Καραντίνα

7 μέρες σήμερα σταθερά στο σπίτι. Καραντίνα δε το λέω, είμαι σπιτόγατος εκ πεποιθήσεως απο τα χρόνια της πρώτης μου νιότης. Επέλεξα να έχω το σπίτι μου κάστρο της δικής μου καθημερινότητας οπότε δε μπορώ να πω πως αυτός ο περιορισμός ειδικά σε αυτές τις συνθήκες με έχει στεναχωρήσει. Απο εκεί και μετά όμως και καθώς οι μέρες περνάνε έρχεται η στιγμή που κοιτώντας τα νέα στις εφημερίδες και το διαδίκτυο αντιλαμβάνεσαι οτι το πράγμα παίρνει διαστάσεις που ακόμα και εσύ ο απαισιόδοξος δεν είχες φανταστεί. Εργάστηκα επι σειρα ετών στον ιδιωτικό κλάδο υγείας σαν τεχνολόγος ακτινολόγος, ήταν για μένα αυτό που είχα φανταστεί οτι θέλω να κάνω στη ζωή μου και ποτέ δε μπορούσα, μέχρι πριν κάποια χρόνια, να σκεφτώ πως θα κάνω κάτι διαφορετικό. Όταν πριν 20 χρόνια ξεκίνησα σαν σπουδαστής το ταξίδι στην ακτινολογία είχα σαν δεδομένο την επαγγελματική αποκατάσταση καθώς επίσης και την καταξίωση πιθανά μέσα απο ποιοτική και εντατική δουλειά. Είμαι απο τις γενιές εκείνες που μεγάλωσαν με τη μαγική φούσκα του πασοκ στη διακυβέρνηση και την ρύθμιση των κρατικών δομών, ήμουν απο εκείνες τις γενιές ανθρώπων που έβλεπε δίπλα του την απαξίωση της ηθικής τον ανεξέλεγκτο πλουτισμό των λίγων και την αχαλίνωτη αλλοτρίωση της κοινωνίας και των θεσμών. Δεν έχει καμιά αξία να αναφέρω αν και τι έκανα για να αντιταχθώ σε αυτό έτσι και αλλιώς αν με διαβάζεις μάλλον θα με ξέρεις και θα γνωρίζεις και την πολιτική και την κομματική μου στάση για την κοινωνία αυτή. Ας δούμε όμως λίγο τα πράγματα μέσα απο αριθμούς... Το 2002 ξεκίνησα, παράλληλα με τις σπουδές μου, να εργάζομαι σε μια απο τις μεγαλύτερες εταιρίες αναπηρικών ορθοπεδικών και προθετικών μελών στην χώρα μας. Είδα την Ολυμπιάδα στην Ελλάδα σαν την ευκαιρία των λίγων να χεστούνε στο τάλιρο και να κάνουν τέτοιες περιουσίες που σήμερα κοιτώντας πίσω αναρωτιέμαι αν φταίω κάπου και εγώ που δεν έβαλα το δάχτυλο στο μέλι. Η ελληνική κοινωνία σε ένα άκρατο παροξυσμό ζούσε το όνειρο της Ευρώπης και την θαλπωρή που της είχε προσφέρει το ισχυρό και ακλόνητο ευρώ στην οικογένεια των ισχυρών λαών της ένωσης. Έψαχνες με αγωνία να δεις στο δρόμο κανένα αυτοκίνητο 10ετίας ή καμιά μοτοσυκλέτα κάτω απο 750 κυβικά. Όλα καινούρια αγορασμένα με δάνειο. Μέσα σε αυτό το κακό χαμό και το ξέφρενο γλέντι, 2 φορές την εβδομάδα είχα εργαστήρια για τη σχολή στο 7ο ΙΚΑ Καυταντζόγλου και στο ΙΚΑ της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η αντίφαση όμως εκεί σε σχέση με τα πολυτελή ξενοδοχειακά νοσοκομεία που ήταν χορηγοί της Ολυμπιάδας ήταν τεράστια. Απο τότε δραματικές ελλείψεις σε υλικό και προσωπικό. Έβλεπα τα πρώιμα προβλήματα στον τομέα της υγείας και ας μας ζάλισαν τα αυτιά οτι είμαστε στους δυνατούς της Ένωσης. Τα δημόσια νοσοκομεία εξοπλίστηκαν την περίοδο εκείνη και ενας μεγάλος αριθμός ανακαινίστηκαν σαν Ολυμπιακά νοσοκομεία... Και αυτό ήταν όλο .... Μπήκε κάποιος νέος εξοπλισμός μπήκαν κάποια νέα μηχανήματα ... και εκεί το γλέντι τελείωσε.... Υπήρξαν εταιρίες στην Ελλάδα που εισήγαγαν αναλώσιμα με ενα χ κόστος και αυτό το αναλώσιμο έφτανε στην δημόσιο με ενα κόστος 100 επι χ ή ακόμα και 1000 επι χ. Μα αυτά όλα είναι γνωστά θα μου πεις. διαπιστώσεις και τίποτα παραπάνω. Στο κομμάτι του ανθρώπινου δυναμικού και του προσωπικού του απαραίτητου δυστυχώς το πράγμα ήταν αρκετά διαφορετικό... Προσλήψεις φυσικά και έγιναν και πολύ κόσμος έπιασε τη καλή... Είναι ο ίδιος κόσμος που μέχρι σήμερα πίνει νερό στο όνομα του Σημίτη ή του Γιώργη του Παπανδρέου του νεώτερου. Είναι μια ακόμα γενιά κομματικού στρατού που με λύσσα θα σου πει ο λαός δε ξεχνά τι σημαίνει δεξιά.Είναι ο ίδιος ηλίθιος που προχθές βγήκε στο μπαλκόνι να χειροκροτήσει τους νοσοκομειακούς γιατρούς και την επόμενη μέρα γέμισε το αμάξι με εφόδια και έφυγε για το χωριό για να κάνει τις αναγκαστικές του διακοπές πρόωρα... Είναι ο ίδιος ηλίθιος που δεν αντιλαμβάνεται το κακό που κάνει καθημερινά σε αυτή τη κοινωνία με αυτή τη συμπεριφορά είναι ο ηλίθιος που δημιούργησε συνειδητά το ίδιο το κράτος της βλακείας και της μη ευθύνης... Αλλά ας μη βιαζόμαστε μιας και αφού οι ολυμπιακοί αγώνες πέρασαν και εγώ πήρα πτυχίο, παντρεύτηκα και γεννήθηκε η Κατερίνα. Μετακόμισα στο χωριό μου στην Εύβοια και ξεκίνησα να ζω το όνειρό μου σαν τεχνολόγος ακτινολόγος σε ενα πρότυπο εργαστήριο για τα δεδομένα της επαρχίας δίπλα σε ενα καταξιωμένο γιατρό. Τύχη που δύσκολα μπορεί να έχει κάποιος σε αυτές τις συγκυρίες για μια επαρχιακή πόλη το 2006. Έβγαζα χρήματα έκανα τη δουλειά που ονειρευόμουν είχα ελεύθερο χρόνο και μπορούσα να κάνω όσα ήθελα χωρίς να το σκεφτώ 2η φορά. Ξεκίνησα να φτιάχνω σπίτι τρώγοντας απο τα έτοιμα αλλά παίρνοντας και δάνειο μιας και ποιος μπορούσε τότε να φανταστεί αυτό που ερχόταν. Ταξίδια ψώνια και la vie est belle... Αντιμετωπίζοντας προβλήματα και προκλήσεις τα επόμενα χρόνια πέρασαν και δε μπορώ να πω πως οι οικονομικές εκρήξεις που γινόντουσαν σιγά σιγά στις χώρες γύρω απο τα ασφαλή σύνορα της Ευρώπης με άγγιξαν. Σε κάθε επίσκεψή μου στην Αθήνα έβλεπα το πρόβλημα να γιγαντώνεται και να έρχεται συνεχώς προς τα ασφαλέστερα κοινωνικά στρώματα, και αυτό ακριβώς το έβλεπα στα μάτια των ολοένα περισσοτέρων ανθρώπων που διαχείμαζαν στο δρόμο και στις πυλωτές των πολυκατοικιών. τα Χριστούγεννα του 2011 η Κατερίνα ήταν 5 χρονών κάνουμε βόλτα στο κέντρο για ψώνια και καφέ, μπαίνουμε σε ενα απο τα κλασσικά καφέ στη Μητροπόλεως και η Κατερίνα είναι σοβαρή και αμίλητη... Τι έχεις Κατερινάκι??? Μπαμπά νομίζω οτι φέτος η Αθήνα έχει λιγότερα λαμπάκια και περισσότερους άστεγους. Το 2012 έρχονται μειώσεις μισθού απώλεια εισοδήματος απο την Ειρήνη και στο τέλος απόλυση μετά απο τρίμηνη προειδοποίηση για εμένα. Μπαίνω στο ταμείο και η συνέχεια είναι παρακάτω. Αλλά για κάτσε... Τι διάολο πέρασε η κυβέρνηση Παπανδρέου, η κυβέρνηση Παπαδήμου, η κυβέρνηση Πικραμένου και μετά ήρθε ο Σαμαράς...








Μα τι διάολο εγώ εργαζόμουν τον ιδιωτικό τομέα, στον τομέα ακριβώς που όλοι εκείνοι που κυβέρνησαν και κυβερνούν υποτίθεται οτι στηρίζονται και στηρίζουν στον τομέα που ολημερίς μας υπόσχεται την αξιοκρατία την ανάπτυξη και την εξέλιξή μας σαν κοινωνία. Έζησα απο μέσα το πετσόκομμα των ταμείων υγείας και την αποσάθρωση των δομών υγείας με αποφάσεις αυτών που και σήμερα είναι στο προσκήνιο και ευαγγελίζονται οτι θα μας σώσουν. απο το 2006 εως και μετά την απόλυσή μου βρέθηκαν καλοθελητές ειδικά την περίοδο 2007 - 2009 που θέλησαν να με βολέψουν στο δημόσιο και συγκεκριμένα στο νοσοκομείο Κύμης και Καρύστου. Χωρίς 2η σκέψη και χωρίς κανένα δισταγμό ξεκαθάρισα οτι δεν θέλω μια θέση που δεν μου αξίζει. Δεν ζήτησα ποτέ μου ρουσφέτι και δεν αντάλλαξα όσα πιστεύω για το κόσμο με κανένα αντάλλαγμα. Έμεινα άνεργος και απο τη λευκή ποδιά του ακτινολόγου βρέθηκα στα εργοστάσια της Αγετ, βρέθηκα να ξεχνάω τη ζωή που ονειρεύτηκα στο χωριό που μεγάλωσα και αντιμετώπισα την ανάγκη να επιστρέψω στην Αθήνα για να έχω και πάλι δουλειά με αξιοπρέπεια. Το βιογραφικό μου δυνατό και οι προτάσεις για συνεργασία όχι λίγες. Βρίσκω γρήγορα δουλειά σε μεγάλο πολυϊατρείο στους Αγίους Αναργύρους δουλεύω σε πρωτόγνωρες συνθήκες πίεσης και εκμετάλλευσης του ασθενή και κάνω υπομονή... Οι μήνες περνάνε και παραμένω απλήρωτος. Υπουργός Υγείας ο άδωνης τον βλέπω στα κανάλια να λέει οτι του κλέβει τη δόξα ο Τόμσεν και όταν εγώ ζητάω το μισθό μου μου λένε οτι ο υπουργός δεν έχει βγάλει απόφαση να πληρωθούν τα ιδιωτικά κέντρα. Αντέχω 4 μήνες κάνω καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και για 4 μήνες δουλειάς παίρνω κάτι λιγότερο απο 1000 ευρώ, στο σπίτι δεν υπάρχει ούτε γάλα για τη Κατερίνα. Σιχτιρίζω το κλάδο της υγείας και το παίρνω απόφαση, θα τα καταφέρω και θα επιβιώσω περήφανα και με τον ιδρώτα μου. απο το 2014 μέχρι και σήμερα έχω κάνει δουλειές που δε φαντάστηκα ποτέ μου, τηλεφωνητής σε κέντρο του οτε για 400 ευρώ το μήνα, μονταδόρος σε έπιπλα ταξιδεύοντας τη μέση ανατολή για μήνες μακρυά απο το σπίτι μου, χαμάλης στα εργοστάσια της Αγετ σε Μηλάκι και Βόλο, λαντζέρης μάγειρας υδραυλικός ηλεκτρολόγος και πιθανόν να ξεχνάω και κάποια άλλα. Τα τελευταία 2 χρόνια κάνω μια απαιτητική και δύσκολη δουλειά, μεταφέροντας μπουκάλες υγραερίου με το μηχανάκι μου στην Αθήνα. Είναι κάτι που ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα κάνω αλλά τελικά η ζωή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις που δεν φανταζόμαστε.









Τη τελευταία βδομάδα λόγω της πανδημίας είμαι στο σπίτι και νοιώθω τυχερός σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που δουλεύουν στη διανομή, ντιλίβερι, και είναι αναγκασμένοι για να βγάλουν το μισθό τους να φέρουν στα σπίτια όλων μας απο καφέδες και σουβλάκια μέχρι τα ψώνια του σουπερ μάρκετ καθώς και , φίλε καθώς έρχεσαι φέρε μου και ενα κουτί προφυλακτικά και ενα χόλμπορν άσπρο για να μη βγαίνω τέτοια ώρα. Αν με ρωτάς θα σου πω οτι είναι απο τις πιο δύσκολες δουλειές που υπάρχουν και αν δε με πιστεύεις στην επόμενη καταιγίδα πάρε την ομπρέλα σου και πήγαινε μια βόλτα για 15 λεπτά μες τη βροχή. Με την ομπρέλα σου ναι. Και μόλις επιστρέψεις σκέψου οτι ο ντιλιβεράς είναι κατά μέσο όρο 6 με 10 ώρες πάνω στο μηχανάκι του χωρίς ομπρέλα για να παραγγείλεις εσύ απο την άνεση του σπιτιού σου ότι σου κατέβει στο κεφάλι. Να μου πεις απο το ένα στο άλλο. Απο την Αθήνα της Ολυμπιάδας του 2004 στη διανομή υγραερίου το 2020 16 χρόνια δρόμος και συνεχίζουμε. Όταν άρχισαν τα κρούσματα να ανεβαίνουν η αλήθεια είναι οτι πανικοβλήθηκα, φοβάμαι οτιδήποτε μου είναι άγνωστο, έχω ενα μεάγλο φόβο απέναντ ιστις αρρώστιες και τα νοσοκομεία, και η συγκεκριμένη πανδημία είναι άγνωστη σε μένα καθώς και στο επιστημονικό προσωπικό που καλείτε να το αντιμετωπίσει. Ήθελα απο τη πρώτη μέρα να κλειστώ στο σπίτι φοβούμενος για την Ειρήνη για τη Κατερίνα για τους συναδέλφους μου την οικογένειά μου στην Εύβοια και για όλο το κόσμο που καλείτε να το αντιμετωπίσει σε μια καταβαραθρωμένη χώρα που πέρασε μνημόνια και οι πληγές είναι ορθάνοιχτες. Έρχεται όμως η στιγμή που δεν αντέχεις όσα ακούς και αφού ανακοινώθηκε η πανδημία και το κράτος πήρε μέτρα βλέπεις αυτούς που κατέστρεψαν την Υγεία να εκθειάζουν και να χειροκροτούν τους γιατρούς, τους ίδιους γιατρούς που δεν δέχονται στο γραφείο τους να συζητήσουν τα προβλήματα του κλάδου. Ακούς πολιτικάντηδες να αναφέρονται στους άξιους νοσηλευτές μας που με ζήλο πολεμάνε το κακό, τους γυμνοσάλιαγκες δημοσιογράφους που ζητούσαν να κλείσουν τα δημόσια νοσοκομεία να εξυμνούν την αξία τους σήμερα. Και αναρωτιέσαι ρε μήπως γίνανε ξαφνικά κομουνιστές. Ούτε αυτοί γίνανε κομουνιστές ούτε και άλλαξαν. Αυτό ακριβώς που συμβαίνει είναι οτι το αγγούρι θα το φάνε όσοι το έτρωγαν πάντα μέχρι σήμερα. Και η απόφαση για να αλλάξει η κοινωνία και ο κόσμος είναι στα δικά μας χέρια και τις επιλογές μας










 Μέσα στο χαμό εξαγγελία για προσλήψεις έκτακτου προσωπικού, κοιτάζω την είδηση και τη προσπερνάω χωρίς 2η σκέψη. Η Ειρήνη μου φτιάχνει τα χαρτιά και μου κάνει την αίτηση, μέσα σε όλα χρειάζονται και τα ένσημά μου , τα μετράω και γελάω 5100 ένσημα... Σύνταξη στα 72... έκλεισα τα 38 το Γενάρη... Είμαστε για κλάματα σαν κοινωνία, η Ειρήνη έχει καταθέσει την αίτηση τα αποτελέσματα θα βγουν και ίσως με πάρουν σαν έκτακτο προσωπικού στο καθημαγμένο δημόσιο για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Αν το δημόσιο είχε βγάλει πρόσκληση για βοήθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης θα πήγαινα και χωρίς μισθό, το ίδιο θα κάνω και αν με προσλάβουν σύμφωνα με τα μόρια που όπως φαίνεται είναι πολλά λόγω εμπειρίας και προϋπηρεσίας. Η αλήθεια είναι οτι περιμένω με αγωνία, η αλήθεια επίσης είναι οτι φοβάμαι πολύ, αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν όλοι όσοι δουλεύουν στο σύστημα υγείας φοβόντουσαν και καθόντουσαν σπίτι τους. Με την ελπίδα όλο αυτό να τελειώσει σύντομα και να πλήξει όσο γίνεται λιγότερο τους ανθρώπους όπου γης. Με την ελπίδα όλο αυτό να γίνει μάθημα σε όλους εσάς που όταν απεργεί ο νοσοκομειακός γιατρός και ο νοσηλευτής σας ξεβολεύει απο τη καθημερινή σας βόλτα στο κέντρο. Με την ελπίδα να εκτιμήσεις τον υπάλληλο του σούπερ μάρκετ που αυτές τις μέρες ρισκάρει για ενα κομμάτι ψωμί τη ζωή του. Με την ελπίδα να σέβεσαι το παιδί που σου φέρνει σουβλάκια και καφέδες οτι ώρα σου κατέβει γιατί ρισκάρει τη ζωή του καθημερινά πριν και μετά τη πανδημία για να φας ζεστό σουβλάκι και να πιείς το φρέντο σου χωρίς να έχει νερώσει... Με την ελπίδα να καταλάβεις οτι η συλλογική ευθύνη ξεκινάει απο τις προσωπικές σου επιλογές... Επειδή όμως, ενα βήμα απο τα 40 μου, δεν ελπίζω σε μαγικές συνταγές και θείες παρεμβάσεις θα σου πω το εξής... Όταν όλο αυτό περάσει φρόντισε έμπρακτα πλέον να επιλέξεις ποιους θα χειροκροτάς και ποιους πραγματικά έχεις ανάγκη για ενα καλύτερο κόσμο, γιατί έτσι και αλλιώς αυτή η γη θα γίνει κόκκινη... Με το παρακάτω ποίημα του Βάρναλη πορεύτηκα απο τη πρώιμη σκληρή μου εφηβεία και είναι ο ''οδηγητής'' μου μέχρι και σήμερα, θα συνεχίσω να πορεύομαι και να παλεύω για ενα καλύτερο κόσμο... VENCEREMOS