Μνήμες 20 χρονών...

Ώχου... ναι η αλήθεια είναι οτι βαριέμαι όντως ... και σήμερα και χθες... καιρό τώρα... κοιμάμα λίγο - χωρίς αυτό να είναι που με χαλάει- φέτος τη θάλασσα την είδα λίγο και πιο πολλές ώρες περνάω με την κιθάρα μου αγκαλιά στις πιο παλαβές και απίθανες ώρες... Χθες επέστρεψα στις 3 το ξημέρωμα... Ύπνος παρά την κούραση δεν υπήρχε οπότε βάζω τα ακουστικά και το marshallaki γεμίζει με gain τα αυτιά μου... Το telecaster βγάλει μελωδικές τρομερές και είναι σαν να έπιασα πρώτη φορά κιθάρα... Αλλά τι στα λέω αναγνώστη μου. Τι να γράψω κιόλας είναι τόσα πολλά όλα αυτά που κάθε μέρα μας γαμανε το μυαλο που οτι και να διαβάσεις ενα στόχο θα έχει σχεδόν ... πως θα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις οτι κάνεις τη πουτάνα σε ξένο μπουρδέλο και με τσατσο πρώην ακροβάτη του τσίρκου... Γαμώ τη πίστη σας γαμώ... Αλλά μπα δε σου κάνω το χατήρι... μπορεί και να μελαγχολήσω αλλά θα τη κάνω την απόπειρα...

Έβγαλα το κλειδί απο την τσέπη, ήδη το youtube παίζει τη μουσική που πρέπει και, το κλειδί κοντοζυγώνει στη δεξά μεριά του κεφαλιού μου... αργές κινήσεις το κλειδί με δυσκολία μπαίνει έχει καιρό να γυρίσει... ο ήχος εκεί... κλακ... το κλειδί γύρισε... ναι... αρώματα γεύσεις εικόνες... όλα είναι εδώ που τα έχω αφήσει ... κρυμμένα μακρυά απο όλα όσα θα παλεύουν να μου σβήσουν τις μνήμες τις απουσίες και τις στιγμές... Δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να μου κλέψει έστω και μια μικρή δαγκωματιά απο τη τυρόπιτα που έπαιρνα καθώς ο ήλιος άρχιζε να ζεσταίνει τον βρωμισμένο αέρα της Αθήνας το καλοκαίρι του 2001, τις ώρες εκείνες που κυκλοφοράνε είτε οι παράξενοι, οι αλλόκοτοι, είτε αυτοί με τα λαμέ κουστούμια - μακρυά απο μας- είτε αυτοί που πάνε να πιάσουν τη πρώτη βάρδια...

Έχω ενα παπάκι 50άρι όχι στρογγυλοφάναρο... Το κυκλοφορώ για 2 βδομάδες και αφού την γλυτώνω λόγω φόρτου εργασίας του τροχαίου χωρίς τίποτα αναρωτιέμαι να μάθω που βρήκα το όχημα αυτό, ποιός μου το έδωσε ή σε ποιόν ανήκει... Χαρτιά δεν έχω... δεν έχω και κλειδί, με εξυπηρετεί γιατί στις τοτινές διαδρομές μου οι αποστάσεις ήταν πολύ συγκεκριμένες και έκαιγε ελάχιστα. Συνεχίζω να ρωτάω όλους όσους συναναστρέφομαι και τελικά καταλήγω σε ενα στενό στην Αχαρνών Μαυρογένους η οδός όροφο δε θυμάμαι και αριθμό... Σεξ τσιγάρα ποτά και παραισθήσεις μέσα σε 4 ντουβάρια... Το παπί είναι παρατημένο και δεμένο με λουκέτο στη κολώνα του φωτισμού... Το σπίτι γεμάτο ηδονή, τοίχοι γεμάτοι με ψυχεδέλια και τα αρώματα... Γλυκές γεύσεις που σε στέλνουν στη κόλαση αν δε προσέξεις τη στάχτη σου... αν η στιγμή σου χαθεί τότε θα χάσεις το είναι σου και έτσι προσπαθώ τουλάχιστον να βαστώ τις ισορροπίες. Έχουν περάσει κάποια χρόνια - μάλλον δεκαετίες - ίσως κοντά 2 αιώνες... και είμαι ακόμα στους τοίχους μέσα. έχω μια εφημερίδα στα χέρια μου... είναι τα νέα εξώφυλλο για την 17Ν τους έχουν πιάσει... μένω έκπληκτος βέβαια η εφημερίδα είναι ήδη 2 μηνών κ αργά αργά συνειδητοποιώ ότι αντίς να είμαι σε ενα μεγάλο κερεβάτι είμαι στο πάτωμα... έχω ενα σεντόνι στο κεφάλι μου σαν τουρμπάνι και ενας ήχος ... αυτός ο γαμημένος ήχος μου τριβελίζει το κεφάλιπου πάει να σπάσει... σηκώνομαι το σεντόνι γίνεται αρχαία χλαμίδα και βγαίνω στο μπαλκόνι... κατέβα ρε μαλακισμένο να πάρεις το κολόπαπο να περάσει το σκουπιδιάρικο... Απο το στενό ανέβαινε σκουπιδιάρικο να μαζέψει δε ξέρω γιατί ποτέ δεν έμαθα... δεν με ένοιαξε... κατεβαίνω στα γρήγορα... στη πόρτα ενας γέρος με ρωτάει αν είναι δικό μου, τον κοίταξα μόνο... τι να του έλεγα... λύνω στα γρήγορα το λουκετο απο τη κολώνα και 2 τύπο απο το σκουπιδιάρικο με βρίζουνε... τους ακούω αλλά δε τους βλεπω καν αδιάφοροι πετάω το παπί σε ενα κάγκελο που φράζει τα δέντρα που έχει φυτέψει ο δήμος και παίρνω το λουκέτο... Ανεβαίνω και πάλι στο διαμέρισμα... Οι εικόνες οι μυρωδιές και η ηδονή χαμένα όλα ...

Με παίρνει μια βρώμα απαίσια... μπαίνω γρήγορα στη κουζίνα... ο νεροχύτης έχει ξεχειλίσει απο όλα τα σκεύη του σπιτιού και πολλά άλλα διάφορα ... δεν αντέχω να μείνω για πολύ... ανοίγω τη βρύση και το περισσότερο νερό τρέχει δίπλα στο μάρμαρο και χύνεται στο πάτωμα, κλείνω τη πόρτα πίσω μου, το κεφάλι μου είναι σχεδόν 90 κιλά και κάθε μου βήμα το πληρώνω σαν τη δόση στο κοτσώβολο με επιτόκιο 150%... Ανοίγω ενα συρτάρι... σε πέντε λεπτά έχω κλείσει τα μάτια μου... ξυπνάω σε μισό αιώνα απο το νερό που έχει βρέξει τα πόδια μου... είναι το νερό που τρέχει απο το νεροχύτη της κουζίνας... Τρομάζω και το κεφάλι μου συνεχίζει να μου θυμίζει οτι η καύλα τέλειωσε τώρα ξεκινάει το γαμήσι... Ανοίγω μια άλλη πόρτα... Βρίσκω ενα ζευγάρι παντόφλες... αυτές που είναι ζωάκια και μπαίνει όλο το πόδι μέσα... είναι κάτι μαλακισμένα ροζ λιονταράκια... γαμώτο δεν γίνεται τα λιοντάρια δεν είναι ροζ κολλαω και το πρόβλημά μου είναι αυτό και όχι οτι οι παντόφλες είναι 38 νούμερο και εγώ φοράω 45...πάω να βγω στη πόρτα αλλά ευτυχώς αντιλαμβάνομαι οτι κάτι κρέμει νοχελικά ανάμεσα στα πόδια μου.. Ντύνομαι ... κλείνω πίσω μου την πόρτα δεν θα ξαναέρθω λέω... Και όμως σε 5 ώρες και πάλι εκεί ήμουνα...

 Ευτυχώς φεύγοντας έκλεισα τη βρύση και με 3 κουβάδες απο τη σφουγγαρίστρα το πράγμα έγινε σαν καινούριο βέβαια ήταν δύκολο να μείνω μετά μόνος μου στο συγκεκριμένο χώρο και ξαναγύρισα στο γνώριμό σε μένα δωμάτιο της Τερτίπη... Έχω μια μαύρη σακούλα απο αυτές που είναι για τα σκουπίδια, απο τις σκληρές... Την πετάω στο πάτωμα με το που μπάινω και τρυπώνω στη τουαλέτα γιατί διαφορετικά θα είχε γεμίσει ο διάδρομος με όλων των ειδών τα σωματικών μου απορρίμματα... Ξαπλώνω στη μπανιέρα... το νερό είναι πιο παγωμένο κ απο αυτό της Σιβηρικής λίμνης που ονειρεύτηκα... θέλω να κλείσω τα μάτια μου και βουλιάξω μέσα να κολυμπίσω παρέα με τα ψάρια της λιμνούλας μου... τίποτα όμως οι αισθήσεις μου όλες χάνονται και το μόνο που ακούω είναι τα δόντια μου που κοπανάνε... Ο ήλιος στο μπαλκόνι χτυπάει το βασιλικό που είχε φέρει η μάνα μου απο το χωριό για να μοσχοβολάει... τον είχα κάνει τασάκι... Βγαίνω γυμνός στο μπαλκόνι κλέβω λιγάκι απο τη ζεστασιά του και ξαπλώνω ο Τσε απέναντί μου σε κόκκινο φόντο με κοιτάει απειλητικά... Έτοιμος με το ντουφέκι του σηκωμένο να μου δώσει μια καλή τη λύση ... Η ανάσα χαλαρώνει... οι κόρες των ματιών μου μεγαλώνουν ο διακόπτης κατεβαίνει και η μουσική ξεκινάει

Δύκολες αποφάσεις ... πεδίον δόξης λαμπρό ... ξυπνάω και θυμάμαι ο ήχος απο το μηχανάκι της rotary machine μου ξανατρυπά τον εγκέφαλο... Μια κοπέλα με κοιτάζει και γελάειενώ ο Λάμπρος συνεχίζει να κεντάει το έργο του... Θα σου φέρω μαλλί πρόβιο να μου πλέξεις πουλόβερ του λέω μπαίνω στο μπάνιο και το νερό είναι ζεστό αυτή τη φορά με γλυκαίνει... κάνω τα χέρια μου κουπίτσα και πίνω πίνω πίνω το νερό που κυλάει μέχρι που νοιώθω φουσκωμένος...ντύνομαι ενώ ο Λάμπρος πληρώνεται έμπρακτα για τη δουλειά του... Κλείνω τα μάτια και φέυγω το σπίτι πίσω μου αδειάζει ... έχει μείνει μέσα ο ψύκτης απο μια εταιρία που για τα επόμενα 3 χρόνια με έπαιρνε τηλέφωνο και μου ζητούσε χρήματα για αυτό το μαραφέτι που ακόμα δεν ξέρω πως βρέθηκε και που πήγε τελικά αφότου έφυγα απο το σπίτι εκείνο...

 Απο τον Άγιο Παντελεήμονα στη πλατεία στο Γκύζη και μετά στα στενάκια πιο κάτω... να ψάχνω το φως στο παραθύρι εκείνο που θα μου γεμίσει το κόσμο με αέρα με γεύσεις αρώματα και ηδωνή ξανά... και το πρωί να ξημερώνω ανάμεσα σε τρελούς τρελές αλκοολικούς και ταξιτζήδες στη γωνία της αχαρνών με την κοδριγκτόνος... Πόσα βράδια ατελείωτα... με κόσμο απο παντού και μέσα σ'όλα... 18 μήνες σχεδόν εκεί ... τα καλά του κακά του και τα ανάποδα... είναι τέτοιος περίπου καιρός και ο Μαροκινός έχει περάσει να τα πούμε... κάτι δε μάρεσει στο βλέμμα του εκείνο το βράδυ έφαγε κιόλας που ποτέ δεν καταδεχόταν να τον κεράσω... Σιχαινόταν να τρώει σε φαστ φουντ κ όμως το σαντουιτσ απο το toast time το έφαγε ... ήπιε τη μπύρα του και βάδισε με αργό βήμα.. δεν τον ξαναείδα έμαθα μόνο μετά απο λίγες μέρες οτι έσβησε κάπου κοντά στο σπίτι του μια γειτόνισα τον είδε να μαλώνει με κάποιον ήταν όμως σκοτάδι... Καλά... κάτι πήγε και πάλι στραβά...

Έχω ήδη μοτοσυκλέτα στην αθήνα και το παίρνω απόφαση... Η πρώτη πήρα κάμποσες... Παίρνω 2 βδομάδες ελευθέρας απο το μαγαζί ... Φορτώνω τη σκηνή μου και ρούχα... Φτάνω χωριό έχει κρύο ... Η ευθεία πριν την τελευταία ανηφόρα μου μουδιάζει το στόμα και αισθάνομαι οτι θα μου πέσουν τα νύχια απο τα δάχτυλα... ξεφορτώνω ... δε ξέρω αν με πρόσεξαν... μάλλον με είδαν... φορτώνω το αγροτικό ... θα είμαι εκεί... 4 μέρες πέρασαν και ακόμα ξυπνάω μέσα σε ενα όνειρο τρελό βουλιάζω στο πάτο της θάλασσας και ενας ξεφτίλας ίδιος με μένα έρχεται κ με πιάνει απο τα μαλλιά τον κοιτάζω στα μάτια είμαι εγώ... Θα σε γαμήσω άφησέ με...


Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο πέρασαν σχεδόν 2 ώρες... Τί όμορφα παράξενα επικίνδυνα και αξέχαστα... Κλακ ξαναγυρνάω το κλειδί μου και κλείνω το ντουλάπι, το σντουπ ακούστηκε πίσω μου απο το απότομα κοπάνημα της πόρτας του... Απλά και μόνο για να κάνει αισθητή τη παρουσία του και για να ξεκαθαρίσουμε και κάτι... Δε θα μου κλέψει κανείς όσα έχω αφήσει πίσω μου απλά και μόνο γιατί είναι δικό μου κτήμα και κανενός άλλου...



 Ξύπνησα σήμερα το πρωί και η κόρη μου ήταν ξύπνια ήδη και έτοιμη για το σχολείο της... Πάει πρώτη φέτος... Είναι πρωτάκι... Έτρωγε μαρμελάδα με φρυγανιά... έπινε γάλα έκατσα δίπλα της και την ρώτησα... Θα είμαστε φίλοι ??? Ναι μπαμπά ..... και το χαμόγελο αχ αυτό το χαμόγελο...



 Την αγάπη μου αναγνώστη μου... Μου έλειψε να στα πω λιγάκι αλλά να που έτυχε και η χρονοπύλη άνοιξε... Θα δείξει αργά γρήγορα ή και ποτέ ίσως ξανανοίξει ... Για μένα πρωτίστως και μετά για σένα...