Όλα αυτά τα χρόνια το δάνειο που σου ανέφερα πιο πριν δεν αποπληρωνόταν μιας και ήταν δύσκολο να πληρωθούν οι βασικές μας ανάγκες και κάναμε υπομονή και υπομονή έκανε μάλλον και ο πιστωτής μου ανεβάζοντας βέβαια και το υπόλοιπο αναλόγως των τόκων ανά ημέρα ανά μήνα και ανά έτος καθυστέρησης. Αφού άρχισε να απαιτεί το ποσό με την βοήθεια ενός φίλου ( οικονομική και συμβουλευτική ) βρήκα μια δικηγόρο που μάζεψε ένα τσουβάλι με χαρτιά τα κατέθεσε και σήμερα πήγα στο δικαστήριο, στάθηκα απέναντι στον ειρηνοδίκη με το φρόνημα μου ψηλά και αφού για δέκα λεπτά της ώρας άκουσα 4 διαφορετικούς δικηγόρους να λένε καθείς τα δικά του αποχώρησα και επέστρεψα με τη πάροδο 3 ωρών για να πάρω την θετική απόφαση ότι το αίτημά μου έγινε δεκτό και θα πληρώνω μια ικανή για τα εισοδήματά μου δόση για ενα χρόνο που θα επανεξεταστεί η οικονομική μου κατάσταση για να δοθεί μιαν κάποια λύσις με μένα επιτέλους. Αφού το άγχος και η αγωνία με είχαν καταπλήξει και η απόφαση τελικά ήταν θετική για σήμερα σκέφτηκα να το γιορτάσω με γλυκά που κάθε Τρίτη και Τετάρτη τα βγάζει στο σφυρί το ζαχαροπλαστείο στα Λιόσα ( τα Νέα ) και έτσι με 5-6 ευρώ τρως του σκασμού γίνεσαι διαβητικός και δεν παίρνεις είδηση το ζάχαρο που έφτασε στα ύψη. Επειδή όμως είχα καιρό να χαρώ έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση να αγοράσω ενα ολόκληρο κιλό παγωτό και να το κάψουμε Κυρ - Στέφανε. Και μπαίνω στο κατάστημα κάνω τη παραγγελία και περιμένω στην ουρά για να πληρώσω, και αφού γελάς μέχρι εδώ ήρθε η ώρα της απότομης προσγείωσης.
















Μου λέει η Ειρήνη που στεκόταν δίπλα μου για ώρα, ''θα πάρω ένα κέικ για το παιδί που είναι απέξω''. Το παιδί απέξω είναι ένας δύσμοιρος σαν εμένα και ίσως και σαν σένα που με διαβάζεις βασικά, που δεν μας χωρίζουν πολλά η διαφορά είναι οτι ευτυχώς (κατάλαβες τώρα, το θέμα μας είναι η τύχη και η διαλεκτική της ανάλυση και ερμηνεία) εγώ είχα κάποιον ή κάποιους πλάι μου εκείνος όμως είναι μοναχός του να κοιμάται στο δρόμο και να ζητιανεύει να φάει κάτι που θα του προσφέρουν οι χαρούμενοι σαν εμένα. Και μένω για ώρα να την κοιτάζω χωρίς να ξέρω αν έχω θυμώσει με κάποιον ή αν απλά αυτό που συμβαίνει είναι πως κλαίω χωρίς να το θέλω και χωρίς να ξέρω το πραγματικό λόγο. Κλαυσίγελος φίλε αναγνώστη και μόνο. Πληρώνουμε το κέικ και το παγωτό, η Ειρήνη το παραδίδει στον νεαρό διαβάτη και παίρνει ενα ξεψυχισμένο ευχαριστώ. Ανεβαίνουμε στο παπάκι μας και καθώς προχωράω με το παγωτό κρεμασμένο στο τιμόνι θυμάμαι το Καζαντζάκη που τόσο γλαφυρά είχε πει την αιτία που τα μάτια μου κλαίνε

 “Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”