ΦΟΒΑΜΑΙ

Άλλαξε ακόμα μια χρονιά και στα μάτια όλων τούτη τη πρωτοχρονιά που μας πέρασε έβλεπα κάτι διαφορετικό απ'ότι μέχρι σήμερα είχα συνηθίσει, το βλέπω η εικόνα αυτή του πάει ο παλιός ο χρόνος δεν την είδα πουθενά, μάτια θολά χαμένα στη μετάφραση των μηνυμάτων των ΜΜΕ, μάτια σαστισμένα απο έναν ακόμα φόρο ή ένα χαράτσι ακόμα, μάτια σκυφτά στη χούφτα μετρώντας κέρματα για να μαζέψει στο σύνολο και να αγοράσεις ενα κιλό ψωμί...





Η μνήμη μου σε κάτι τέτοια η εντύπωση φεύγει και ταξιδεύει στο χρόνο ανοίγω τα κατάστιχα και ψάχνω να βρω τη φιγούρα εκείνη του πατέρα μου να ψάχνει σε μια παλιά κούπα πάνω απο το ράφι της κουζίνας να μαζέψει τάλιρα και δεκάρικα για να βγούνε να πάρει ενα πακέτο τσιγάρα και να φύγει για τη δουλειά... Και απότομα βρίσκομαι και πάλι αντιμέτωπος με την σημερινή πραγματικότητα, Γιώργη το παιδί δεν έχει γάλα και τα κολάν της είναι όλα σκισμένα στα γόνατα, όταν πάμε Αθήνα πρέπει.... Βάζω αυτόματα το χέρι στη τσέπη ... άδεια μου αγκαλιά...
Πόσες αναμνήσεις πόσα δύσκολα και στραβά να στριμώξεις σε ενα τόσο μικρό χώρο όσο το κεφάλι ενός ανθρώπου, πόσα λόγια να ακούσεις πια για να είσαι πια σίγουρος πως σου λένε ψέματα σε κοροϊδεύουν και μόνο σε δικό τους όφελος αποσκοπούν, η τηλεόραση οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα δικά τους ξεπουλημένοι δημοσιοκάφροι, και οι λίγοι που απομένουν όσο μπορούν αντικειμενικοί τους πέρνει το κύμα και τους στέλνει στην ανεργία. Δουλειά με σύμβαση και αν κλείσεις και χρόνο μια φρατζόλα ψωμί για την επόμενη πρωτοχρονιά... Αποτύχαμε λένε δεν έπρεπε να πάμε στο μνημόνιο αλλά θα πάρουμε νέα μέτρα για να σας πιούμε και άλλο λίγο αιματάκι γιατί είστε και γλυκοαίματοι, ο κόσμος πεινάει ρε ο κόσμος δεν έχει λεφτά για να πληρώσει για να φάνε τα παιδιά του, ο κόσμος πεθαίνει γιατί τα νοσοκομεία δεν έχουν υλικά, ο κόσμος έχει σταματήσει να ονειρεύεται όμως και σαν τελευταίο νέο, ο κόσμος δέχεται με αυθορμητισμό το μεγαλύτερο έγκλημα που επιχειρήθηκε ποτέ σε τούτη εδώ τη χώρα...

Θα σου φανεί περίεργο που θα στα γράψω και θα με πεις στενόμυαλο πιθανώς αλλά έχοντας υπάρξει μέτοχος και στις 2 πλευρές της ζωής έχω ήδη πάρει τις αποφάσεις μου και με αυτές θα πορευτώ και αν δε σου είμαι αρεστός για αυτές τότε καλά θα κάνεις να μην με διαβάζεις ή να μην μου μιλάς.

Τι θα σου πω αναρωτιέσαι... Τι άλλο απο την αποχαύνωση στην οποία θέλουν να οδηγήσουν εναν ολόκληρο λαό, στη δημιουργία ενός ολόκληρου στρατού αποτελούμενο απο πιωμένους νέους που αυτοσκοπός θα είναι η ντάγκλα και η μαστούρα, ούτε λόγος για επαναστατική σκέψη και προοπτική και η νέα μόδα της φουντοκατάστασης να φουντώνει ολοένα και περισσότερο. Γλυκειά μου βραδυνή μου πλάνη μαγικό μου χορτάρι που μαγεύεις και στήνεις στο τοίχο αγώνες και αίμα χυμένο. Σαν σκέψεις μου έρχονται εικόνες απο το εγγύς μου μέλλον και απορώ ίσως και να φοβάμαι κλείνω το φως και μένω να κοιτάζω όσα ξεκίνησα πριν 2 βδομάδες να γράφω και ακόμα καίει στα χέρια μου το τσιγάρο που είχα πριν 5 χρόνια πετάξει. Φοβάμαι για όλα όσα γίνονται μπροστά μου και δεν αντιδρώ φοβάμαι να βλέπω τους νέους να την ''πίνουν'' και να τους φταίνε οι άλλοι, φοβάμαι τη μουσική που στρώνει με ροδοπέταλα το δρόμο της βλακείας, φοβάμαι τον γιατρό που βαριέται να δουλέψει χωρίς να πληρώνεται, το δάσκαλο που στήνει σκοπό για να κάνει ιδιαίτερα και φοβάμαι και μένα που δε θέλω να σηκωθώ αύριο και να παραστήσω και πάλι το κομπάρσο.....






Τί αγαπάω στη ζωή μου μου μένει να κοιτάζω και όμως ακόμα και αυτά τα λιγοστά που απέμειναν τα φοβάμαι, τα φοβάμαι γιατί χάρις σε αυτά μένω εδώ μπροστά σε τούτη τη κρύα οθόνη και σου γράφω τους φόβους μου χωρίς να σπάω τις αλυσίδες του φόβου. Τι άλλο να πω μιας και εδώ και καιρό ακόμα και αυτά που γράφω φοβάμαι να στα βγάλω φόρα παρτίδα μένει μοναχά ο χορός των σκιών που παλεύω μακρυά απο το φως να χορέψω. Αγαπημένη σκιά για σου και εσύ θα τα πούμε όταν δούμε το φως ξανά, κάπου εκεί στο μέλλον κάπου εκεί στα γουναράδικα...






Καληνύχτα ψυχή μου χάθηκες και εσύ μες τις ευχές θα ζήσεις μακρυά απ'τις σκιές...