Κλικ!!!

Είναι πολύς ο καιρός που θέλω να μοντάρω μια τέτοια σαν και τούτην εδώ που μόλις ξεκίνησα ανάρτηση αλλά με τα τούτα και με τα κείνα δεν το επιχείρησα.
Στο μυαλό μου παίζει χρόνια τώρα βέβαια, όπως επίσης παίζει και στα κρυφά μου τα κιτάπια αλλά ολοκληρωμένο όπως αυτό που επιχειρώ τούτη την ώρα δεν υπάρχει κάπου.


Έχουμε και λέμε λοιπόν, απο μικρός είχα πολλές λόξες, ήμανε πάντα αυτό που λένε μάλλον αντιδραστικός με κάθε τι νομότυπο ή και νόμιμο πολλές φορές αντιδρούσα στα τραβά κ τα ανάποδα αλλά με το δικό μου το τρόπο όχι με το συνηθισμένο όσο λογικό και να ήτανε.\Έτσι σιγά σιγά ανακάλυπτα καινούρια πράγματα που με τραβάγανε. Εδώ δε θα αναφερθώ στα παράξενα απο αυτά που με τραβήξανε αλλά ευτυχώς την έκανα αλλά σε κείνα που με γέμισαν και με γεμίζουν ακόμα και με βοηθάνε να τα έχω κοντά μου.

Ένα απο τα πράγματα που πάντα θαύμαζα ήτανε και είναι η φωτογραφία, κάθε φωτογραφία, παλιά καινούρια βαλμένη στο κουτί ενός απορρυπαντικού, ή βαλμένη στο τοίχο ταλαιπωρημένη και κιτρινισμένη απο το καιρό.
Σκισμένη και πεταμένη σε κάποιο συρτάρι γραμμένη στο πίσω μέρος της με αφιερώσεις και αναμνήσεις, με κέρδισε η φωτογραφία για πολλούς απο τους αλλόκοτους του μυαλού μου λόγους αλλά πιο πολύ απ' όλα με κέρδισε για τούτο, με κέρδισε για όλα εκείνα που δεν φαίνονται και δεν υπάρχουν μέσα σε κείνο το κάδρο σε εκείνη την στιγμή τη μοναδική για πάντα.
Η λήψη της φωτογραφίας είναι μοναχά μια στιγμή στο άπειρο του αιώνιου χρόνου, μια στιγμή μοναδική που δεν επαναλαμβάνεται και δε γυρίζει πίσω όσο και να το παλέψεις δεν θα είναι ποτέ της πάλι η ίδια στιγμή.
Με κέρδισε η τέχνη της απο τα πρώτα στάδια της δουλειάς του φωτογράφου μέχρι και τα σημερινά ψηφιακά επεξεργασμένα αρχεία παρά το γεγονός ότι δεν τα πολυκαταφέρνω δε το βάζω κάτω και τη βρίσκω να φτιάχνω τις πανοραμικές μου λήψεις με τσαμπέ προγράμματα κατεβασμένα παρανόμως!!! :)
Η μοναδικότητα λοιπόν αυτή με κέρδισε όχι για το περιεχόμενό της αλλά για όλα εκείνα τα οποία μου δημιουργεί κάθε φωτογραφία που έχω τραβήξει κοιτώντας την μετά απο χρόνια ή αμέσως μετά απο τη λήψη της.
Κάθε φωτογραφία μου έχει άρωμα ήχο και κίνηση, κάθε μια ξεχωριστά εμπνέει τα συναισθήματά μου και η ψυχολογία μου διαμορφώνεται ανάλογα, κάθε φωτογραφία έχει τη δική της μικρή ιστορία ή τη δική της μεγάλη πορεία που χρειάζονται τόμοι και τόμοι για να αναλυθεί και να σας μεταφέρω κάτι απο την αίγλη ή τη πορεία της.
Οι φωτογραφίες μου πολλές φορές με κάνουν να γελάω να αναπολώ να θυμάμαι και άλλες φορές με κάνουν να κλαίω, είναι αυτές οι μικρές οι ιδιαίτερες στιγμές του καθένα μας που μια φωτογραφία μπορεί να εγκλωβίσει μέσα της.
Τη μεγαλύτερη μαγεία με τη φωτογραφία την ένοιωσα σε μια περίοδο της ζωής μου πολύ κρίσιμη μια περίοδο που ακροβατούσα στο δικό μας κόσμο τον πραγματικό και σε ένα παράξενο αλλόκοτο μαγευτικό αλλά ταυτόχρονα και επικίνδυνο κόσμο, κατόρθωσα λοιπόν τότε να πάρω το πρώτο μου εμφανιστήριο ασπρόμαυρης φωτογραφίας, κινέζικος μεγεθυντήρας τρεις λεκάνες και υγρά το μόνο καλό και ακριβό της υπόθεσης ήταν ο φακός, rodenstock εγγυημένη κατάσταση, καμιά δεκαριά illford και βουρ επιστροφή στο χωριό και βόλτες στην Αθήνα, τραβούσα οτιδήποτε, περπατούσα ανάμεσα σε κόσμο και κτίρια, ήταν το κάτι άλλο, κλικ το ένα μετά το άλλο, το βράδυ στο σπίτι σε ένα μικρό χόρο να τα βολέψω όλα, η λάμπα του σκοτεινού θαλάμου να με δυσκολεύει στην αρχή και στη πορεία να μου γίνει το άλλο μου μισό στα βράδια που πέρναγαν εμφανίζοντας τις δημιουργίες μου.
Όλες οι φωτογραφίες όμως που τράβηξα είχαν ένα αρχικό ξεκίνημα αυτή τη μαγεία που μπορεί να φυλακίσει μέσα του ένα κλικ...

Τα περισσότερα έμεναν στα αρνητικά μιας και δεν είχαν ούτε καλούς χρόνους ούτε κ κάτι ιδιαίτερο και το χαρτί ήταν και ακριβό αλλά κάποια λίγα άξιζαν και θα σου δείξω κ σένανε καλέ μου αναγνώστη.

 

Μάλλον ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου τα γέλια αυτής της πανέμορφης κ μοναδικής παρέας που έσπασε κ δεν γυρίζει πίσω, κάπου εκεί είναι ο ήχος απο τα κύματα που σπάνε στη παραλία, η μυρωδιά του βουνού του χαμομηλιού και της ρίγανης.Η μουσικές που έπαιζαν στο αυτοκίνητο που βρίσκεται πίσω απο κάποιες φωτογραφίες ακόμα είναι στο μυαλό μου το Μη μου μιλάς του Σιδηρόπουλου και το stairway του heaven. 



Πόσες τέτοιες στιγμές μικρές για το σύνολο και τεράστιες για μένανε πόσα βράδυα χωμένος μέσα στις μικρές λεκάνες για να τα εμφανίσω και να τα κοιτάζω σήμερα 6-7 χρόνια μετά και να γελάω με ένα χαμόγελο μοναδικό και ιδιαίτερο...

Είναι τόσα πολλά αυτά πο θέλω να βάλω ακόμα αλλά ο ΟΤΕ έχει αρχίσει τα τσαλίμια του κ πάλι και έχω διακοπές οπότε θα φωρτώσω κ κάποια λίγα απο τα ψηφιακά μου και μια άλλη φορά και πάλι στο αγγύς ή στο μακρινό μέλλον θα σκανάρω και εκείνα τα αρνητικά που τώρα κοιτώντας τα με κάνουν να αναπολώ κ να ονειρεύομαι, να θυμάμαι και να είμαι πια σίγουρος ότι η φωτοργαφία είναι μια απο τις σημαντικότερες τέχνες σε τούτο το κόσμο και κρατάνε τη πρωτοκαθεδρλια στο μυαλό μου παρέα με την άλλη μεγάλη τη μουσική..


Καλό σου βράδυ γνωστέ άγνωστε φίλε μου!!!