Σάββατο βράδυ μουσικές μέχρι το πρωί και επιστροφή τα ξημερώματα στο σπίτι φιλί στη νεραϊδούλα μου και ένα αίτημα για ενα ήσυχο πρωινό Κυριακής μπας και ξεκλέψω μια ώρα ύπνου παραπάνω, και μετά ύπνος βαθύς και γλυκός απο το αλκοόλ που συνόδευε το αίμα μου στη πορεία προς το Μορφέα.
Γλυκό το πρωινό ξύπνημα καφεδάκι και αγνάντεμα στα μανιασμένα κύματα του Αιγαίου που απλώνεται μπροστά μου, λίγες ειδήσεις αλλά τι να ακούσεις τα δάκρυα απο την περασμένη βδομάδα για τον αλληλοσκοτωμό μας δεν έχουν ακόμα σωπάσει.
Παρακράτος παρακρατικοί, προβοκάτορες ή απλά οι γνωστοί και όχι άγνωστοι ηλίθιοι και ανεγκέφαλοι, όμοιοι με αυτούς που το Μάρτη μας σπάσαν τα κεφάλι ω σαν τους φασίστες. Χαλίφης στη θέση του χαλίφη και μαλάκας στη θέση υπουργού. Τι να σου γράψω φίλε αναγνώστη για το έξι αυτά γράμματα που με τον τρόπο τους με κλείνουν στις σκέψεις μου και μη τα ψάξεις τα γράμματα δε θα στα πω αν έχεις τις ίδιες με μένανε απορίες θα τα ξέρεις ήδη αλλά το παρόν αποδραμών απο το χρονοντούλαπο γραφτό δεν έχει σκοπό να πει του μυαλού μου τα πολιτικά τα κείμενα αλλά για άλλο λόγο αρχίνισα και πάλι να σου γράφω και θα καταλήξω πάλι να θυμώνω και να μην το αναρτώ οπότε back to burning shadows...
Είχα καιρό να δω το φίλο μου τον Αντώνη και κάτσαμε να πιούμε μια μπύρα μετά συνοδείας του νεκρού μπάτσου με τα σεις και με τα σας η ώρα έφτασε και το κανάλι του καναλάρχη ξεκίνησε να μας δείχνει τον αγώνα της Μαλαισίας, τα μηχανήματα αυτά με το διαβολεμένο ήχο με τις δυο ρόδες και τους παράξενους αναβάτες μας σημαδέψανε απο τότε που πριν καλά καλά καταλάβουμε γιατί είχαμε ήδη καβαλήσει το καλάμι και κυνηγούσαμε ανέμους. Ο αγώνας ήταν όπως τις περισσότερες φορές σε μαγνητοσκόπηση αλλά ελλείψει διαδικτύου καθώς και τηλεφώνου ήταν σαν να τον έβλεπα ζωντανά, ενώ τα προκριματικά απλά με είχαν πείσει οτι η Ιταλική μου χαρά δεν θα αναπτερωθεί σε τούτο πάλι τον αγώνα - τίποτα βέβαια δεν προμήνυε τα όσα συνέβησαν.
Δεν προλάβανε καλά καλά να ζεσταθούν τα λάστιχα και η κακιά μας μοίρα βάρεσε ξανά τη πόρτα.
Δεν ξέρω αν είναι το ιδιώνυμο της μοτοσυκλέτας αλλά με έχει στιγματίσει εδώ και κάμποσα χρόνια και παρά τη γνώση και την πείρα που με τα χρόνια έρχεται παρά εκείνα τα δάκρυα που στέγνωσαν και παρά τα χάρτινα καραβάκια που κάθε χρόνο αφήνεις στη θάλασσα στην μνήμη όλων εκείνων που ταξίδεψαν για χάρη της εσύ εκεί να καβαλάς τον φονιά σου και να αποζητάς τις στιγμές τις γαλήνης και της ελευθερίας μέσα απο την κλειστή ζελατίνα στον ασφυκτικά περιοριστικό χώρο που σου αφήνει αυτή η μικροσκοπική σέλα και όμως δεν διστάζεις το δεξί σου χέρι στρίβει προς τα μέσα και νιώθεις κάθε σου κύτταρο να μεταλλάσσεται να μην είσαι πλέον ενα κομμάτι της ανθρωπότητας, δεν πατάς καν στη γη ούτε είσα μέρισμα σε κανένα πρόβλημα της καθημερινότητας, ούτε καν σου περνά απο το μυαλό αυτό το εξώδικο που σου ήρθε για την απλήρωτη δόση του σπιτιού σου κ ας μείνεις στο δρόμο, δεν σε ενδιαφέρει καν οτι το πρωί φεύγοντας απο τη δουλειά σου μάζεψες και όλα σου τα ματζαβλίκια μιας και ήταν η τελευταία σου μέρα στη δουλειά, είσαι μέρος αυτού του εκκωφαντικού δίτροχου συνόλου είσαι ενα μέρος απο κινούμενα μέρη της είσαι ενα κομμάτι στο τέλεια ζυγισμένο της πλαίσιο, δεν είσαι φτιασιδωμένος απο σάρκα και αίμα, αλλά γίνεσαι μια μάζα απο μέταλλο που αποτελείς μια φυσική συνέχεια εκείνου του συνόλου. Η μοτοσυκλέτα είναι απο μόνη της ενα υλικό πράγμα που απλά αν καθίσεις και το κοιτάς σαν ενα μηχάνημα που φέρει ρόδες κινητήρα πλαίσιο και όλα αυτά τα καλούδια που απλά κάνουν την καθεμιά μοναδική δεν έχει τίποτα να σου πει, σαν μηχάνημα μπορεί να είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης των μηχανών αλλά αυτό είναι κάτι που προσωπικά δεν το εξετάζω μιας και δεν πιστεύω πως μια μηχανή είναι πιο άσχημη απο μια άλλη, θεωρώ βασικά πώς όλες οι μοτοσυκλέτες είναι όμορφες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θεωρώ πώς και όλοι οι άνθρωποι (έ εντάξει σχεδόν όλοι) είναι και εκείνοι όμορφοι ή εν δυνάμει όμορφοι.
Κάθε μοτοσυκλέτα έχει ψυχή έχει κάτι δικό της μοναδικό που μπορεί να σου δώσει και να σε κάνει να νοιώσεις εκείνη τη μοναδικότητα και την ελευθερία που σίγουρα κάπου μέσα σου κρύβεις. Είναι ενα μαγικό σύνολο που περικλείει όλες εκείνες τις ανασφάλειες που θέλεις απο μικρός να νικήσεις περικλείει όλους του φόβους και τους κινδύνους για τους οποίους όλοι σου μιλάνε απο παιδί αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχει και όλη εκείνη τη πρόκληση όλη εκείνη την ηδονή και τη καύλα που δεν μπορώ να φανταστώ πώς άλλη ανθρώπινη κατασκευή μπορεί να προσφέρει στο χρήστη της, και η λέξη χρήστης εδώ δεν είναι διόλου τυχαία ή άκαιρη, αλλά εσκεμμένη και βαλμένη κατάλληλα σε τούτο σημείο.
Με ρώτησαν πολλοί πολλές φορές τι καταλαβαίνω που ασχολούμαι με τις μηχανές, έχεις παιδί τωρα μεγάλωσες και άλλα τέτοια που απλά τα προσπερνάω και δεν μπαίνω στο κόπο καν να σκετώ και να απαντήσω, σε τελική ανάλυση αν οτιδήποτε πάθω απο αυτή μου την ενασχόληση δε θα γνοιαστεί και κανείς απο δαύτους για το δικό μου το παιδί. Υπάρχει και μια μικρή μειονότητα όμως που δε ρωτάει με τον γνωστό κακεντρεχή τρόπο αλλά ρωτάει επειδή απλά έτυχε να γευτεί να δοκιμάσει έστω και απο τη θέση του συνοδηγού απο τον απαγορευμένο καρπό που αποπνέει αυτός ο αέρας ελευθερίας πάνω στη μοτοσυκλέτα, αμάρτησε και εκείνος έστω και για λίγο και απλά οι μη μπορώντας να νικήσει τους φόβους του ρωτάει για να ξεκλέψει λίγη απο τη χαρά της αμαρτίας, σαν να είσαι 14 χρονών και να έχεις νοιώσεις τη πρώτη σου εκσπερμάτωση και να ρωτάς το μεγαλύτερο φίλο σου πως ήταν όταν τον έμπηξε στη φιλεναδίτσα του, και έχεις αυτή την απορία αλλά ταυτόχρονα και αυτή τη μεγάλη λαγνεία να μάθεις και να γευθείς και ας φοβάσαι......
Σε αυτούς λοιπόν μιαν λακωνική και όσα απλή απάντηση όσο αυτή μπορώ να δώσω, με τις μοτοσυκλέτες γνώρισα τις μεγαλύτερες χαρές που έχω γνωρίσει αλλά και τις μεγαλύτερες λύπες, και μη μου ζητήσεις να ζυγίσω τις χαρές μου και τις λύπες αυτές μιας και η απώλεια έστω και μιας ανθρώπινης ζωής δεν ζυγιέται δε μετριέται και δεν ξεπερνιέται ποτέ...
Όπως έγραψα και εχθές λοιπόν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου