ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Oτι η μέρα η χθεσινή ήταν παράξενη το κατάλαβα απο την πρώτη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου. Κάτι τέτοιες μέρες είναι που περπατάω και έχω πάντα τη πλάτη στο τοίχο. Είναι οι μέρες εκείνες που φυλάγομαι να δω απο που θα μου έρθει και παραδόξος μέχρι και αργά το βράδυ πίστευα πως απλά ήταν μια μέρα ακόμα που πέρασε. Μια μέρα ακόμα περίπου σαν τις άλλες που απλά αναλώθηκα στο να θυμάμαι και να αναπολώ ή να θέλω να θάψω βαθύτερα μέσα μου κάποιες μέρες του παρελθόντος...

Η μέρα είχε ήδη φύγει και το σκοτάδι είχε καλύψει το χωριό μου. Ο ραδιοφωνικός δέκτης τραγουδούσε και η σκέψη μου πως θα κοιμηθώ νωρίς μια μέρα μετά απο πολύ καιρό ήταν ιδιαίτερα δελεαστική...

Το πρόβλημα μερικών ανθρώπων αρχίζει και τελειώνει σε ενα και μόνο σημείο ... Νομίζουν πως τα ξέρουν  όλα. Νομίζουν οτι έχουν δει -μόνο εκείνοι- τη ζωή απο την καλή και την ανάποδη... Νομίζουν απλά οτι κανείς δεν είναι πάνω απο εκείνους, ούτε καν δίπλα τους... Συνήθως όταν απέναντί μου η παραδίπλα μου έχω ανθρώπους που \μιλάνε για τον εαυτό τους δεν κάθομαι να τους ακούσω, δεν τους δίνω καν σημασία... Χθες όμως η κουβέντα ξεκίνησε αλλιώς ... Ξεκίνησε απο τη Σιέρρα Μαέστρα, και συνέχισε στην επαναστατικότητα του Γκεβάρα... Το άσχημο όμως είναι πως κατέληξε σε κακό θεατράκι  - κατηγορητήριο για τις δικές μου ιδέες και για την άγνοιά μου λόγω της μικρής μου ηλικίας. Πολιτικές κουβέντες επιζητώ πάντα να κάνω, θέλω ο συνομιλητής μου να με σέβεται όμως γιατί σε αντίθετη περίπτωση 2 δρόμοι υπάρχουν ή να μην μιλήσω παραπάνω ή να φτάσουμε να παίξουμε και φάπες, πιστεύω πολύ αυτό το ρητό που λέει οτι όποιος δε παίρνει απο λόγια παίρνει απο ξύλο, πιστεύω επίσης οτι σε όλους εκείνους που έχουν τέτοια έπαρση όμοια με αυτήν που αντιμετώπισα χθες το ξύλο μπορεί τελικά να είναι η μόνη λύση.

Δε ξέρω καν γιατί συνεχίζω να ασχολούμε με το χθεσινό, πραγματικά με έχει ενοχλήσει το γεγονός που κάποιος που δεν με ξέρει, δεν γνωρίζει καν τι κάνω στη καθημερινότητα μου, με ξενύχτισε μόνο και μόνο για να βγάλει το αντικουμουνιστικό του μένος απέναντι σε μένα., λέγοντάς μου τα όσα κάνει εκείνος στη καθε του μέρα, χωρίς καν να τον ρωτήσω χωρίς καν να με νοιάζει. Σε τελική ανάλυση αν η τσέπη δεν ήταν γεμάτη και ήταν αναγκασμένος να δουλεύει τις ίδιες με μένα ώρες δεν θα έκανε τίποτα ... Απλά θα είχε σκάψει το λάκκο με τα χέρια του και θα είχε μπει μέσα να κρυφτεί.

Δε ξέρω γιατί αλλά μεγαλώνοντας ο πατέρας μου μου μετέδωσε ενα κακό, να σέβομαι τους μεγαλύτερούς μου και να ακούω την κριτική τους χωρίς να τους προσβάλλω,  το θέμα είναι οτι μερικές φορές αναγκάζεσαι να συνομιλείς με ανθρώπους που είναι ανάξιοι σεβασμού πολύ απλά γιατί δεν σε σέβονται... Κάνω όμως υπομονή και σφίγγω τα δόντια, προσπαθώ να αντικρούσω τα όσα χωρίς να ξέρει μου προσάπτει, αλλά και πάλι τα λόγια μου χτυπάνε στο τοίχο... Τα λόγια μου δεν ακούγονται, και σαν αυτούς τους οποίους κατηγορεί δεν με ακούει καν και μένει μόνο στο να τα λέει για να τα ακούει μόνος του. Τα αυτιά του είναι κλειστά έχει μάθει ενα ποιήμα που είναι η δική του αποτυχημένη σονάτα για πολυβόλα σε όσα ανάξια προσπάθησε να υπηρετήσει. Σε ρώτησα τί κάνεις για να αλλάξεις το κόσμο την κάθε σου μέρα. Η απάντηση ήταν μάλλον τα χημικά που έφαγες 2 -3 φορές στο Σύνταγμα... Κάθε μέρα να τρως χημικά το κόσμο δε θα τον αλλάξεις γιατί πολύ απλά, στο Σύνταγμα δεν πήγες για να αλλάξεις κάτι, πήγες απλά για να πας... Και εχθές απλά μου το είπες. Με κατηγόρησες για έλλειψη σεβασμού σε γηραιότερους, σε ανθρώπους τους οποίους έχω πολύ ψηλά, σε σημείο που δεν μπορείς να φτάσεις γιατί πολύ απλά εσύ αυτούς τους οποίους εγώ θαυμάζω, εσύ όπως είπες τους λυπάσαι, εσύ αυτούς τους οποίους λες κακομοίρηδες εγώ τους λέω αγωνιστές αυτούς τους οποίους εσύ απαξιώνεις εγώ τους έχω κάθε μέρα στο σπίτι στην καρδιά και τη σκέψη μου...

Ο βίος του καθένα μας δεν κρίνεται απο αυτά που λέμε πως κάναμε κάποτε... Τότε όπως είπες ήμουν αγέννητος... Ας μιλήσουμε για το σήμερα, αλλά μη μου πεις εσύ τι κάνεις σήμερα γιατί εγώ ποτέ δε θα μιλήσω για μένα, δεν έχω και δε θα αποκτήσω τέτοιο ύφος γιατί πολύ απλά δεν ψάχνω να αποδείξω τίποτα στον  περίγυρό μου, αυτοι που πρέπει να με ξέρουν με ξέρουν πολύ καλά, και όσοι έχουν ανοιχτά αυτιά θα είναι δίπλα μου για να με μάθουν. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα λέγανε κάποιοι...





Απο σεβασμό και μόνο και με την ελπίδα κάποτε να το διαβάσεις θα μείνω σε τούτα εδώ τα λίγα. Παρά το γεγονός οτι νομίζεις πως ξέρεις πολλά θα σου πω πως ξέρεις μονάχα ελάχιστα, ξέρεις τόσα λίγα που δεν είσαι ικανός να με πείσεις για τίποτα. Οι μεγάλοι άντρες στους οποίους αναφέρεσαι δεν μίλησαν ποτέ για το τι ξέρουν, δεν έψαξαν ποτέ τις αδυναμίες του άλλου για να το παίξουν καμπόσοι όπως εσύ, αυτοί οι μεγάλοι άντρες, που εγώ τους λέω παντελονάτους ΔΕΝ μιλάνε για αυτά που ξέρουν και για το τι είναι οι ίδιοι αλλά κάνουν έργα και πράξεις...
Και όσον αφορά τη μουσική, γιατί το πολυδιάστατο επίπεδό σου ήθελε να ανακατέψει τους πάντες και τα πάντα. θα σου πώ τούτο μόνο... Παίζω και διαβάζω μουσική απο το 1988 απο τότε που η κιθάρα παρέα με τη θήκη της ήταν πολύ μεγαλύτερη απο εμένα, έχω δουλέψει επαγγελματικά-βιοποριστικά απο το 1999 εως και το χειμώνα που πέρασε σε επαγγέλματα που αφορούν την μουσική, και εσύ απλά αγνοείς τους άλλους γιατί όπως νομίζεις έχεις το απόλυτο αλάθητο και το ασυμβίβαστο...

Όπως λοιπόν ξεκίνησα να λέω απο σεβασμό θα μείνω εδώ, και απο σεβασμό όχι σε σένα πλέον αλλά απο σεβασμό στο πατέρα μου... Σε αυτόν που την ώρα που τον παρίστανες να κουτσαίνει και έλεγες πως τον λυπάσαι ήθελα τόσο πολύ να σε κάνω να σέρνεσαι ... Δε το έκανα και δε θα το κάνω γιατί ο πατέρας μου, γεννήθηκε γιος βιοπαλαιστή, με μεγάλωσε με τόσες δυσκολίες και σήμερα είναι περήφανος να λέει πως είναι πατέρας μου, και αν ποτέ τον άκουγα να λέει πως σταρχίδια του για τα παιδιά του (όπως εσύ έκανες εχθές για τα δικά σου παιδιά) θα με πλήγωνε ανεπανόρθωτα...
Είμαι γέννημα θρέμα βιομηχανικού εργάτη - στην ίδια βιομηχανία εργαζόσασταν, - απλά όποτε θες απο κοντά να μου πεις, τις παρέες σου στην εν λόγω βιοτεχνία και τις συναναστροφές σου- και η τάξη στην οποία ανήκω είναι η τάξη του μόχθου και της εργατιάς, το μυαλό μου εύχομαι μέχρι τη μέρα που θα κλείσω τα μάτια μου να μείνει στη θέση του και να μην απεμπολήσω ποτέ μου το που ανήκω, εσύ μάλλον το έχεις οριστικά διαγράψει, και ονειρεύεσαι κήπους κρεμαστούς και διακοπές σε μέρη εξωτικά...

Εγώ θα μείνω εδώ στην πραγματικότητά μου και  θα σου ευχηθώ καλημέρα.
Αν έχεις το κότσια να κάνουμε πραγματική κουβέντα τότε μάθε να ακούς και να ξέρεις πως την  επόμενη φορά ίσως να μην σεβαστώ πρωταρχικές μου αξίες μιας και όλα τα πράγματα έχουν όρια, και ένα πράγμα στην ζωή μου μέχρι σήμερα δεν είχε τιμή και εξαγορά, ίσως να μην το ξέρεις... Αξιοπρέπεια...