H δική μου Ελλάδα..

Έχω καιρό που πλέον τα όσα γράφω είτε μένουν στις σελίδες κάποιου τετράδιου ή μένουν στο κεφάλι μου ή γίνονται χαρτάκια σημειώσεων που χώνω στις κολότσεπες και πλένονται και μετά το πλύσιμο μένει μια άμορφη πολτοποιημένη μάζα χαρτιού που έχει δεχτεί τη φροντίδα του πλυντηρίου.
Δεν είναι οτι δεν έχω να πω ή οτι φοβάμαι να βγουνε του μυαλού μου τα στραβά κατ'έξω, δεν αντιγράφω κανέναν όπως πολλοί κάνουν και φτιασιδώνουν ξένα γνωμικά για να ανοίγουν μερικοί το στόμα και να χειροκροτάνε, δεν έχω δανεικές απόψεις και λογικές, σχηματικά και μόνο ξέρω να λέγω αυτό που με εκφράζει και αυτό μπορεί να έρχεται σε αντίθεση πολλές φορές με άλλες απόψεις που μου είναι οικείες.
Έχουνε γίνει τόσα πολλά το τελευταίο διάστημα τόσο στο γύρω μας κόσμο όσο και στον δικό μου κόσμο, το γράψιμο μεγάλη υπόθεση φυγή έστω για λίγο απο τα στραβά και το μυαλό κολλημένο είτε στο χαρτί είτε στην οθόνη κάνει ένα μικρό ταξίδι για αποτοξίνωση και επιστρέφει κάπως καλύτερα πίσω με διαλλακτικότερη σκέψη και ίσως με περισσότερες στροφές για να βρει λύσεις στα προβλήματα.
Δε ξέρω αν θέλω να γράψω για τη δολοφονία του Έλληνα ή του μετανάστη, δε ξέρω αν έχει αξία να ασχοληθώ με το όργανο της κρατικής καταστολής και την αναίτια επίθεσή του απέναντι στον άτυχο διαδηλωτή που συνεχίζει να δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή, δε ξέρω αν η σύλληψη των δολοφόνων του Καντάρη είναι το νέο που οι δικοί του ανθρώποι περίμεναν ή είναι απλά η καραμέλα που χρειαζότανε η Χρυσή αυγή και τα πιστά σε αυτήν βρωμόσκυλα για να έχουνε να λένε. Τους πιάσανε τους δολοφόνους όπως πιάνουν κάθε φορά εγκληματίες και τρομοκράτες μόλις δουν οτι η λαϊκή οργή έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τη κρατική καταστολή.
Τούτες τις μέρες της οικονομικής κρίσης του νέου μνημονίου καθώς και του αγέννητου ακόμα που θα έρθει αργότερα ο κόσμος έχει βουβαθεί παρακολουθεί αμίλητος την δική του κηδεία, οι διαδηλώσεις έχουν μεγαλειώδη χαρακτήρα χωρίς όμως να δημιουργούν το κλίμα εκείνο το απαραίτητο να βροντήξει και να δώσει στους κυβερνώντες αυτό που τους χρειάζεται.
Ένα καίριο πλήγμα, και δε μιλάω μητε για δυναμητάκια τύπου λαϊκής στη Καλιδρομίου μήτε για εγκληματικές απόπειρες, δεν έχουν νόημα αυτές οι απόπειρες αν δεν είναι μαζικές και οργανωμένες. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να δημιουργεί σε αυτή τη κρατική καταστολή νέες αφορμές για νέα αντιλαϊκά μέτρα ενάντια στην αυτοδιάθεση και τη προσφορά του κόσμου. Και επιστρέφοντας στο πλήγμα που προαναφέρω, το πλήγμα αυτό δε μπορεί να είναι άλλο απο την ιδεολογική διαφώτιση του κόσμου, ο αμόρφωτος ο ιδεολογικά κενός άνθρωπος όσες φορές και να βγει στο δρόμο το πιθανότερο είναι να γυρίσει στο σπίτι του, και θα γυρίσει στο καναπέ του απογοητευμένος. Σκεφτείτε πόσο όμορφα μας παρουσιάζουν τα κανάλια τις βελούδινες επαναστάσεις και πόσο εύστοχα δίνουν προς βρώση όλους αυτούς τους ξεπουλημένους τενεκέδεες τύπου Σαββάπουλος κλπ να μιλάνε με γλώσσα τετοια και να τους παρουσιάζουν ως δήθεν επαναστάτες -αριστερούς και γενικότερα να χαρακτηρίζουν ενα γενικότερο σύνολο με ταμπέλες, ουχί ρε δεν είμαι αριστερός, δε θέλω και δε μπαίνω σε τσουβάλι που θέλω να με βάλεις επειδή σε βολεύει, ο Πρετεντέρης μιλούσε προχθές για 300 τρομοκράτες της Κερατέας που απασχολούσαν τις αστυνομικές δυνάμεις, γελοίοι άνθρωποι απότοκοι του συστήματος που γέννησε αυτον και άλλους τόσους του είδους του, να κοιτάς το Τσίμα και να λυπάσαι για το παρελθόν του, ταυτόχρονα να ντρέπεσαι και να θυμώνεις με τον εαυτό σου και να θυμάσαι τη παροιμία που λένε στα χωριά μας εδώ πέρα ''το φίδι όταν βρεις μωρό στη φωλιά του, του το παίρνεις το κεφάλι και δε περιμένες να μεγαλώσει για να δαγκάνει για να το κάνεις''.
Τι πα να πει αριστερός δε κατάλαβα μήτε αριστερός μήτε κεντρώος μήτε τα σκατά και οι χαρακτηρισμοί που μου φορτώνουν, αμα είναι αριστερός ο Σαββόπουλος και τα παραπαίδια του Τσίπρα τότενες δεν έχω καμιά σχέση με την αριστερά, άμα κουμουνιστής ήταν ο Μπελογιάννης τότες ναι εκεί είμαι ταγμένος πολιτικά ιδεολογικά και πάνω απ'όλα ανθρωπιστικά, όλες οι μάχες που δίνουμε έκει έξω αλλά και μέσα στο κεφάλι μας μόνο ανθρωπιστική βάση πρέπει να έχουν, χωρίς ταμπέλες, χωρίς χρώματα και καταγωγές. Η γη που κατοικούμε δεν ανήκει σε κανέναν σας τη ταμπέλα του Έλληνα να τη φορέσεις και να σε σφραγίσουνε με ελληνική σημαία όπως μου σφραγίζει τα σφαχτάρια ο νομίατρος αλλά όταν θα σε πάνε και σένανε για σφάξιμο και όχι για να καπιλεύεσαι ένα χώρο στον οποίο έτυχε να γεννηθείς και να μεγαλώσεις.
Να φύγουνε οι μετανάστες λέει λες και δεν είχαν τι να κάνουν ξυπνήσανε ενα πρωί και είπανε κάτσε να καταστρόσουμε ενα σχέδιο να πάμε στην ελλάδα να τη πάρουμε να τηνε κάνουμε δικιά μας. Ελληνικό στοιχείο λέει μετά.
Ελληνικό στοιχεία ήταν όλοι εκείνοι που περιγράφει ο Δήμος Μούτσης σε άρθρο του που αφότου το νοσοκομειακό μάζεψε την άτυχη πωλήτρια κατακαμμένη απο τη λαϊκή τότε σκασανε οι ελλεηναράδες να τις κλέψουνε ότι δεν κάηκε απο το πάγκο της.
Ελληνικό στοιχείο είναι όλα εκείνα τα βρωμόσκυλα που εδώ και 10 μέρες καπηλεύονται το όνομα ενός νεκρού ανθρώπου τη στιγμή που ακόμα και η οικογένειά του ζήτησε να σταματήσουν όλες εκείνες οι φασίζουσες φωνές που ζητάνε κρεμάλες και άλλα τέτοια ηλίθια.Ελληνικό στοιχείο είναι οι δημοσιογράφοι που μας παρουσιάζουν το Στρος Καν σαν τον βιαστή που η δίκαια αμερική δεν χαρίστηκε.Πόσο αφελής μπορείς να είσαι αγαπημένε μου αναγνώστη αν νομίζεις οτι με την άτοπη ιδιότητα που απλά αναφέρεσαι σαν έλληνας νομίζεις οτι κάτι έκανες.
Βλέπω τους τραμπούκους να το παίζουν απελευθερομένοι με σώματα τούμπανο νους υγιείς λέει και άλλες τέτοιες παπαριές, για ποιόν υγειά νου μου μιλάς τη στιγμή που είσια αρρωστημένο βρωμόσκυλο που αποζητάς το κακό του συνανθρώπου σου, για ποιά ελληνική ψυχή μιλάς τη στιγμή που βεβυλώνεις τη μνήμη ενός νεκρού απροκάλυπτα και χωρίς κανένα δικαίωμα, για ποιά ελληνικότητα μου μιλάς τη στιγμή που με την ελλάδα σε χωρίζει το χάος, μιας κ η ελλάδα δεν είναι τα πατήσια και ο Άγιος Παντελεήμονας,δεν είναι η ομόνοια και η κυψέλη, ελλάδα δεν είναι η υπατεία και τα ανύπαρκτα κέντρα υποδοχής όλων των φουκαράδων των απόκληρων της ζωής.
Και επειδή αναρωτιέσαι θα σου πω ποιά είναι η ελλάδα η δική μου όχι η δική σου αυτή που σου φτιάξανε μερικοί δασίστες και σε κάνανε ίδιο με τα μούτρα τους.
Η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα του ήλιο και του αέρα της επαρχείας, τον ήλιο και τον αέρα που εσύ δεν είδες ποτέ σου μιας και σε καλύπτανε οι πολυκατοικίες και το καυσαέριο.
Η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα με την ιστορία της και το πολιτισμό της τον οποίον εσύ επιλεκτικά και χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης δήθεν οικειοποιήσε χωρίς όμως να έχεις την ανάλογη παιδεία να μας πείς για αυτόν τον πολιτισμό και επομένως αρκήσε να αναλώνεσαι είτε σε Διονυσιακά όργια είτε σε τραμπουκισμούς ''Σπαρτιάτικους'' για να αποδείξεις τα αυτονόητα όχι σε μένα αλλά στον εαυτό σου να επιβεβαίωσεις όλες σου τις ανασφάλειες.
Η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα που γέννησε το Βάρναλη, γέννησε το Καζαντζάκη, γέννησε το Ρίτσο, γέννησε τη γενιά εκείνη που έδωσε το αίμα της για να έχεις εσύ σήμερα ''ελευθερία'', έδωσε τη ψυχή της στα πεδία των μαχών μήτε έχοντας διαβάσει μήτε έχοντας πολιτική άποψη, έχοντας μέσα της το ανθρώπινο ιδανικό που λέγεται ελευθερία, αυτήν ακριβώς την ελευθερία που εσύ καταστρατηγείς και δημιουργεις ενα κλίμα τρομοκρατίας στο δικό μου κεφάλι.
Η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα του χωριού μου που έχει τη μυρουδιά της κοπρειάς απο τα πρόβατα και του γαϊδάρου που γκαρίζει, και είναι προς εξαφάνιση ο γάδαρος γιατί έγινε η μαλακία μας πολυτέλεια.
Η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα που η ντομάτα δεν είναι υβρίδιο που αγοράζεις σε σακουλάκι αλλά είναι σπόρος βαστηγμένος απο τη περυσινή χρονιά και ο καρπός της δε διατηρείται σε ψυγείο αλλά τηνε κόβεις και τηνε τρως ζεστή και γεμάτη μυρουδιά.
Η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα που το 1982 παρήγαγε το 90% των τροφών που κατανάλωνε και ουχί την σημερινή Ευρωπαϊκή μεριδα που εισάγει το 95% αυτών.

Αυτή λοιπόν η χώρα αυτή η Πατρίδα όπως θες να τηνε λές δεν έχει χρώμα, δεν έχει όλα εσύ θες να της προσδόσεις και να τηνε τυλίξεις σε μια γαλανόλευκη σημαία και να τηνε προσκυνάς, γίνεσαι ίδιος με τους παπάδες με τους μεγάλους καθηγιασμένους σταυρούς τους.
Η Ελλάδα είναι η πατρίδα όλων εκείνων που μπορούν να δουν παραπέρα απο τη μύτη τους, και η μύτη ας έχει όποιο χρώμα θέλει.

Ξέρω οτι και πάλι οι σκέψεις μου είναι μπερδεμένες και γίνανε κουβάρι μάλλον, θα το δημοσιεύσω χωρίς να το διαβάσω δεύτερη φορά μιας και χρόνος δεν υπάρχει και οι ασθενείς απ'έξω περιμένουν περίθαλψη, απλά θα κλείσω με κάτι δανεικό απο τον μεγάλο αυτό άνθρωπο τον πολίτη του κόσμου, και αυτό δεν είναι δικό μου συμπέρασμα αλλά του ιδίου μέσα απο τα βιβλία του ταξιδεύοντας...




Απο την ασκητική...
ΠΡΩΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύουμαι, οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου.

Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.

Τ΄ άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου, οι Ιδέες, οι άνθρωποι και τα ζώα βόσκουν μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου, τραγούδια και κλάματα γιομώνουν τα στρουφιχτά κοχύλια των αυτιών μου και τρικυμίζουν μια στιγμή τον αγέρα·

σβήνει το μυαλό μου, κι όλα, ουρανός και γης, αφανίζουνται.

"Εγώ μονάχα υπάρχω!" φωνάζει ο νους.

"Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν, υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και τη θλίψη, την ύλη και το πνέμα.

"Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός, χορεύουν, στροβιλίζουνται, τα πρόσωπα κατρακυλούν σαν το νερό, το χάος μουγκρίζει.

"Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.

"Αργά, με αγώνα, σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ, τα ξεχωρίζω βολικά, τα σμίγω με νόμους και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες.

"Βάνω τάξη στην αναρχία, δίνω πρόσωπο, το πρόσωπο μου, στο χάος.

"Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ· δε με νοιάζει. Γεννοβολώ τα φαινόμενα, ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερά, γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο. Μη λες: "Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!" Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα.

"Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω. "Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει."

Χωρίς μάταιες ανταρσίες να δεις και να δεχτείς τα σύνορα του ανθρώπινου νου, και μέσα στ΄ αυστηρά τούτα σύνορα αδιαμαρτύρητα, ακατάπαυτα να δουλεύεις· να ποιο είναι το πρώτο σου χρέος.

Με αντρεία, με σκληρότητα στερέωσε απάνω στο σαλευόμενο χάος το καταστρόγγυλο, το καταφώτιστο αλώνι του νου, ν΄ αλωνίσεις, να λιχνίσεις, σα νοικοκύρης, τα σύμπαντα.

Καθαρά να ξεχωρίσεις κι ηρωικά να δεχτείς τις πικρές γόνιμες τούτες, ανθρώπινες, σάρκα από τη σάρκα μας, αλήθειες:
α) Ο νους του ανθρώπου φαινόμενα μονάχα μπορεί να συλλάβει, ποτέ την ουσία·
β) κι όχι όλα τα φαινόμενα, παρά μονάχα τα φαινόμενα της ύλης·
γ) κι ακόμα στενώτερα: όχι καν τα φαινόμενα τούτα της ύλης, παρά μονάχα τους μεταξύ τους συνειρμούς·
δ) κι οι συνειρμοί τούτοι δεν είναι πραγματικοί, ανεξάρτητοι από τον άνθρωπο· είναι κι αυτοί γεννήματα του ανθρώπου·
ε) και δεν είναι οι μόνοι δυνατοί ανθρώπινοι· παρά μονάχα οι πιο βολικοί για τις πραχτικές και νοητικές του ανάγκες.

Μέσα στα σύνορα τούτα, ο νους είναι ο νόμιμος απόλυτος μονάρχης. Καμιά άλλη εξουσία στο βασίλειο του δεν υπάρχει.

Αναγνωρίζω τα σύνορα τούτα, τα δέχουμαι μ΄ εγκαρτέρηση, γενναιότητα κι αγάπη, κι αγωνίζουμαι μέσα στην περιοχή τους άνετα σα να ΄μουν ελεύτερος.

Υποτάζω την ύλη, την αναγκάζω να γίνει καλός αγωγός του μυαλού μου. Χαίρουμαι τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους, τους θεούς σαν παιδιά μου. Όλο το Σύμπαντο το νιώθω να σοφιλιάζει απάνω μου και να με ακολουθάει σα σώμα.

Σε άξαφνες φοβερές στιγμές αστράφτει μέσα μου: "Όλα τούτα είναι παιχνίδι σκληρό και μάταιο, δίχως αρχή, δίχως τέλος, δίχως νόημα". Μα ξαναζεύουμαι, πάλι, γοργά στον τροχό της ανάγκης, κι όλο το Σύμπαντο ξαναρχινάει γύρα τρογύρα μου την περιστροφή του.

Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή. Έτσι μονάχα σοζυγιάζεται η δύναμη με την επιθυμία και καρπίζει η προσπάθεια του ανθρώπου.

Να πως με σαφήνεια και με σκληρότητα να καθορίζεις την παντοδυναμία του νου μέσα στα φαινόμενα και την ανικανότητα του νου πέρα από τα φαινόμενα· πρί να κινήσεις για τη λύτρωση. Αλλιώς δεν μπορείς να λυτρωθείς.



Ν.Καζαντζάκης




Καλήν σου μέρα αγαπημένε μου άνθρωπε όποιο χρώμα και αν στο σπέρμα της γεννησής σου χάρισε...