Ετούτο εδώ πάει αρκετά πίσω...
Έχω στη ρώτα μου ξανά να παίξω και πάλι μπάλα με τις σκέψεις μου, με εκείνες τις μικρές μου τις μεγάλες στιγμές, με τις στιγμές της νιότης εκείνης που έφυγε χωρίς να ρθει, με τις στιγμές εκείνες τις μικρές μα τόσο δα μεγάλες, τις στιγμές εκείνες που περάσαν πριν καν να ρθουν.
Και τι να πεις για σκέψεις κ εικόνες που αποτυπώθηκαν που στέρνιασαν στου κεφαλιού σου τη γούρνα και μένουν εκεί και λιμνάζουν.
Ανακυκλώνονται κ σ'ακολουθούν δε βρωμάνε απο τη στασιμότητα μα τις νύχτες αυτές με τις αναπολήσεις του θανάτου δημιουργούν και βάζουν φωτιά στα ονειρά σου.
Ξάφνου ενα μεγάλο κεφάλι γεμάτο χρυσάφι απο το στόμα του Γιάννη πετιέται κ σε βομβαρδίζει με αίμα, σου φωνάζει κρύψου απο μενα μακρυά να σωθείς και εσύ είσαι στη γωνιά σου σκυφτός και το αίμα σου παγωμένο καρφωμένο στο μπράτσο σου μπρος...
Πόσο κοστίζει ενα ταξίδι μέχρι το κοντινό μου παράδεισο, είναι μήπως πιο κοντά απο τη δική σου μακρινή κόλαση γνωστέ μου άγνωστε αναγνώστη, θέλεις να ανταλλάξουμε το παράδεισό μου με τη δική σου κόλαση, σκέφτηκες ποτέ τη λύτρωση που πήρα αν την αντέχεις, σκέφτηκες ποτέ τις στιγμές του θανάτου πόσο απο εκείνα που είχες αν μείνουν να σε ακολουθήσουν και στου δρόμου σου το καλντερίμι...
Παραμένεις μονάχα να κοιτάς μέσα απο τη κλειδαρότρυπα, να μου κάνεις κριτική να με κατηγορείς και μόλις η πόρτα απο την οποία κοιτάς σου χτυπήσει τότε θα τρέξεις κ πάλι να κρυφτείς και να ψάξεις το επόμενο θύμα, ενα βήμα πιο πέρα απο τον ίσκιο σου το μαραμένο απ'το καιρό......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου