Έφοδος στον Ουρανό...

      Μάλλον είναι η δυσκολότερη ανάρτηση που θα προσπαθήσω να κάνω ετούτη που μόλις ξεκινάω.
Πέρασαν κιόλας πέντε ημέρες απο τη Δευτέρα ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της απώλειας ώστε να διαχειριστώ και τη κατάσταση με τρόπο που και ο ίδιος θα θεωρούσε άξιο, μάλλον όμως δεν είναι και το ευκολότερο που έκανα μέχρι σήμερα. Τη Δευτέρα λοιπόν ο Πατέρας μου στα 59 του χρόνια έκανε τη δική του έφοδο στον ουρανό και εγώ σήμερα 5 ημέρες μετά προσπαθώ να καταγράψω πέντε αράδες μόνο και μόνο για να ξέρω στο μέλλον και να μπορώ να συγκρίνω όσα νοιώθω τούτη την ώρα.
       Θυμάμαι κάπου στα οχτώ εννιά μου χρόνια ένα πανόδετο βιβλίο με κόκκινο χρώμα και χρυσά γράμματα ακουμπισμένο πάνω στο παλιό πικάπ να περιμένει την ώρα που θα το προσέξω, Οδός ονείρων αριθμός 0, το χρώμα και τα χρυσά του γράμματα μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση απο το περιεχόμενο, μικρός ενθουσιασμός και μια γκρίνια αφού μάλλον διαβάζοντάς το περισσότερο με απωθούσε παρά με έφερνε κοντά του. Στη πορεία ο μικρός πρίγκηπας και το καπλάνι της βιτρίνας ήταν τα δυο βιβλία που με έκαναν μέχρι σήμερα να μην μπορώ να πάω κάπου αν δε κουβαλήσω και κάποιο τόμο. Στα 15 μου ανακάλυψα στο πατάρι και άλλα τέτοια πανόδετα κόκκινα βιβλία με χρυσά γράμματα, σχεδόν όλη η σειρά του Λουντέμη και κάποια του Καζαντζάκη. Η παρότρυνση του Πατέρα να διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ. ΝΑ διαβάζω για να μην γίνω εργάτης σαν εκείνον.Περάσαν τα χρόνια διάβασα και μπήκα και εγώ στην εργασιακή ζωή, και ήταν χαρούμενος που γυρνούσα στο σπίτι με καθαρά ατσαλάκωτα ρούχα, και περάσαν και άλλα χρόνια και ήρθαμε στο σήμερα που και εγώ έγινα εργάτης σαν το Πατέρα και γυρνούσα γεμάτος γράσα και κάρβουνα, και με περίμενε κάθε μέρα καθισμένος στην αυλή μας, <<έλα παιδί μου ήρθες? που σας είχαν σήμερα? Κουράστηκες?>> και αμέσως η κουβέντα να καταλήγει στην θεωρία με την οποία μεγάλωσε έζησε και  υπηρέτησε μέχρι την ώρα που έκλεισε τα μάτια του, τη θεωρία του εργάτη τη θεωρία της τάξης του. Ο Πατέρας μου ήταν Κουμουνιστής, Βιομηχανικός Εργάτης, άνθρωπος της τάξης του που έδωσε τα καλύτερά του χρόνια υπηρετώντας αυτήν ακριβώς τη τάξη. Ανιδιοτελής και χωρίς ποτέ να τον ακούσεις να μην μπορεί να κάνει κάτι εφόσον αυτό γίνεται.
       Μεγαλώνοντας στο χωριό οι φίλοι μου είχαν πρότυπα, παιδικούς ήρωες και προσπαθούσαν να τους μιμηθούν όσα καλύτερα μπορούσαν, και όμως δεν μπορώ να θυμηθώ αν  ποτέ μου είχα κάποιον ήρωα πέρα του πατέρα μου. Μέχρι τα 16 μου χρόνια ποτέ μου δεν φαντάστηκα τη ζωή μου με το πατέρα μου απών, τότε ήταν και η πρώτη φορά όταν στα 42 του έκανε το πρώτο του χειρουργείο, τότε για πρώτη φορά πέρασε απο το μυαλό μου η ιδέα της απώλειας, ανάρρωσε ταχύτατα και επέστρεψε στην πρότερη καθημερινότητά του κάνοντάς με και πάλι να πιστεύω πως ο Πατέρας μου είναι πραγματικά ανίκητος, Και ο χρόνος συνέχιζε να τρέχει εγώ φοιτητής πλέον η αγάπη μου για τις μοτοσυκλέτες κλεμμένη απο Εκείνον και κάθε φορά που μια διαφορετική μοτοσυκλέτα με πήγαινε στο χωριό απαιτούσε να την δοκιμάσει να δει πως πάει, να δει αν κάνει εύκολα σούζα...
      Ένα δεύτερο και ενα τρίτο χειρουργείο σε σύντομο διάστημα τον καθήλωσε για λίγες ημέρες στο κρεβάτι, '' αν δε σηκωθώ δεν έχει νόημα να ζήσω'' μου έλεγε. Ήδη ήμουν ακτινολόγος πήγαινα τις εξετάσεις του απο ορθοπεδικό σε νευροχειρουργό και τούμπαλιν, πέρασα αρκετούς και όλοι μου είπαν να απευθυνθώ σε ψυχολόγο που θα τον στηρίξει μιας και το να σταθεί όρθιος δεν ήταν κάτι που μπορούσε κάποιος να μου υποσχεθεί, πέρασαν περίπου 4 μήνες με πολύ σκληρή προσπάθεια, και ο Πατέρας μου στάθηκε και πάλι όρθιος και ξαναγύρισε στη προηγούμενη καθημερινότητά του, ήταν και πάλι Βιομηχανικός Εργάτης, φορούσε και πάλι τη χακί του ολόσωμη φόρμα με τα κόκκινα κεντημένα γράμματα ΕΒΙΕΣΚ...
       Συνταξιοδοτήθηκε χωρίς να θέλει με πρόωρη αναπηρική σύνταξη αλλά συνέχιζε να είναι μεταλεργάτης στο συνεργείο του αδελφικού του φίλου, χωρίς να κάθεται ούτε τις Κυριακές.Άνθρωποι που τον γνώριζαν ερχόντουσαν για να τους κάνει Εκείνος δουλειές μιας και ήταν σίγουροι για το αποτέλεσμα. Εγώ πλέον παντρεμένος και στις 23 Σεπτέμβρη του 2006 αγκαλιάζει το πρώτο του εγγόνι, την κόρη μου, την κοιτάζει και μου λέει '' δεν σας κράτησα ποτέ παιδί μου έτσι, δεν προλάβαινα'' και τα μάτια του κόκκινα απο χαρά και συγκίνηση, ο αδερφός μου του χάρισε άλλα τρία υπέροχα εγγονάκια, τη περασμένη Κυριακή είπε στη Μάνα μου '' είμαι περήφανος για τα παιδιά μας και πανευτυχής για τα εγγόνια μας'', λες και ήξερε... Τη Δευτέρα βγαίνοντας απο τη στεφανιογραφία είδα την αγωνία και το φόβο στα μάτια του, είδα το βλέμμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είδα το Πατέρα μου να με χαιρετάει κοιτώντας με και το βλέμμα του χαράχτηκε στον αρχέτυπο κώδικα των γονιδίων μου, μετά απο αυτό το βλέμμα γνώριζα καλά για τη πορεία της μέρας. Άφησα τη μάνα μου με τον αδερφό μου και ανέβηκα στο θάλαμο, ολόκληρη η καρδιολογική μονάδα με σεβασμό και ήθος που όμοιό του δεν έχω δει ξανά προσπάθησε να τον κρατήσει, Εκείνος όμως είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση. Ο Πατέρας μου ήταν Βιομηχανικός Εργάτης και έτσι έφυγε, δεν δέχτηκε ούτε για μια στιγμή πως η ζωή του θα τελειώσει με αυτόν καθισμένο σε κουνιστή πολυθρόνα φορώντας παντόφλες και πιτζάμες. Λίγες ώρες πριν φορούσε και πάλι την ολόσωμη φόρμα του Μεταλεργάτη και έδενε το ατσάλι.
       Δε ξέρω αν τελικά ο πατέρας μου πίστευε σε κάτι Θεϊκό πάντως είμαι σίγουρος οτι στη συγχώρεση του δεν έχει λόγο άλλος απο τους ανθρώπους που γνώρισαν το Πατέρα μου, θα ψάξω εναγωνίως να βρω κάποιον που να θέλει να τον συγχωρέσει, είμαι σίγουρος όμως οτι δε θα βρεθεί κάποιος να του συγχωρέσει κάτι.
      Γράφω σταματάω σκουπίζω τα μάτια μου και συνεχίζω μιας και οι εικόνες στο μυαλό μου είναι καταιγιστικές, όσο και να προσπαθώ με όσα γράφω να περιγράψω το μεγαλείο που νοιώθω οι λέξεις είναι πολύ μικρές. Αναζητώ συνεχώς τρόπο και χρόνο να μείνω μόνος μου να σκεφτώ και πάλι αυτό μου συμβαίνει να το κατανοήσω και να κάνω το χρεος μου, να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς Εκείνον στη παρέα μας. Πηγαίνω συνεχώς στο παγκάκι αυτό που έκανε δικό του και κοιτούσε τις κορφές των βουνών ανάπνεε ελεύθερα, κοιτούσε τις λεπτομέρειες και έψαχνε να βρει τη λύση σε κάθε πρόβλημα.
Περνούσαν μικρά παιδιά απο την αυλή μας και δεν έχανε την ευκαιρία να τα πειράξει, και όταν του έλεγα τίποτα απαντούσε '' αν χάσεις την επικοινωνία και με τα παιδιά τότε έχεις χάσει το κόσμο''.
      Έδωσε τέσσερις φορές πολύ σκληρή μάχη για τη ζωή του και βγήκε νικητής. Σε τούτη τη μάχη επέλεξε να κρατήσει την αξιοπρέπειά του και να φύγει και πάλι νικητής μιας και ούτε ο θάνατος δεν τον έριξε, πέρασε τόσες δυσκολίες και δεν παραπονέθηκε μια φορά ότι κουράστηκε αλλά το άγχος του ήταν μην ταλαιπωρήσει όλους εμάς.
       Πατέρα μου λείπεις πολύ και τούτη την ώρα που γράφω δεν είμαι σίγουρος πως όλο αυτό δεν είναι παρά μόνο ενα κακό όνειρο και κάποια στιγμή θα ξυπνήσω. Εως τότε λοιπόν Πατέρα τούτο το κείμενο σου ανήκει ανήκει στον Άγνωστο Εργάτη και τον Αιώνιο Προλετάριο, το Πατέρα μου...





Και θα κλείσω με τούτο Πατέρα μου... Ξέρεις εσύ...


Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα





ΥΓ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω το προσωπικό τους γιατρούς και τους νοσηλευτές  του Ιπποκράτειου Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών, για το ήθος την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά με την οποία αντιμετώπισαν το Πατέρα μου και την οικογένειά μου. Είναι άξιοι συγχαρητηρίων.