Εγω δεν ειμαι ποιητης!!!

Ξύπνησα αργά σήμερα, η μέρα βροχερή και τα σχέδια για αμπελοεργασίες και άλλα αγροτικά και λοιπά όμορφα χάθηκε τα ξημερώματα ακούγοντας τη βροχή να βαρά με μανία τα κεραμίδια μας...

Αργά αργά ανοίγω τα μάτια Κυριακή των Βαΐων σήμερα και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος δεν έχω πάρει ακόμα μυρουδιά σχετικά με Πάσχα και εκκλησιαστική κατάνυξη.
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα έχω απεμπολήσει παρέα με την πίστη μου την άπιστη απο την εποχή της αποδοχής μου στον υλικό κόσμο και την αδιαφορία μου για τον κόσμο των πνευμάτων, οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί παρόντες εδώ χάμω...

Απλά μέρες σαν και τούτη είναι που σε βάζουνε σε σκέψη για το άπειρο της ύπαρξης και την απώλεια του ανθρώπου, για την αξία που έχει να ζήσεις μια ζωή προσφοράς ώστε όταν έρθει η στιγμή του ταξιδιού να έχεις αφήσει πίσω το κληροδότημα σου, ενα κληροδότημα αξιών και προσφοράς, αξίες ουχί υλικές αλλά ηθικές με πανανθρώπινο χαρακτήρα και το μόχθο για ένα καλύτερο αύριο όσων άφησες πίσω και βαδίζουν...

Φτιάνω καφέ και κατεβαίνω μια βόλτα απο τον Μπόλα, ο Μπάρμπα Μήτσος έχει ήδη φέρει την εφημερίδα, το έχει καθήκον, είναι προσφορά του παρά τα χρόνια του παρά τους αγώνες και τις ταλαιπωρίες, παρά τα χτυπήματα που του φύλαγε τούτη η κοινωνία είναι παρών, όσο ζω θα προσφέρω θα σου πει και θα ανέβει κ στη σκάλα να σου δείξει να καρφώνεις αφίσες όπως πρέπει και όχι καθώς βολεύεσαι...

Αφιέρωμα για τον μεγάλο Βάρnαλη, διαβάζω καταπίνω το κείμενο ψάχνω στη βιβλιοθήκη βρίσκω ενα κείμενο του Ρίτσου αφιερωμένο στο Μπαρμπα Κώστα, μένω για λίγο κολλημένος στη Ρωμιοσύνη και πάω να ανάψω φωτιά, τρώνε ψάρια σήμερα οι πιστοί...
Πιστός και εγώ απλά σε δική μου πίστη ανάβω το φόκο και περιμένω το κάρβουνο.
Ο Μπόλας ζυγώνει, πέθανε ο Παπάζογλου μου λέει, ο τραγουδιστής ρε μου λέει...
Δε ξέρω τι του απάντησα, απλά με στεναχώρεσε πραγματικά πολύ, και τότε όλες αυτές οι σκέψεις για μια ζωή γεμάτη δημιουργία ήρθαν και πάλι, και ο στίχος του Παπάζογλου είναι εδώ






και απο πάνω μεγαλόπρεπα οι στίχοι που με συμμάζεψαν απο τότε που αποδέχτηκα τον υλικό κόσμο κάπου εκεί στα 17 μου



Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής.

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.
............................
Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
........................
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.
καθώς το μπήγω μές το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
.........................
'Οθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψεφτιά.
Κ΄ένα στυλώνει κι ανασταίνει,
το ΄να ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,
ΕΙΡΗΝΗ ! ΕΙΡΗΝΗ ! ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ.











Τιμάτε όσους έζησαν και με το θάνατό τους άφησαν πίσω τους μια μεγάλη κληρονομιά, άφησαν πίσω τους πολιτισμό και αγώνες για ενα καλύτερο αύριο, αξιοποιήστε την τέχνη για την δημιουργία μιας κοινωνίας ανθρώπων που απαρτίζονται απο κανόνες μη ταξικούς και κατανοήστε επακριβώς οτι στην ίδια τάξη ανήκουμε εγώ και εσύ καλέ μου αναγνώστη εργάτης είσαι κατατρεγμένος και κουρασμένος...
Αν δεν ήσουν τέτοια μέρα σαν και τούτη δε θα ήσουν και εσύ μπροστά απο ενα χαζοκούτι αλλά ίσως να έκανες κάπου διακοπές, ίσως μα σχεδίαζες πως θα μειώσεις ακόμα περισσότερο το μισθό των υπαλλήλων σου, ίσως να σκεφτόσουν και πάλι να εκμεταλλευτείς το συνάνθρωπό σου...


Δεν αγωνίζομαι για δεν παλεύω για κανέναν κερατά είτε λέγεται Έλληνας είτε λέγεται Αιγύπτιος είτε λέγεται Χριστός είτε λέγεται Μωάμεθ και σκατά στο πάτερο, αγωνίζομαι και παλεύω για την ανάδειξη και επικράτηση της λαϊκής εξουσίας της τάξη μου, της τάξης απο της οποίας τα γεννοφάσκια μεγάλωσα και αντρώθηκα, της τάξης που με τους αγώνες και το αίμα της τίμησε και τιμά κάθε τι προοδευτικό και ανθρώπινο...


Της τάξης μας της Εργατικής...


Καλή Κυριακή των Βαΐων αναγνώστη μου και καλά κουράγια, η εβδομάδα των παθών θα διαρκέσει πολύ περισσότερο απο 7 μέρες, και δυστυχώς την ανάσταση δε θα την σημάνει κανένας τραγόμορφος παπάς αλλά μόνο εγώ εσύ και καθένας μας μπορούμε να βάλουμε απο ενα μικρό λιθαράκι για αυτήν την τόσο πολύ αναμενόμενη Ανάσταση...