Αφορμή στάθηκε η αντιπαράθεσή μου με φίλο μου που εκτιμάω και σέβομαι παρά τις διαφορετικές μας απόψεις καθώς επίσης και τη φράση που μου είπε άλλος φίλος και είναι τίτλος τούτης της δημοσίευσης.
Πάνω στη διαμάχη μου με το φίλο μου αντιλήφθηκα καλύτερα αυτό που είχα ακούσει κάποτε και δεν είναι άλλο παρά τούτο '' βάλε το ρομαντισμό σου στη πάντα οι καταστάσεις της κοινωνίας κρίνουν και τις ανθρώπινες ''.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
παραθέτω 2 προτάσεις που απηχούν στο ίδιο γεγονός:
1) Προχθές 2 αστυνομικοί σκοτώθηκαν εν ώρα εργασίας.....
2) Προχθές 2 νέοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν απο στυγνούς εγκληματίες ενώ πάλευαν για να βγάλουν με το ζόρι 700 ευρώ το μήνα.....
Είναι 2 σκέψεις που κυριαρχούν το κεφάλι μου τα τελευταία 24ωρα...
Δε ξέρω αν έχω υιοθετήσει καμία απο αυτές ή αν έχω και μια τρίτη πιο κυνική μέσα στη γκλάβα μου τούτη την ώρα και δε την αναφέρω γιατί θα προκαλέσω το κοινό αίσθημα τούτη την ώρα που είναι ακόμα νωπό το αίμα μιας και λίγο καιρό πριν οι ίδιοι δημοσιοκάφροι που τώρα κλαίνε και οδύρονται ενάγοντω κατά της ομάδας ΔΙΑΣ και της όλης φάσης...
Ένα περίπου μήνα πριν ήμουν στο Χαλάνδρι με τη μηχανή, φεύγοντας με σταμάτησαν μια ομάδα ΔΙΑΣ νέα παιδιά νεότεροί μου, και οι 4 που ήταν εκεί, ευγενέστατοι, μου μίλησαν στο πληθυντικό τους έδωσα τα χαρτιά και πιάσαμε τη κουβέντα, ίσως ήταν ενα απο τα παιδιά που τούτη την ώρα δεν ζούνε.Το θέμα μου εμένα όμως δεν είναι εκεί, το θέμα μου δεν είναι τι βρίσκεται ''πίσω απο τη στολή'', δεν μπορώ και δεν είμαι απέναντι δε κανέναν ο οποίος ταξικά είναι μαζί μου, παλεύει να ζήσει σε μια κοινωνία και σε ένα κράτος που δε του προσφέρει τίποτα δεν του παρέχει ούτε τα ουσιώδη και συνάμα τον στέλνει σαν το πρόβατο να πεθαίνει για να τονε θάψει με τιμές... Δε πιστεύω ούτε σε Θεούς ούτε σε δαιμόνους, η ζωή είναι εδώ παρέα με τη πραγματικότητα και όχι πεθαμένος με τιμές...
Οι νέοι αυτοί άνθρωποι φύγανε αλλά εγώ δε θέλω να αναφερθώ σε κείνους και με τα όσα ειπώθηκαν αυτές τις μέρες δεν αναφέρομαι σε εκείνους, ξέρω καλά να σέβομαι και να εκτιμάω τους ζωντανούς και να δίνω την σημασία στους νεκρούς που επιλεκτικά με τη στάση τους στη ζωή άφησαν πίσω τους κάτι.
Ήθελα πολύ να ξέρω πόσοι απο αυτούς που κόπτονται και οδύρονται τούτες τις μέρες για το όλο θέμα θα θυμούνται την επόμενη βδομάδα τα ονόματα αυτών των ανθρώπων, πόσοι απο τους δημοσιογράφους που κλαίνε και είναι συντετριμμένοι τούτο το καρό
θα βγουν να υπερασπίσουν αν χρειαστεί κείνοι κει την ομάδα εργαζομένων ή αν θα γίνουν και πάλι οι κακοί της υπόθεσης...
Ο μόνος που θα κλαίει και έχει μαυρίσει απο το χαμό τους είναι τα σπίτια τους ότι και να πω εγώ ο ένας ο άλλος αυτοί φύγανε και αυτοί που φύγανε είναι οι άνθρωποι, δεν είναι η στολή, και εγώ αν έχω κάτι το έχω με τη στολή όπως επίσης και με τον άνθρωπο που έχει κάνει αυτή την επιλογή χωρίς να σημαίνει οτι εύχομαι ή επιδιώκω καταλήξεις και γεγονότα σαν αυτά, απλά δε μπορώ να σκεφτώ το λόγο που κάποιος γίνεται αστυνομικός σε ενα τέτοιο πολιτικό σύστημα...
Ο αστυνομικός ΔΕΝ εξυπηρετεί το κοινό καλό δεν εξυπηρετεί εμένα και την κοινωνία, είναι ενας κατασταλτικός μηχανισμός που εξυπηρετεί τα συμφέροντα ενάντια σε όποιο λαϊκό αίσθημα εξεγερθεί ή έχει την τάση να αυτενεργεί και να έχει την τάση αυτοδιάθεσης και προσφοράς σε επαναστατικές και άλλες ενέργειες.
Η επαναστατική λογική και πρακτική ΔΕΝ είναι η δολοφονία αστυνομικών.
Ο κατασταλτικός μηχανσιμός που το κράτος έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια είναι ισχυρότατος, και η λογική της καταστολής κάθε έλλογης αντίστασης σε αυτόν καταστρατηγείται εκμεταλεύεται απο τις εκάστοτε κομματικές θέσεις και αξιοποιείτε απο το αστικό κράτος και πάλι προς ιδίων όφελος...
Τούτο το θέμα είναι που έχει το ζουμί, το θέμα όλο είναι στη στολή που βλέπω εγώ εσύ και καθένας μας εκεί έξω είναι σε αυτό το απρόσωπο πρόσωπο στο καπέλο της εξουσίας και στο εθνόσημο που στο δικό του χαβά τούτο το κράτος με καθηλώνει με πηδάει και με τρέχει όσο τπτ.
Το χειρότερο είναι οτι γράφω τούτα εδώ και είμαι σίγουρος πως ήδη απο τούτη την ώρα είναι φακελωμένα είναι ήδη υπο επεξεργασία η κρίση του υποφαινόμενου, επεξεργάζονται πόσο επικίνδυνος είμαι εγώ και καθένας που σκέυεται έτσι χωρίς όμως να έχουν την κριτική και αυτοκριτική καν διάθεση να δε χτούν να δουν πόσοι επικίνδυνοι είναι οι ίδοι και όσοι όμοιοί τους εξυπηρετούνται απο αυτούς...
Τα άλλα ήδη τα έσβησα τα κάτωθι απο τούτο, αρκετά τρεχάματα έχω να μην μπω και σε νέες περιπέτειες αφορμή ψάχνουν κάποιοι...
Καλή σας μέρα μείνετε και επεξεργαστείτε τις δυο ίδιες και τόσο διαφορετικές προτάσεις με τις οποίες ξεκινά ο συλλογισμός μου, δεν έχω κάτι άλλο να προσφέρω στο μυαλό μου σαν τροφή, μου μένει μοναχά η εικόνα ενός πατέρα που κατέβηκε εσπευσμένα απο τα Τρίκαλα για να ενημερωθεί για το νεκρό του γιο όπως επίσης και η μια μάνα που είναι ηδη τρίτη χρονιά χωρίς να έχει στο πλάι της το γιο της που θα ήταν 18 σήμερα...
Θύτης και θύμα η ίδια απόρια, ο ίδιος ο πόνος της απώλειας...
και ας μην ξεχνάμε πως μέσα σε όλα τούτα αυτό που είναι πάνω απο κάθετι άλλο είναι η σύσταση της κοινωνίας που εκτελεί τον αστυνόμο, τον 15χρονο τον αγρότη απο το Πακιστάν και τον οικοδόμο απο την Αλβανία, όλους εκείνους τους εργαζομένους που ο αριθμός τους χρόνο με το χρόνο αυξάνει στο βωμό πάντα της πλουτοκρατίας, θύματα όλοι του ίδιοι συστήματος, άλλοι εις γνώση και άλλοι εις απόγνωση...
καλή σας μέρα...
'' Ερνέστο Γκουεβάρα Ντε Λα Σέρνα''
''Ο μαρξισμός μου έχει βαθιές ρίζες και έχει εξαγνισθεί.
Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους
λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και
είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου.
Θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, είμαι όμως άλλου είδους τυχοδιώκτης, από εκείνους
που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους.''
Ο πίνακας της Γκουέρνικα που σας παραθέτω δεν είναι επίσης τυχαίος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου