Κάναμε τα σπίτια μας εκκλησίες. Με εικονοστάσια και μανουάλια, χωρίς παπάδες και ψάλτες. Με ιερωμένους τους ίδιους μας τους Άγιους, με ψάλτες εμάς τους ίδιους με τις παραφωνίες μας με τα πάθη και με τα λάθη μας να ψάχνουμε στο ψαλμό εξιλέωση και μετάνοια. Κοινωνούσαμε το σώμα και το αίμα των ίδιων αυτών Αγίων καθημερινά απο τότε που καταλάβαμε το σκοπό της τέχνης στην κοινωνία και στο σύνολο. Πλουτίσαμε με κόπο με αίμα και ιδρώτα με τα βιβλία αυτά της θρησκείας μας τις φτωχικά φτιαγμένες βιβλιοθήκες μας για να μη λήψει στη γέννα μας η γνώση, η ιστορία η ίδια και η ευκαιρία να κοινωνήσουνε και εκείνοι της γέννας μας, τη πίστη μας. Για χρόνια πολλά αιρετικός, στο σχολείο απο λάθη τρίτων και δικές μου λάθος επιλογές, στην πορεία τρως όπως όλοι κάποια σφαλιάρα και λες μέχρι εδώ απο σήμερα πιστεύω. Πιστεύω βαθειά, κάνεις τη θρησκεία σου αυτοσκοπό και λειτουργείς με βάση αυτήν. Αποφασίζεις οτι είσαι άλλος και πλουτίζεις και γεμίζεις και μέσα σου πολλές φορές νιώθεις γεμάτος γιατί έχεις κάνει το χρέος σου μέχρι εδώ. Και γίνεσαι ξανά αιρετικός. Αμφισβητείς βάζεις ερωτηματικά εκεί που άλλοι βαρούνε παλαμάκια. Ακούς ρηξικέλευθες ανακοινώσεις και γελάς, έχεις στο μυαλό σου το σκοπό και το στόχο σου, μένεις κοντά στο ποίμνιο αλλά το μαντρί δεν είναι φιλόξενο πια και οι απόψεις του τσέλιγκα σε κάνουν να λυπάσαι. Το παίρνεις απόφαση θα κάνω κηδεία στους Αγίους μου με το δικό μου τρόπο κάθε που θα φεύγουν, θα τους βάζω να ψέλνουν με τη συνοδεία των δικών μου παράφωνων ψαλμών, έτσι θα εξιλεωθούμε αμφότεροι και απο τη μεριά μου θα τους συγχωρώ τα στραβά και τα λάθη. Γιατί στη δική μου πίστη ο νεκρός είναι παντοτινός χωρίς αναστάσεις και λοιπές ιστορίες με δράκους και ιπτάμενα Χερουβείμ, μια φορά πεθαμένος για πάντα χώμα και στάχτη στο διηνεκές. Κάθε κριτική είναι χωρίς αξία και νόημα.
Θυμάμαι με το πατέρα μου είχα κατά καιρούς ομηρικούς καυγάδες, για όλα τα θέματα. Μου την βάραγαν στο κεφάλι οι απόλυτοι άνθρωποι, οι μη διαλλακτικοί, αυτοί που έλεγαν θα το κάνω έτσι και ας ήξεραν οτι είναι λάθος. Και τα κάναν, πολλές φορές, όλα ζάρια. Το πλήρωναν όμως το λάθος μέχρι τέλους, χωρίς να ψάξουν άλλονα φταίχτη και μέχρι το τέλος θα σου γελούσαν ρίχνοντας και κανά καντήλι για γαρνιτούρα. Ε αυτό ήταν που μας έκανε να σφαζόμαστε πολλές φορές η απολυτότητα, τον είχα χαρακτηρίσει σαν μονολιθικό προλετάριο με αυτοσκοπό του την εργασία. Πες μου αν θα γίνουμε όλοι επιστήμονες ποιος θα είναι ο εργάτης για να φάει το γράσο και το κάρβουνο σαν δροσερό αεράκι στα εργοστάσια. Πως έχεις απαίτηση ο αγράμματος εργάτης να διαβάσει τις νουθεσίες που η ηγεσία σου εκφράζει του είπα κάποτε.
Βλάκα... βρόντηξε και άστραψε... γι'αυτό αγωνίστηκα μια ζωή, για να μην είναι ο εργάτης αγράμματος και οι δικές σου νουθεσίες να καθορίζουν τις εκάστοτε ηγεσίες. Βλάκα... Το έβαλα στα αυτιά μου σα τη μεγαλύτερη παραφωνία στη μελωδία του μυαλού μου. Και ακόμα το σκέφτομαι και ας ξέρω πως ο δικός μου αιώνιος προλετάριος δε θα μετείχε στη κηδεία που κάνω εγώ στον ΄Αγιο Μίκη. Τον είχε αποκηρύξει χωρίς πισωγυρίσματα. Ο πατέρας μου άνηκε στην παλαιά φρουρά των κομουνιστών εκείνων που γαλουχήθηκαν απο τους μπαρουτοκαπνισμένους του παρελθόντος. Τα πισωγυρίσματα και οι συγχώριες δεν ήταν στο δικό τους αξιακό κώδικα. Μια φορά πουλημένος για πάντα απέναντι. Αλλά τι να το κάνεις, σου είπα οτι τον είχα χαρακτηρίσει μονολιθικό προλετάριο και ίσως τελικά έτσι να ήταν αλλά όπως επίσης σου είπα ο νεκρός είναι νεκρός στο διηνεκές. Δεν προσδοκώ λοιπόν ούτε και πιστεύω πως θα βρεθούμε ξανά κάπου μαγικά, όταν το ταξίδι τελειώσει, για να κάνουμε πολιτική φιλοσοφική και όποια άλλη συζήτηση για τους αξιακούς μας κώδικες.
ΥΓ. Αν κάπου στα παραπάνω είδες χρυσοκέντητους τρούλους ιερωμένους με άμφια και αγγελάκια τότε έχεις κάνει λάθος και τσάμπα στο χρόνο που αφιέρωσες.
ΥΓ. Η Κατερίνα έψαχνε μια λέξη να με χαρακτηρίσει όταν τσακωνόμασταν για να κάνει μια τρύπα στα αυτιά της που λέγεται snug ή tragus ή orbital και δεν δεχόμουν με τίποτα. Μάλλον μονολιθικό ήθελε να με πει αλλά δεν έβρισκε τη λέξη. Την έφτασα έτοιμη να εκραγεί και επέμεινα μέχρι τέλος, έφτασε μοναχά να μου πει οτι τα έχει μάθει τα δικά μου απο τη μάνα μου και πως είμαι απόλυτος και Σταλινικός χωρίς καμιά διαλλακτικότητα.
ΥΓ Μέχρι τα όνειρά μας να πάρουν εκδίκηση εμείς θα σπέρνουμε γενεές και θα τους δίνουμε απλόχερα τη πίστη μας. Μπορεί να μην το ξέρουμε αλλά κάθε γενιά θα είναι πιότερα καλή απο τη περασμένη. Μέχρι να φτάσουμε στη κοινωνία αυτή που θα ανοίγει τις πόρτες της το βράδυ και δε θα υπάρχουν πια θλιμμένοι για να βρουν συντροφιά. Και που ξέρεις ίσως τότε, ίσως, να βρούμε και εμείς το Χριστό που ψάχνουμε για τη δικιά μας αίρεση και να του δώσουμε την υπόσταση που θέλουμε, του εργάτη, του επιστήμονα, του καθημερινού χωρίς τις μεγάλες περγαμηνές ανθρώπου. Ενός απο εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου