Αναζητώντας την ουτοπία: Σκέψεις απο το Σεπτρέβρη που μας άφηκε!!!

Άντε να βρεις να πείσεις τώρα ποιόνε και πως, 2011 η χρονιά και ο μήνας Σεπτέμβρης. Απαξίωσης ηθικήν και πνευματικήν, η πατρίς να εισέλθει στο γύψο, 62 χρόνια πριν οι τελευταίοι παρτιζάνοι προσπαθούν να γλυτώσουν το λεπίδι των νέων φαστιστοευρωπαίων και σαν να ήτανε σήμερα οι οπαδοί τους συνεχάνε να βαράνε ρυθμικά παλαμάκια στη κηδεία τους.

Σκεύομαι την επίταξη στον αγώνα και στην χωρίς αύριο προσφυγή σε όσα οι ηγεσίες αρνούνται, στην πολεμική αυτή που πρέπει αναγκαστικά και αναπόφευκτα να μπούμε και να συγκρουστούμε άμεσα και χωρίς ενδοιασμούς πλέον. Να χάσουμε τι άλλο πια, σε τελευταία ανάλυση ακόμα και αυτά που μέσα σε ένα δυο χρόνια μας πήραν και μας γύρισαν 100 χρόνια πίσω αίμα χύθηκε κάποτε, ας ξαναχυθεί και ας είναι το δικό μας ώστε τα δικά μας παιδιά να είναι εκείνα που θα ζήσουν την πραγματική ελευθερία σε ένα κόσμο δομημένο πάνω στα πλαίσια του ανθρωπισμού και του αλτρουισμού πάνω στο πλαίσιο της αρμονικής συνύπαρξης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας με την ειλικρινή και απόλυτη έννοια της λέξης.

Να μάθουμε επιτέλους από τα λάθη μας και να απεγκλωβιστούμε από τις αλυσίδες που μας περιβάλλουν σαν ανθρωπόμορφα τέρατα να αφήσουνε τη δυναμική του κόσμου να δράσει και να τον καθοδηγήσουμε όχι στο να βγει στο δρόμο αλλά στο να πάρει την εξουσία.

Ο κόσμος βαρέθηκε τις επετειακού χαρακτήρα εκδηλώσεις – απεργίες, στους χώρους δουλειάς η τρομοκρατία είναι σύνηθες φαινόμενο και κάθε κουβέντα για απαιτήσεις και δικαιώματα θεωρείται πλέον μονόδρομος προς την ανεργία και την ανέχεια της νέας εποχής. Το όραμα του πράσινου ήλιου βρωμοκοπάει χασίσι και μεθαδώνη, οδηγάει ξεκάθαρα εσένανε αγαπητέ μου αναγνώστη που πίνεις το άκακο γάρο σου στην αποχαύνωση και στην αδράνεια, και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την κοινωνία τούτη σε συνθήκες όμοιες με αυτές που μέσω του no woman no cry φαντάζεσαι. Η χώρα τούτη μπορεί και θα γίνει μια σύγχρονη Τζαμάϊκα όσο εσύ ‘’την πίνεις’’ με την διαφορά ότι στον παράδεισο τούτο θα είσαι εξίσου χαμάλης και ταπεινός όσο ο συμπαθής τζαμαϊκανός με τα κίτρινισμένα από τη φούντα δόντια του στις αγαπημένες σου εικόνες του διαδικτύου που με νοσταλγία κοιτάς χωρίς φυσικά να αναλογίζεσαι τι σε περιμένει και πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξες και εσύ ο ίδιος σε τούτη τη κατάσταση.

Και είπαμε οι εξαρτήσεις μας γενικά είτε ψυχικές είτε σωματικές είτε ανθρώπινες γιατί ναι η αγάπη για έναν άνθρωπο το δέσιμο εκείνο που σε κάνει να γκρεμίζεις βουνά και να διασχίζεις τον κόσμο μόνο για ένα βλέμμα και μια αγκαλιά είναι εξίσου μια εξάρτηση μια εξάρτηση που γίνεται και σωματική και πνευματική και ψυχική και σε οδηγεί στην αδράνεια, στην αποχαύνωση και στην έλλειψη επαναστατικής συνείδησης, και φυσικά δεν προτιμώ τη ζωή χωρίς αισθήματα και αγάπη, η ζωή είναι όμως αγώνας και σήμερα ο αγώνας αυτός ίσως οδηγήσει πολλούς συντρόφους μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα μακριά από τη θαλπωρή και τη ζεστασιά του σπιτιού τους.