Έτσι

Δεν έχω όρεξη να το κάνω αλλά σήμερα θέλω κάτι να γράψω, ξύπνησα και παρά τη μουντάδα του ουρανού παρα τη βροχή που ξεκίνησε απο τη ξημερώματα να πέφτει εμένανε τούτη η μέρα μ'αρέσει.
Δε ξέρω σε τι απ'όλα να πιαστώ που φλέγουν το μυαλό μου και να προσπαθήσω να το αποτυπώσω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα που έχω μπροστά μου, πιστεύω πως χωρίς να το παλέψω ιδιαίτερα κάτι θα βρω.
Μια βόλτα στα γνωστά μου site που σχεδόν μόνιμα είναι ανοιχτά καθημερινά μου δίνει πολλές αφορμές για να αρχίσω να γράφω χωρίς να σταματάω, το χρονοντούλαπο το κλείδωσα καλά γιατί το τελευταίο καιρό είχε πολλούς δραπέτες και έτσι θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί και να επανέλθουμε στην έννομη τάξη και πάλι ξεχνόντας και αφήνοντας της γης τα μυστικά μέσασ τους μυθικούς μας ήρωες και να αποδώσουμε τούτη την λοξοδρόμηση σε τυχαία άνευ ουσίας και ειρμού γεγονότα...

Δε ξέρω αν είναι ο καιρός αλλά θα ήθελα τούτη τη μέρα τη βροχερή να είμαι σε ένα σπίτι που ποτέ μου δεν μπήκα σε ένα σπίτι που ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να ζήσω σε ένα σπίτι διαφορετικό απο τα άλλα βγαλμένο μέσα απο τους εφιάλτες των μικρών παιδιών, ένα σπίτι με μεγάλα ψηλά ταβάνια γεμάτα ψηφίδες και ζωγραφιές απο εποχές αλλοτινές με ζώα και μορφές απο εποχές άλλες με δοξασίες με δράκους και νεράϊδες, ένα σπίτι με ἐνα τζάκι μεγάλο που να χωράει ξύλα όσα οι αγκαλιές 3-4 ανδρών μαζί με μεγάλες φλόγες να γλύφουν το ντουβάρια του, ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό και ανέσεις, ένα σπίτι με ένα μεγάλο παράθυρο στο πλάι του τζακιού που να βλέπει δεξά τις χιονισμένες κορφές των γειτονικών βουνών και ζερβά την οργισμένη θάλασσα να σπάει με μανία τα νερά της πάνω στους κοφτερούς βράχους τους υποκείμενος τα βαθιά θεμέλια τούτου του σπιτιού του βγαλμένου απο τους εφιάλτες των Αγίων μας...
Μέσα σε τούτη τη μεγάλη σάλα καθισμένος σε μια ξύλινη καρέκλα μεγάλη και σκαλισμένη με μεράκι απο έναν μαραγκό που'χει το ένα του το χέρι κολοβό, με αναμμένα κεριά για να αχνωβλέπεις κρατώντας στο χέρι λιγοστές κίτρινες σελίδες και ένα μολύβι για να φτιάξεις με περίσσια καλλιτεχνική διάθεση μια καρικατούρα του εαυτού σου...
Κάπου εκεί κάτου στο πλάι της καρέκλας είναι καθισμένος και ένας γερασμένος τριχωτός σκύλος που παρά τα γερατειά του δεν το βάζει κάτω και κάθε στιγμή είναι έτοιμος να κουνήσει την ωρά του και να παίξει με το αφεντικό του με την πρώτη αφορμή, ένα χαλάκι μοναχά του είναι αρκετό για να ζεσταίνει τη κοιλιά του καθώς οι φλόγες του τζακιού τον λούζουν με τη ζεστασιά τους...
Στα ντουβάρια ζωγραφιές και πορτραίτα όλων εκείνω που έζησαν στο παρελθόν σε τούτους τους τοίχους όλων εκείνων που έπαιξαν το ρόλο τους για να είναι κάποτε τούτα τα ντουβάρια γεμάτα με ζωή με φωνές παιδικές με ήχους μαγικούς με μουσικές και με χαρά, μια χαρά μεγάλη όση και το σπίτι τούτο, το σπίτι αυτό που τελικά άδιασε και έχει μέσα του μόνο αυτές τις καρικατούρες και ζει με τις αναμνήσεις...








Μέσα στη μοναξιά των ντουβαριών η καρικατούρα μας σηκώνεται με αργό και σταθερό βήμα προτείνει στο σκύλο να χορέψει μαζί του ενα υπέροχο βαλς σαν αυτά που κάποτε του έδιναν χαρά μέσα σε τούτο το χώρο, απογοητευμένος ο σκύλος βάζει τα αυτιά του χαμηλά και κρύβει τη μουσούδα του με τα μπροστινά του πόδια, διπλώνεται και απλά κοιτάζει την καρικατούρα να μιμείται τον χορό με παρτενέρ τη μοναξιά του, κινήσεις μαγικές μοναδικές βγαλμένες απο τους καλύτερους χορευτές, κίνηση με αρμονία, η απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στη μουσική και τα βήματά του, η απόλυτη συνοχή στο παλμό των ήχων και την αναπνοή του, κοφτέ μικρές ανάσες για να μην χαλάσει αυτή η μοναδική γαλήνη........... η μουσική τελειώνει όμως σύντομα, η μοναξιά ξανά καθισμένη στη θέση της και εκείνος με τα δύο του χέρια ανοιχτά και με την αγκαλιά του αδειανή, το παντζούρι στο μεγάλο παράθυρο χτυπάει απο τον αέρα, ο σκύλος γαβγίζει μανιασμένα στο νυχτοπούλι που αποφάσισε να καθίσει στη μαγάλη λεύκα και εκείνος γεμίζει το ποτήρι του με το παλιό του κόκκινο κρασί, το φέρνει στο ύψος του προσώπου του το μυρίζει και το αφήνει και πάλι στο μικρό τραπεζάκι που είναι μπροστά απο τη καρέκλα του, κοιτάζει τη μεγάλη βιβλιοθήκη που διακοσμεί την μια μεριά της μεγάλης του σάλας, ενα σκαμνάκι τον βοηθά να φτάσει τα ψηλά ράφια και να κατεβάσει ένα απο τα λίγα βιβλία που βρίσκονται πλεόν στα απο καρυδιά φτιαγμένα ράφια της βιβλιοθήκης τούτης, είναι σκονισμένο αλλά το σκουπίζει με το μανίκι του και το χτυπάει να καθαρίσει, το ανοίγει με προσοχή και η κοιτάζει τη πρώτη σελίδα, ενα μικρό χαμόγελο καλύπτει το πρόσωπό του και η ρυτίδα αυτή η μεγάλη που χάραζε πάντα το μετωπό του γίνεται ακόμα πιο έντονη, χαιδεύει τις εικόνες στις επόμενες 2-3 σελίδες..............



Το βιβλίο κλείνει απότομα, κάτι για το Θεό που απο καιρό πια δε πιστεύει λέει, ''μου λείπεις''....... ανεβαίνει με προσοχή το σκαμνάκι και με φροντίδα το βιβλίο επιστρέφει στην αγκαλιά της μητρός του για να το κοιμίσει ανάμεσα στη σκόνη της σάλας και στο άρωμα της καρυδιάς...




Τρεκλίζει ως την καρέκλα σηκώνει το ποτήρι του ...........






Στην υγειά σας ........