Ξημερώνει...

Τοσο συχνα ασχολουμαι με το blog πλεον που εκανα τουλαχιστον ενα εικοσαλεπτο να βρω τους κωδικους... Συνηθως μπαινω σα το ματακια κ ξεκλεβω οσα λιγα ειχα γραψει στο παρελθον... Αποψε δε ξερω γιατι και πως αλλα η ωρα ειναι ηδη κοντα στις 3 το ξημερωμα... Απο τις 11 ειχα κιθαρες περασμενες πανω μου... Ταξιδεψα... Απο τους Sabbath και τον SRV μεχρι το Σιδηροπουλο και το Μαρκο... Ευτυχως δεν εχει ακομα γινει επιτακτικο να ρευστοποιησω και τις κιθαρες μου... Αναγκαιο ειναι μεν αλλα οχι επιτακτικο... Δε ξερω πραγματικα γιατι γραφω γαμωτο ... παλια ειχα αναγκη να το κανω ειτε σε χαρτι ειτε εδω ειτε αλλου... Μετα η αναγκη αυτη για δημοσιο λογο εμεινε στο χαρτι μονο, που υπαρχει διασπαρτο μεσα σε συρταρια, σελιδοδεικτης σε βιβλια μου παντου... μετα αυτα τα χαρτια γραφωντουσαν και παιζαν το ρολο του προσαναματος... και αν ηταν καλοκαιρι συχνα καιγοντουσαν στο τασακι... αν δε καιγοντουσαν παλευα να δω ποσες φορες μπορω να σκισω μια κολλα Α4 κοβωντας την και βαζοντας τα κοματια το ενα πανω στ'αλλο. Αποψε καποιος σπαει το ποδαρι του και η κρυα λευκη οθονη που μου θυμιζει τοιχο ψυχιατριου με τραβηξε και παλι κοντα της... Το υπολοιπο συνολο ειναι αλλιωτικο βεβαια... Παλια εγραφα και εχοντας ανοιχτο παραθυρο ακουγα πολλες φορες αν υπηρχε απνοια αηδονια απο το κοντινο ρεμα και αλλες φορες την αιωνιοτητα της σιωπης στον ξαερι του χωριου μου... Αλλες φορες γυρνωντας το βλεμμα μου δεξια εβλεπα τους ερημους δρομους και συχνα πυκνα μια αλεπου μπορει να διεσχιζε καθετα το δρομο αυτον που απο τη μερα που θυμαμαι τον εαυτο μου ηταν ιδιος κ απαραλαχτος κατω απο το καλντεριμι του σπιτιου μου... Σημερα ομως γυρναω το κεφαλι μου δεξια και εχω ενα παραθυρο που απεξω εχει σιδεριες... Για να με φυλανε απο τους εξω ή για να φυλαξει τους εξω απο μενα... Δε ξερω ειλικρινα αναρωτιεμαι τωρα και το κοιταζω σιωπηλος... Οχι δεν ειμαι σε κανενα κελι φυλακης... Δεν ειμαι μητε σε ενα ψυχιατριο ή σε καποιον χωρο παρα τη θεληση μου.. Απλα ειμαι στο νεο μου σπιτι... Μετα απο 7 χρονια επεστρεψα και παλι εκει απ'οπου δεν αντεχα ουτε μια ωρα... επεστρεψα εκει που θεωρουσα οσους ζουν απο επιλογη πως είτε ειναι τρελοί είτε πραγματικά είναι άτυχοι... Όσους δεν είχαν τίποτα καλύτερο απο το να καταδικάσουν τη ζωή τους σε ενα μικρό τετράγωνο κουτί που το μόνο που σε χωρίζει απο τη τρέλα και τη παράνοια των έξω είναι μια πόρτα ασφαλείας... μια σιδεριά στα παράθυρα ή ενας σκύλος 80 κιλών και αυτός φυλακισμένος σε 4 τοίχους μαζί με σένα... και τι σου φταίει ο φουκαράς ο σκύλος... αυτός ακόμα νοιώθει και θα νοιώθει... ΕΣΥ??? ... ΕΓΩ??? 7 χρόνια πέρασαν μόνο παρόλαυτά μέσα σε αυτά τα χρόνια κατάφερε η όλη κατάσταση να γκρεμίσει τα όνειρα που πέρασα πολλά και απο πολλά για να μπορέσω με καθαρό μυαλό να σχεδιάσω και εν μέρη να πραγματώσω... Δε ξέρω αν αυτό ακριβώς το μυαλό μου με το τρόπο που σκέφτεται λειτουργεί και αντιδρά έπαιξε εναν κάποιο ρόλο - σίγουρα κάτι θα έχει κάνει και εκείνο - αλλά τι τα θες αυτό διαθέτω... και όσο στροφάρει ακόμα αριστερόστροφα με αυτό θα πορεύομαι... Νέα εργασία νεό περιβάλλον νεο μισθολόγιο... όλα καινουρια... Full reconstruction που λένε και στο χωριό μου... Δε ξέρω γιατί αλλά το σκέφτομαι ώρα και θέλω να στο ομολογήσω... Δεν έφυγα γιατί δεν είχα κάπου να πιαστώ ίσα ίσα ίσως και ο μοναδικός λόγος που ανέχομαι ακόμα την οθόνη να με κοιτάζει με το παγωμένο της βλέμμα κρατώντας την λιμπιντό μου σε απάθεια είναι μάλλον αυτή ακριβώς η φράση... ΔΕΝ ΒΡΗΚΕΣ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΠΙΑΣΤΕΙΣ... Μάλλον ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει... Δεν θέλησα να πιαστώ απο κάπου... Δε μαρέσει να πιάνομαι να κρέμομαι να στηρίζομαι και γενικά δε μαρέσει να είμαι το 2ο συστατικό σε κάτι... Δεν είναι στην δική μου φύση το 2ο γενικότερα... Έμαθα να στέκομαι όχι να πιάνομαι και να ζητάω πατερίτσες... Η ιδέα οτι μια μέρα θα είμαι γέρος καθισμένος σε μια λεκάνη τουαλέτας και αφού τελειώσω το έργο της φύσης δεν θα μπορώ να σηκωθώ και θα χρειαστώ κάποιον να το κάνει με αρρωσταίνει και μου θυμίζει ακόμα μια εικόνα... Την εικόνα του έλληνα στην ελλάδα του 2013 εκείνου που ανοίγει τη τηλεόραση για να πιαστεί απο μια κουβέντα του Τσίπρα... Οι άλλοι τον πρόδωσαν λέει οπότε θα πιαστεί απο τον Αλέξη... Ξέρεις κάτι ρε νοικοκύρη πιαστείς δε πιαστείς απο τα αρχίδια κάπου πάντα βάρος θα του είσαι και το πολύ πολύ να σε ξήσει ... Κανείς δεν ασχολείται περισσότερο απο ενα ξύσιμο με τα αρχίδια του...Η εικόνα λοιπόν του τυφλού τηλεορασόπληκτου με τρομάζει, με φοβίζει να γίνω έλληνας χωρίς βούληση, δε το συζητάμε καν... έλληνας χωρίς απαιτήσεις χωρίς ιδέες έλληνας χωρίς ιδανικά και χωρίς αγώνα για το μέλλον του και των παιδιών του...Φοβάμαι επίσης να γίνω και Ευρωπαίος ... Δεν περίμενα ποτέ το καινούριο σερβίτσιο με τα χρυσά κουτάλια που άκουγα να τάζουν τότε μετά το ρετιρέ στην απογευματινή ενημέρωση στις αρχές του 90' και ως εκ θαύματος ξαναέπαιξε το ρετιρε... Μάλλον σερβίρουν το επιδόρπιο σε όσους έφαγαν απο το κυρίως πιάτο... Αλλά εγώ δεν άγγιξα αναγνώστη μου... Δε την έφαγα τη ζεστή σούπα ούτε και ήπια απο το Γαλλικό κρασί που κλέψαν βάζοντας τους αγρότες να ξεριζώσουν το αμπέλι τους... Δεν ντύθηκα με το κουστούμι χωρίς γραβάτα για να παριστάνω τον αντισυστημικό... Δεν έβαλα κουστούμι και αν φόρεσα πουκάμισο δε στραγγάλισα το λαρύγγι μου με το τελευταίο κουμπί γιατί ασφυκτιώ με την ενδυμασία του ψευτοπρολετάριου κουραμπιέ -τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα- ακριβώς αυτό φίλε... Ο χαμένος τα παίρνει όλα... Και αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις παραπάνω τότε μπορείς να το πάρεις απόφαση πως μπορείς να τα έχεις όλα... Η νεραϊδά μου δεν είναι πια μωρό ... Έχει άποψη θέση απαιτήσεις και αιτήσεις... Έχει ανάγκες και έχω υποχρέωση να της σταθώ... Και τώρα είναι 117 χιλιόμετρα μακρυά μου... 117 χιλιόμετρα που για φτάσεις περνάς μια εθνική οδό που την εκμεταλλεύεται μια ξένη πολυεθνική και πληρώνεις κόμμιστρο για να ταξιδεύεις χωρίς να βλέπεις στο δρόμο ... για να ταξιδεύεις με κίνδυνο μια ξαφνική νεροποντη να σε αποκλείσει κάπου στη μέση - για το χιόνι δεν το συζητάμε- και μετά αφού βγεις στον επαρχιακό θα πρέπει να θυμηθείς αυτά που λένε ακόμα οι παλιοί ... και το λένε και με καμάρι παναθεμά τους... Το δρόμο αυτό τον έφτιαξε η χούντα... και πρέπει να νοιώθω χαρούμενος που ο δρόμος αυτός έχει την ηλικία του πατέρα μου και οι στροφές του είναι όσες είναι οι έλικες του εγκεφάλου μου... Που αν δεν έχεις το νου σου ο μπάρμπας που έριχνε χαλίκι στο δρόμο για τον φτιάξει η χούντα θα βγει μπροστά σου με το τρακτέρ και θα σε στείλει στον αγύριστο... Και αφού καταφέρεις να φτάσεις τότε η στιγμή αυτή... η στιγμή που θα ακούσω τη φωνούλα της... Μπαμπά...... πόσο μου λύπει αυτή η λεξούλα... ΜΠΑΜΠΑ... σαν τη πρώτη φορά που ερωτευτηκες... παρκάρεις το αμάξι και σε χωρίζουν ελάχιστα βήματα απο το σπιτικό σου να ανοίξεις τη πόρτα και να μπεις το σφίξιμο στο στομάχι σαν τη πρώτη φορά που έκανες έρωτα... και ας μην υπάρχει τίποτα το ερωτικό στη στιγμή και όμως πάλι ο στίχος είναι εδώ - η υδωνη που μας γεννά που παίζει το χαρτί μας ... χωρίς τη θέλησή μας ...- δε ξέρω πότε μάλλον τη Κυριακή θα ακούσω και πάλι τη φωνή της... και μετράω αντίστροφα δεν ξέρω αν κάθε φορά που κοιτάζω το ρολόι βλέπω την ώρα ή αν κάνω αφαιρετικές πράξεις σπάζοντας τις μέρες σε ώρες και μετά σε λεπτά σε δευτερόλεπτα και αυτόματα το μυαλό μου πλυμμηρίζουν στιγμές που γίνονται δάκρυα στα μάτια μου... Μαζί της και η Ρηνιώ μου... Δίπλα της όπως πρέπει μέχρι να μπορούμε και πάλι να είμαστε όπως πρέπει ... όπως πρέπει σε κάθε παιδί να είναι με τους 2 γονείς του... όπως πρέπει σε κάθε ερωτευμένο άνθρωπο που ξαπλώνοντας στο κρεβάτι του να μπορεί να ψυθθιρίσει δυο τρεις λέξεις στον ανθρωπό του και ας μην τις ακούσει ποτέ αν ο μορφέας τον προσπέρασε... Να μπορεί να μην χαλιναγωγεί το πάθος τον έρωτα και την αγάπη του για τον συνανθρωπό του γιατί τους χωρίζουν τα 117 ... ή τα 17 χιλιόμετρα δρόμου... Είναι μεγαλείο να μπορείς να είσαι ερωτευμένος με εναν άνθρωπο που δεν κρέμεται πανω σου που δεν πιάστηκε απο σένα... που δεν του είσαι βάρος και δε τον ακολουθείς τυφλά για τις επιλογές του... Είναι μεγαλείο σε μια σχέση να μην είσαι 1ος ή 2ος αλλά σε μια σχέση να είναι πάντα 2... Θα περιμένω να φέξει ... Πριν 2 μήνες κοιτώντας δεξία την ώρα που έφεγγε έβλεπα την Διρφυ, πνιγμένη στα σύννεφα με το μαγικό αυτό χρώμα της αυγής... Θα περιμενω να χαράξει και θα βγω στην μικρή αυλή του νέου μου σπιτιού θα σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά και θα χαιρετήσω την νέα μέρα και θα στείλω με τον άνεμο μια αγκαλιά μεγάλη που θα σκεπάσει την μικρή μου κόρη και θα τη ζεστάνει αν θα είναι ξέσκεπη... Θα στείλω ενα φιλί γλυκό και τρυφερό στο μετωπό της και με τον άνεμο θα ψυθιρήσω γλυκά στο αυτί της Ρηνιώς μου σ'αγαπάω...