Βάρκιζα και πάλι Βάρκιζα ξανά με κυβέρνηση <Α>ριστερά

Πέρασαν μήνες που κοιτούσα και πάλι το blog αλλά δεν ένοιωθα καμιά ανάγκη να γράψω κάτι αλλά σήμερα μάλλον ήρθε η ώρα να βάλω μια αράδα γράμματα, να προσπαθήσω να τα φτιασιδώσω όμορφα και να αποθηκεύσω στο πέρασμα του χρόνου τη δική μου οπτική. Να έχω να βλέπω τα σωστά και τα λάθη για τα επόμενα που θα μας βρούν. Απο μικρός είχα την τάση να αμφισβητώ οτιδήποτε δεν μου άφηνε ελεύθερο τον ορίζοντα της σκέψης μου. Απο τα παιδικά μου χρόνια πάλευα την ιδέα της τυφλής υποταγής σε μια συγκεκριμένη ιδέα, πολλές φορές εγωιστικά κρίνοντας τις καταστάσεις και στο σύνολό τους χωρίς οι απόψεις μου να ποδηγετούν την άποψη του άλλου. Ο άλλος πολλές φορές μπορεί να ήταν ο συμμαθητής, ο δάσκαλος ο φίλος. Δεν προσπάθησα ποτέ να επιβάλλω την άποψή μου, θέλω όμως πάντα ο αντίλογός μου να έχει μια εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη άποψη ώστε να διαφωνήσουμε με ουσία και όχι απλά για να διαφωνούμε. Έτσι και τώρα μετά απο 18 χρόνια στην οργανωμένη ταξική πάλη βρέθηκα να αμφισβητώ την άποψη και τη θέση της ηγεσίας της ιδεολογίας που ασπάζομαι. Βρέθηκα να κάνω φθηνή κριτική πιστεύοντας πως η συμπόρευση με τη μάζα θα δώσει λύση στα ατέρμονα χαμηλά εκλογικά ποσοστά πίστεψα πως ο τρόπος επικοινωνίας θα ήταν αμεσότερος και ο κόσμος θα σε ακούσει με άλλα αυτιά. Πίστευα πως αυτό που πιστεύω και υπηρετώ λοιπόν μπάζει, έχει λάθος... Και φτανουμε σήμερα, ξυπνάς με βαριά απο τα τσιγάρα ανάσα και διαβάζεις τα νέα... Η συμφωνία έγινε, ο λαός ξεπουλήθηκε, το περήφανο όχι έκρυβε ενα τεράστιο ναι. Ο λαός και πάλι προδόθηκε, ξεπουλήθηκε και βαδίζει προς το ικρίωμα χορεύοντας παρέα με τους αγανακτισμένους των περασμένων χρόνων. Και αναρωτιέμαι σήμερα όλη τη μέρα αν τελικά χαίρομαι ή λυπάμαι που είχα λάθος. Και δε ξέρω αν το λάθος μου ήταν να αμφισβητώ, αυτό θα το ξανακάνω, το ζήτημα είναι οτι θα προτιμούσα να έχω δίκιο και ο λαός να βαδίζει με αξιοπρέπεια και οχι προς τη σφαγη του.Δε τα γράφω τούτα σαν απολογία, στο δημοψήφισμα μέχρι τη τελευταία ώρα είχα αποφασίσει να ψηφίσω παρέα με το 62% και να ρίξω ενα περήφανο όχι. Τελικά η αμφισβήτησή μου βαδίζοντας προς τη κάλπη αδυνάτησε τον εγωισμό μου και έριξα αμφισβητώντας το μόνο άκυρο ψηφοδέλτιο το οποίο όμως σήμερα μπορώ με σιγουριά να σου πω πως ήταν και το μόνο που εννοούσε το όχι που έλεγε. Ξέρεις ειναι αρκετά τα χρόνια που προσπαθώ να πείσω όσους ανθρώπους συναναστρέφομαι οτι η αλλαγή δεν θα έρθει απο τους πολιτικούς αλλά αν θες να δεις καλύτερες μέρες πρέπει ο ίδιος να αποφασίσεις να αλλάξεις. Να αποφασίσεις πως η καλύτερη ζωή είναι δική σου φτάνει να τη διεκδικήσεις να παλέψεις γιαυτήν. Κανείς δε θα σου δώσει καλύτερες μέρες. Οι εποχές με τους ηγέτες πέρασαν. Καθένας μας είναι ηγέτης της ίδιας του της ζωής, ο ιδρώτας που χύνει καθημερινά για τη ζωή του του ανήκει. Η ελπίδα μου όμως πηγάζει μόνο και μόνο απο ενα χαρακτηριστικό απο αυτές τις συζητήσεις. Τα λόγια μου δεν έχουν ανταπόκριση πολλές φορές και ακούω διάφορες δικαιολογίες, δεν άκουω όμως αντίλογο, αντίλογο ουσιαστικό μια άποψη διαφορετική, πολλοί φίλοι μου ψήφισαν το Φλεβαρη με τη λογική του μικρότερου κακού, πιθανότατα και οι ίδιοι να ήξεραν οτι θα τους βρούν χειρότερα. Το μόνο που με ενοχλεί είναι οτι σήμερα μετά απο τη προδοσία που υπέστησαν ψηφίζοντας τη προδοτικότερη κυβέρνηση στη σύγχρονη Ελλάδα συνεχίζουν και εγκαλούν εμένα και τις ιδέες μου, κατηγορούν αυτό που πιστεύω εγώ για τη δική τους ανεπάρκεια. Και δε θέλω να μπω καν στη διαδικασία της διαμάχης του τσακωμού ή του αντιλογου μιας και δεν έχει και νόημα, θα προτιμούσα όμως τιμώντας τις δικές τους ιδέες να είχαν το θάρρος και να κάνουν τη κριτική που τους αρμόζει. Η συνέπεια τούς αυτή την ώρα δεν είναι η κριτική τους απέναντι στο ΚΚΕ αλλά απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση που φανηκε ποιος ήταν ο ουσιαστικός της ρόλος. Ιστορικά η σοσιαλδημοκρατία που πρεσβεύει ο Σύριζα έπαιζε ακριβώς αυτό τον ρόλο.

 Μιλώντας προχθες με κάποιον μου ανέφερε τη Ρόζα. Τι να του πεις, ανιστόρητα λόγια χάρην εντυπωσιασμού λες και την εξελικτική πορεία δεν την κατέγραψε ο ιστορικός τότε. Λές και ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα κρίνει τη σημερινή στάση της σοσιαλδημοκρατίας του Σύριζα. Το Φλεβάρη είπα σε κάποιον οτι αυτή η κυβέρνηση θα περάσει τέτοια μέτρα που δε θα τόλμαγε δεξιά κυβέρνηση να φανταστεί και το μόνο που αντιμετώπισα ήταν κοροϊδια και δούλεμα. Τελικά φτάσαμε σήμερα τούτη την ώρα που πραγματικά δεν ξέρω αν και σε τι πρέπει να ελπίζω. Το μόνο που μπορώ να προβλέψω πλέον είναι μάλλον οι επόμενες κινήσεις της παρούσας κυβέρνησης... Με ένα νόμο και ένα άρθρο θα ξεπουλήσει το περήφανο οχι του Ελληνικού λαού με τα μέτρα που έρχονται, η καταδική της λαϊκής οικογένειας, οπότε θα υπάρξει και ενας διάχυτος ξεσηκωμός, ο οποίος όμως θα είναι άναρχος και χωρίς στόχο, άντε να σπάσουν και οι βιτρίνες στα μαγαζιά του κέντρου, μετά η αριστερή κυβέρνηση αδυνατώντας να βάλει τάξη θα πάει σε εκλογές, και μετά μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας θα έρθει να μας σώσει, τα σκουπίδια του πολιτικού συστήματος θα μας σώσουν. Η αριστερά σε κενοτάφειο για πολλά χρόνια, η πολυδιάσπαση της αριστεράς ήταν σίγουρα ενα όνειρο το οποίο οργάνωσαν για χρόνια σε λαμπερά ανάκτορα οι κατέχωντες τη τάξη και το πλούτο, και τώρα το όνειρό τους έγινε πραγματικότητα. Ο Τσιπρας πρώτα κατάθεσε στεφάνι στη Καισαριανή και τώρα τα κόκκαλα των 200 εκτελεσμένων κουμουνιστών τρίζουν. Ο λαός ελπίζω να μην εξέλαβε την διακυβέρνηση και τη προδοσία της σημερινής κυβέρνησης σαν προδοσία της αριστεράς. Είμαι απο αυτούς που δεν βλέπω σαν σύντροφο αυτόν που πουλάει οδηγητή και Ριζοσπάστη αλλά και εκείνον που διακινεί τον εργατικό αγώνα και κόβει κουπόνια για συμπαράσταση στη δίκη κάποιου αναρχικού, δεν πιστέυεω στη διάσπαση αλλά την ενότητα του κινήματος, μπορεί οι ιδέες μου να μην συμπλέουν με τις ιδέες τους αλλά πιστέυω πως αν ο στόχος είναι κοινός με έναν εχθρό τότε σίγουρα κάπου οι δρόμοι μας τέμνονται. Με αυτή την ελπίδα θα πορευτούμε λοιπόν με τη κληρονομιά που μας άφησαν οι 200 κουμουνιστές της Καισαριανής, με τα βάσανα και τις κακουχίες των εξόριστων και φυλακισμένων με τους αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία των προγόνων μας...

 ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΟΥ



ΚΑΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ


ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!!!