31 Αυγούστου 2022

Ανέκαθεν θεωρούσα προσβλητικό να μιλάς άσχημα για νεκρο. Πέρα από το προσβλητικό του πράγματος ειναι και ανόητο αν το δεις διαλεκτικα. Τι νόημα εχει δηλαδή να πεις κάτι για κάποιον που πλέον δεν μπορεί κ να απαντήσει. Σκοπός είναι όσα λέμε και η κριτική μας να γίνεται κατά τη διάρκεια του βίου κάποιου. Μετά το τέλος, ο νεκρός δεδικαιωται... Ειδικά αν πρόκειται για τύπους σαν τον αποβιωσαντα Γκοργκι... Τον τελευταίο (όπως αναφέρεται) ηγέτη της ΕΣΣΔ. Αυτός λένε καταδίκασε σε οπισθοδρομηση, αυτός φταίει για όλα, αυτός τα έκανε ολα. Μονάχος του. Δεν υπήρχε βλέπεις ΚΚΣΕ, δεν υπηρχε ΚΕ. Δεν υπήρχαν εργατικά συμβούλια. Δεν υπήρχε τίποτα και ξαφνικά αυτός ήταν ο σατανάς ο ιδιος. Και εμείς εδώ σαν καλοί ιδεαλιστες τον κράξαμε εν ζωή και τον κραζουμε κ πεθαμένο. Λες και ήμασταν σωστοι και άριστοι. Μας παίρνει κάνα πεντάρι δεκαετίες για να βάλουμε σε τάξη και σειρά τα δικά μας στραβά και ανάποδα και ξαφνικά έχουμε και άποψη, κατόπιν εορτής, και για όσα συνέβησαν εκεί, κατόπιν πάλι εορτής. Ήμουν ακόμα μαθητής γυμνασίου μάλλον τρίτης τάξης. Λεφτά πολλά δεν υπήρχαν για να αγοράζω βιβλία όπως σήμερα (όχι ότι υπάρχουν πολλά λεφτά, απλά αγοράζω πλέον πολλά βιβλία), οπότε και κατάπινα αμασητο κ χωρίς δεύτερη σκέψη ότι έπεφτε στα χέρια μου. Είχα μάλλον διαβάσει από 2 και 3 φορές τα κόκκινα πανοδετα βιβλια του πατέρα που ήταν συλλογή Λουντέμη και Καζαντζάκη και είχα βρει κάτι αρχαίες κομεπ. Τις διάβασα κ αυτές κ ξαφνικά βρίσκω θαμμένο ένα βιβλίο με τίτλο "Σοβιετική νεολαία κ περεστροικα". Δε θυμάμαι ποιανού ήταν αλλά διαβάζοντας το άρχισα να απορώ... Ρώτησα το πατέρα. Μάλλον κάτι μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του σε στυλ " τόσο μας έφτανε η σκέψη τόσο κάναμε" αλλά απάντηση δε πήρα. Το μακαρίτη τον ειχα για τέτοιον (για μακαρίτη) από τότε που τον είδα περιχαρή να διαφημίζει πίτσες και να αγυρτα ανά το κοσμο μαζεύοντας δολάρια για τα στέρνα του. Αυτόν και κάτι όμοιους του σα το Σεβαρνατζε. Άσχετα που μερικοί δικοί μας ακόμα κ τώρα δεν έχουν αναγνωρίσει την αδυναμία τους στη κριτική ούτε καν την ανοησία και μεγάλη αντίθεση στην προσωπολατρεία στα πλαίσια του διαλεκτικου υλισμού. Από το Δεκέμβρη του 1991 έχουν περάσει σχεδόν 31 χρόνια οπότε σήμερα ας αφήσουμε το μακαρίτη στη λήθη του χρόνου και στην ανυπαρξία στο πολιτικό γίγνεσθαι του μυαλού των λαών της πρώην ΕΣΣΔ. Όλοι παίρνουν όσα τους αξίζουν κατά τη ζωή αλλά και κατά το θάνατο τους, όλοι μετριωμαστε για όσα καναμε πριν, μετά. Οπότε ας δούμε τι θα κάνουμε εμείς για να κανουμε ένα κόσμο καλύτερο όσο ζούμε και ας ελπίσουμε όσα κάνουμε να είναι τέτοια που όταν θα φύγουμε οι από πίσω μας να μην κατουρανε στο τάφο μας κ να μη χέζουν στη τιμή μας.