ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ!!!

Τούτο εδώ το προβληματισμό τον έχω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με τα καλά μου με τα στραβά μου δε ξέρω γιατί αλλά πάντα έπαιζε ενα σενάριο που το λέγανε αδικία.
Θες να στο πω απο τότε που πήγαινα στο σχολείο και μου καθότανε στη μύτη οτι μέσα στη τάξη έπρεπε να βγάλω το σκασμό και να μπελάζω σα το πρόβατο όταν μου βαρέσουνε τα πόδια και δε το έκανα, θες όταν έβγαινα να παίξω μπάλα στην αλάνα και έπρεπε να μη φωνάζω με το παιχνίδι μου γιατί ξύπναγα το κανακάρη της γειτόνισσας που ξενύχταγε με τις πουτάνες για 2 νύχτες είτε αμα το θες και όταν έπιασα δουλειά και έπρεπε να έχω το κεφάλι μου σκυφτό και να κάνω άξια το δουλικό μη τύχει και θυμώσει το αφεντικό και βρεθώ στους 5 δρόμους.
Ξέρεις κάτι τίποτα απο όλα τούτα δεν έκανε ή τουλάχιστον δεν το έκανα έτσι όπως θα θέλανε, είχε το δικό μου το βασίλειο και σε όποιον άρεσε είναι ακόμα δίπλα μου και δε του βρωμάνε τα χνώτα μου, όσοι χαλάστηκαν κατά καιρούς δε με πείραξε απο κει παν και άλλοι. Απλά τούτο τελευταίο καιρό έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι τι διάολο πάνε να πετύχουν όλοι αυτοί που παλεύουν να μας σώσουνε βάζοντάς μας το αγγούρι βαθιά μες το ορθό και το γυρνάνε κιόλας για να έχει πλάκα.
Αλλά κάτσε στο συλλογισμό σου και μη φεύγεις ουτοπιστή γιατί θα βρεθούμε πάλι αλλού και αντί για την Ιθάκη θα φτάσουμε στη Θράκη.
Όπως έλεγα λοιπόν μου τηνε βάραγε αυτή η τυποποίηση μου θύμιζε τα μοσχάρια ή καλύτερα τα κοτόπουλα που τρώνε τρώνε τρώνε και η μόνη τους δόξα είναι να γλείφω γω τα δάχτυλά μου όταν τα βγάλω απο τη σχάρα και τους βάλω λαδολέμονο. Μπερδεμένη κατάσταση. Και το θέμα είναι οτι τούτη εδώ η κοινωνία μάλλον πρέπει να έχει και άλλους παράξενους και αλλόκοτους που δε γουστάρουν τυποποίηση γιατί για να είναι ασφαλείς οι λοιποί έχουν εφεύρει ενα σύστημα για να προστατεύονται απο μας όλους τους λοξούς.
Νομοθεσία το λένε και αυτός ο τύπος ο νομοθέτης είναι ενας απρόσωπος χωρίς ύπαρξη τύπος που προήλθε σα το θεό απο παρθενογένεση και είναι πανταχού παρόν σε κάθε περίπτωση και περίσταση θελήσω εγώ να σηκώσω μπαϊράκι.Σκάει μύτη λοιπόν και πιάνει ο νόμος το τσεκούρι σου δίνει μια και σε στέλνει στα τάρτα να παίζεις σκάκι με το Μπακούνιν. Και το παράξενο είναι οτι αυτός ο νόμος είναι πάντα με το μέρος του αφεντικού ή του εκάστωτε κερατά που σε βασανίζει, και έχω στα σίγουρα την άποψη οτι αυτός ο νομοθέτης δεν είναι τελικά και τόσο απρόσωπος και ίσως τελικά να φοράει τη μάσκα του απρόσωπου και να παίζει το ρόλο του ρουφιάνου. Με ταλαιπωρεί η ιδέα να τον έβρισκα αυτό το τύπο και να τον απήγαγε, όχι να του κάνω κακό, να τονε βάλω λίγο στη καθημερινότητά μου θα ήθελα, να του δώσω 100 ευρώ να έχει στη τσέπη για να περάσει το μήνα του, και μέσα σε τούτα να έχει και κανα ρουχαλάκι για το παιδί γιατί εκτός απο τα δευτερο-τριτο φορεμένα ρούχα τα παιδιά πρέπει να φοράνε και κανένα καινούριο ρούχο και να έχουνε τη χαρά να το τρυπήσουνε εκείνα πρώτη φορά στα γόνατα και όχι να είναι μπαλωμένο 2 και 3 φορές πιο πριν. Να τονε βάλω λίγο στο νόημα πως είναι δουλεύεις πρωί και βράδυ, βράδυ και πρωί να σου βγαίνει η ψυχή και χαίρι να μην κάνεις αλλά απεναντίας να έρχεται ο άλλος ο νόμος, ο νόμος της αγοράς, της τραπεζικής της αγοράς, και να σου λέει κύριε (επειδή έχει και τρόπους ο νομοθέτης και δεν είναι σαν εμένα χωριάτης) θα στο πάρω το σπίτι γιατί δεν πλήρωσες. Και αμα του πεις δεν έχω σου λέει ας πρόσεχες, αλλά ο νόμος ποτέ δε με πρόσεξε το πούστη που όταν πήρα το δάνειο για το χτίσω ήμουν εργαζόμενος και πάλευα να φτιάξω κάτι για όσους έρχονται πίσω, δεν με κάλυψε ο νόμος όταν δεν πήρα την αύξηση που δικαιούμουν ούτε όταν δεν πληρώθηκα την άδεια που δικαιούμαι. Ο νόμος δεν με κάλυψε όταν εκβιαστικά και παράνομα δεν έπαιρνα την αύξηση βάση συλλογικής σύμβασης (ναι παλιά λέω όχι τώρα) δεν με κάλυψε όταν με εκβίαζε φίλος του νομοθέτη (το αφεντικό ντε)πως αν απεργήσω να πάω στο λογιστήριο. Γενικά αυτός ο νομοθέτης μου την έχει καρφώσει πολύ και ξέρεις κάτι τελικά δεν θέλω να τον απαγάγω για να κάνουμε παρέα, θέλω να μάθω ποιός είναι για να δουλέψω γιαυτόν, θέλω τη μέρα που η μάζα θα φουσκώσει σαν ποτάμι να τον έχω απέναντί μου, εγώ ο δούλος και υπηρέτης που τόσα χρόνια αισθανόταν πως με θωπεύει σα το σκυλί να είμαι απέναντί του, να είμαι εγώ που απο τα δικά μου χέρια θα τον πάρω αγκαλιά και γελώντας θα του πω φωναχτά, τώρα ο νόμος είναι δικός μου ρε καριόλη γιατί με απλά λόγια και ξεκάθαρα


ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΜΟΥΝΙ...