Πρέπει να ήταν κάπου στα 1986 ορεινό χωριό της Εύβοιας το κρύο την εποχή εκείνη ήταν έντονο και ο Νοέμβρης τσουχτερός. δε μπορώ να θυμιθώ με ποιόν τρόπο ζεσταινότανε τότε το σπιτικό μας, παρ' αυτα εκείνο εκεί το σπιτικό το αναπολώ με τόση πολύ νοσταλγία, πόσες πολλές αναμνήσεις απο αυτό το παλιό σπίτι, με τη παλιά κουζίνα τις παλιές πόρτες και τα έπιπλα εκείνα που μοιάζανε βγαλμένα απο το χρονοντούλαπο της σκέψης μου.
Σε κείνο κει το σπίτι υπήρχε τόση πολύ αγάπη, τα προβλήματα παντού, σε όποιο ντουβάρι κ αν το κοιτούσες είχε σκαλισμένο και άλλο ενα πρόβλημα άλλη μια ταλαιπωρία αλλά η αγάπη και η γαλήνη υπήρχε μέσα σε όλα για να βάζει τάξη στα στραβά και τα ανάποδα. Χειμώνας εκείνης της εποχής λοιπόν και ο μικρός ουτοπιστής να περιφέρεται μέσα σε εφημερίδες της εποχής και να βλέπει φωτογραφίες του παρελθόντος, εικόνες απο μια εξέγερση που μπορεί να μην έζησε αλλά βιώνει μέχρι και σήμερα μέσα απο το δίσκο αυτόν που βρήκε κληρονομιά και προσπαθεί να μην ξεχνά...
Εκείνη την εποχή στο χωριό η υπήρχε δημοτικό σχολείο 6τάξιο μονοθέσιο, που σημαίνει όλες οι τάξεις σε μια και μόνο αίθουσα, εμένανε η ηλικία μου δεν ήτανε για σχολείο αλλά η δασκάλα ήτανε συντρόφισα και αφού δυνατότητα να κατέβω στη πόλη για νηπιαγωγείο δεν υπήρχε κανονίστηκε με τους δικούς μου να πηγαίνω κ εγώ στο δημοτικό και να με μάθει να γράφω τίποτα και γενικά να μπαίνω στο κλίμα...
Ο γιορτασμός της ημέρας ήταν ο φανταστικός... Θυμάμαι ακόμα ζωγραφισμένα σε μεγάλα άσπρα χαρτόνια όμορφα χελιδόνια και συνθήματα γραμμένα πάνω σ' αυτά θυμάμαι τον τοίχο λίγο μετά την πλατεία του χωριού να γράφει με μεγάλα κόκκινα γράμματα
1,2,3 ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ - ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!!!
Περάσανε χρόνια μπόλικα απο τότε, και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στη μνήμη μου έρχονται αυτές οι εικόνες απο την παιδική μου την ηλικία, ίσως επειδή αναπολώ αυτό το κλίμα που στο σπιτικό μου επικρατούσε ίσως αναπολώ τη ζεστασιά αυτού του ιδιότυπου σχολείο με τους μαθητές να ζεσταίνονται απο τα μάλλινα φτιαγμένα απο τη γιαγιά πουλοβεράκια και απο τη ξυλόσομπα που για να ανάψει έπρεπε καθείς απο τους μαθητές να φέρει το κουτσουράκι του παρέα το πρωί.
Τούτη η χώρα σε αυτά τα 25 χρόνια άλλαξε πάρα πολύ, υπήρξε μια αφθονία που ναι μεν ήταν φαινομενική αλλά παράλληλα ήταν η απόδειξη πως για να υπάρξει αυτή η ανάπτυξη και η βελτίωση των συνθηκών που καθορίζουν τη καθημερινότητά μας κάποιοι δούλεψαν, κάποιοι αγωνίστηκαν σκληρά ώστε οι συνθήκες να είναι αλλιώτικες απο αυτές του 80'και είμαι σίγουρος πως αυτοί που ίδρωσαν μάτωσαν αγωνίστηκαν και ζορίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι οι κυριλέ τύποι με τα ριγέ κουστούμια και τις δερμάτινες πολυθρόνες, δεν είναι οι πολιτικοί εκείνοι που ''βολεύοντας κόσμο και τάζοντας λαγούς με πετραχείλια'' απο άσημοι έγιναν σημαντικοί και ασκούν και επιρροή στα δρώμενα μιας χώρας που ίδρωσε και πόνεσε. Αυτοί που έδωσαν τον αγώνα είναι οι εργάτες οι άνθρωποι του λαού και του μεροκάματου, είναι όλοι εκείνοι που δούλεψαν χρόνια ολόκληρα σε συνθήκες άσχημες ώστε τα παιδιά τους να βρουν έναν κόσμο καλύτερο έναν κόσμο ανθρώπινο και να βρούν έστω και στα τελευταία χρόνια της ζωής τους συνθήκες ευνοικές με μια σύνταξη αξιοπρέπειας και με τη δυναότητα να μπορούν και να αρρωστήσουν έστω.... και όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που σήμερα έχουν κλιθεί ξανά να δώσουν αγώνα για να σώσουτν τη χώρα τούτη απο τη καταστροφή, απο το τέλος που μας έθεσαν, απο αυτό το κόσμο απαιτούν να πληρώσει αλλά κανείς δε βγαίνει να του πει τι είναι όλα αυτά που πληρώνει και που πάνε.
Τούτο δω το κείμενο το παλευώ τουλάχιστον 3 μέρες, και όλο γράφω και όλο σβήνω και όλο το αποθηκεύω μαζί με τα δεκάδες άλλα στο πρόχειρο κρυμμένο απο τα δικά σου τα μάτια, γιατί φοβάμαι καλέ μου φίλε, θυμάμαι πάλι τη χρονιά εκείνη του 1986 όταν η μεταπολιτευτική δημοκρατική ασφάλεια μπούκαρε στο σπίτι και γράπωσε το πατέρα μου σα τον τελευταίο εγκληματία, θυμάμαι αργότερα τις εκλογές για τον συνασπισμένο και αλλοπαρμένο - μακρυά απο μας - συνασπισμό της αριστεράς να μαζεύεται κόσμος στο σπίτι για να φτιάξει τα ψηφοδέλτια και όλα να γίνονται κρυφά και αθόρυβα λες και κάνανε κάτι το τόσο τραγικό, θυμάμαι μια πορεία για το πολυτεχνείο κάπου στα 1992 θυμάμαι εικόνες συνθήματα φάτσες ανθρώπων θυμάμαιτα χρόνια να περνάνε να διαμορφώνω πολιτική σκέψη για την οποία είμαι περήφανος και θα υποστηρίζω για όλα τα χρονια που τα μυαλά μου είναι στη θέση τους και με καθορίζει η ανθρωπιά και η προσδοκία για ένανε κόσμο αλλιώτικο απο τούτον εδώ, πολλοί με κατηγορούν για καθορισμένη σκέψη επιρεασμένη απο το περιβάλλον τις συγκηρίες και τα διάφορα των 30 μέχρι στιγμής χρόνων μου, είμαι και θα παραμείνει περήφανος για τη καταγωγή για τις επιδιώξεις και για τα πιστεύω μου και αυτά θα συνεχάνε να με καθορίζουν σε κάθε στιγμή της ζωής μου, η φαινομενική ευμάρεια δεν υπήρξε ποτέ και δε θα γίνει παράγοντας που να καθορίσει τη μετέπειτα ζωή μου.Τα δύσκολα έρχονται και το μόνο που ζητάω είναι μια αφορμή για την εκδήλωση όλων όσων κρύβω και κρύβουμε όλοι μας μέσα μας, είτε έχουμε τα ίδια πιστεύω είτε απλά όλοι μας νοιώθουμε τη καταπίεση και την έλλειψη ελευθερίας σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό.
Τρομοκρατία είναι να μην έχεις να πληρώσεις το ρεύμα και φάρμακά σου τρομοκρατία είναι να μην έχει να να πληρώσει ο άρρωστος τα χαράτσια και να του κόβουν το ρεύμα και να μην μπορεί να βάλει στη πρίζα το νεφελοποιητή του ώστε να πάρει μια ανάσα έστω και ασθενική, τρομοκρατία είναι το μέλλον τούτης της χώρας, η νεολαία της, να μην έχει ιδανικά να μην έχει πάθος και καύλα να ζήσει το αύριο με καλύτερες συνθήκες απο το σήμερα να μην έχει αντικείμενο εργασίας να μην βρίσκει δουλειά και να μην προσπαθεί έστω με κάποιο τρόπο να αλλάξει τη κατάσταση.
Μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό τόσες πολλές σκέψεις για το συμβαίνει σήμερα και γιατί δεν αλλάζει η κατάσταση και να μου πεις τι μας τα λες και μας τα ξαναλές, λύση μας έχεις ??? Τη λύση τη ξέρουμε όλοι ιστορικά ο μόνος τρόπος να αλλάξεις μια αρρωστημένη κατάσταση είναι η άμεση ρήξη για να φτιάξεις κάτι καινούριο.... Και ας αποτύχει τουλάχιστον θα ξέρεις πως προσπάθησες.... ΌΧΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΜΩΡΕ... ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΤΟΥΤΗ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ Η ΦΕΤΙΝΗ ΤΗΣ 17ΗΣ ΝΟΕΜΡΗ ΤΟΥ 2011 ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου