Μπλε καφέ...

Μέρα και τούτη βροχή και το κρύο ευτυχώς εχει σπάσει, η Ειρήνη μου μακρυά στη Λαμία μπας και πάρει το πτυχίο της και εγώ αναδουλειά στο ιατρείο, κοιτάζω τις περασμένες χρονιές και αναρωτιέμαι για πόσο θα είμαι ε τούτην εδώ τη καρέκλα να μετράω στιγμές και πόνους ανθρώπων, αρρώστιες και γιατρειές... Τι να πεις επιλογή μου, μάλλον ναι, ανάγκη στα σίγουρα. Πήγα στην Αθήνα τη περασμένη βδομάδα και η ημέρα Πέμπτη είχα σκοπό να κάνω διάφορα να περάσω να δω τους φίλους μου να πιω ενα καφεδάκι απο τα παλιά μου τα ωραία σ'αυτό το καφέ που έγινε το 2ο σπίτι μου για κάμποσα χρόνια, και οι ανθρώποι μέσα σ'αυτό μια μικρή μου οικογένεια, ο λόγος για τον οποίο ''άντεξα'' στην Αθήνα τα χρόνια αυτά του παρελθόντος και γιάτρεψα πολλές απο τις πληγές μου. Καταφύγιο στο κρύο του χειμώνα, ενα ποτήρι ζεσταμένο και μέσα κονιάκ 5αρι σωστό ανάσα χαλάρωμα και μετά πάλι στο σουβλερό κρύο της Αθήνας.



Ήταν κάπου το 2001 καλοκαίρι μήνα δεν βάστηξα, η Αθήνα ήταν αφόρητη αλλά και μοναδικός μου προορισμός, το μαγαζί το βρήκα τυχαία μέσω κοινού γνωστού μας, έπινα ακόμα ούζο τότε και πήγαμε να πιούμε ενα, και όντως ήπια ενα και έφυγα... Πέρασαν κάμποσες μέρες και ξαναπήγα ενα πρωί άλλος στο μαγαζί τη πρωϊνή την ώρα αλλά το μαγαζί στο ίδιο μοτίβο μουσική που έκανε καλό σταφτιά μου και ενα κλίμα παρεϊστικο σαν και αυτά που μέχρι να πάω είχα μάθει στο χωριό μου. Δεν κατόρθωσα ποτέ μου να κανονήσω πότε τι ώρα και με ποιόν θα παώ για το καφέ μου, ο καφές για μένα ήταν βγαίνω απο το σπίτι πάω στο μέρος που θέλω παραγγέλνω καφέ και κάποιον θα βρω να τα πώ ούτε σενάριο ούτε σκηνοθεσία για να πιείς αυτόν τον ρημάδι τον καφέ, και το ίδιο συνέβαινε και για άλλες παραστάσεις στη ζωή μου είτε αυτό λεγότανε ποτό είτε λεγότανε ταβερνάκι ίσως σε μικρότερη κλίμακα αλλά και εκεί έπαιζε.

Ετσι λοιπόν το Μπλέ καφέ έγινε το στέκι μου η παρέα μου οι φίλοι μου το δεύτερο σπίτι μου που ακόμα και αργότερα που είχα πιάσει δουλειά περισσότερες ώρες του 8ωρου ήμουν για ''διάλλειμα'' στο μπλε παρά στη δουλειά...
Δε ξέρω αν ήταν το μέρος τέτοιο ή οι χαρακτήρες που απάρτιζαν την όμορφη αυτή παρέα αλλά απο την πρώτη μέρα που μπήκα δεν θέλησα ποτέ να γράψω μια ανάρτηση σαν και αυτή αλλά δυστυχώς έφτασε η μέρα που με λύπη μου αναπολώ τις στιγμές που γέμισαν τη ζωή μου στην Αθήνα και πίσω δε γυρνάνε μιας και το Μπλε έκλεισε και αυτό θύμα της κρίσης και της αλλαγής που έρχεται σιγά σιγά στις ζωές μας.

Ποιους να πρωτοθυμηθώ απο εκεί μέσα τους καφετζήδες του Μάκη (Τηλέμαχος ντε μη βαράς) και τον Μιχάλη (για σένα δεν έχει σχόλιο ρε είσαι ασχολιάστος) ή τις γκαρσόνες που περάσανε μια μια, διαλιεχτές (Τασία είσαι παιδί απο τα λίγα) !!!
Φοβάμαι να γράφω ονόματα μήπως και ξεχάσω κανέναν αλλά νομίζω οτι θα με συγχωρέσει αν κάποιος πέσει πάνω εδώ και τελικά το όνομά του λείπει αν και νομίζω οτι θα τα καταφέρω...
Δεν έχει καμιά σημασία απο που θα ξεκινήσω και γιαυτό θα πάρω μια τυχαία σειρά και όπου βγει!!!
Θυμάμαι κάπου στο 2003 έπινα το καφέ μου ενα απογιοματάκι όμορφο και ξάφνου ενας δικίλυνδρος ήχος γεμίζει τα αφτιά μου, αυτό είναι ντουκάτι, λέω του Μιχάλη, δε ξέρω τι μλκ είναι μου λέει ο Θωμάς θα είναι ο φίλος μου... και ήταν όντως ο Θωμάς μαζί με ενα 999 καινούριο τότε στη πένα με τις εξατμίσεις του με τα όλα του... Όπως καταλαβαίνεται παράτησα το καφέ πήρα άδεια απο τον κάτοχο και απλά έφαγα την ώρα μου κοιτώντας το και θαυμάζοντάς το, αναλώσαμε ώρες πολλές με το Θωμά μιλώντας για μοτοσυκλέτες για βόλτες για στραβά και ανάποδα και όλα όσα μπαλώνουν την αρρώστια μας για τις 2 ρόδες... Το Θωμά έχω να τον δω μάλλον απο το 2005 ή 2006. Εκεί μέσα στις κουβέντες για τις 2 ρόδες γνώρισα και τον Νικόλα με το μακρύ μαλλί μου είπε την ιστορία του για τη μηχανή που του κλέψανε τη μέρα που θα έφευγε διακοπές και ακόμα πλήρωνε γραμμάτια και για το τενερε που παρά τα χρόνια του τον είχε βγάλει ασπροπρόσωπο.



Κουβέντες για πολιτική για σχέσεις για μουσική στιγμές μοναδικές καλοκαιράκι κάτω απο τις ομπρέλες και τις γλάστρες που έδιναν χρώμα στο μαύρο της περιοχής και της Αθήνας του κέντρου της πρέζας και της ανέχειας. Χρώμα στη ζωή της πόλης. Όλα μέσα εκεί με μεράκι και αγάπη.
Την μια μέρα γνώρισα τον Απόστολο που έπαιζε μπουζούκι και εγώ όταν βρεθήκαμε να παίξουμε όντας ατάλαντος κάθισα και τον κοίτούσα να παίζει, κουβέντες για την κατασκευή οργάνων κουβέντες πολλές ώρες μέρες όλον αυτό το καιρό οι στιγμές καρφωμένες στο κεφάλι μου, στιγμές της νιότης που θα τις έχω μέσα μου για πάντα. Την άλλη μέρα ήρθε ο Παναγιώτης παιδί διαμάντι με όλη τη σημασία της λέξης ο γιατρός της γκαβομάρας, όσες φορές χρειάστηκα κάτι σχετικό με γυαλιά πάντα πρόθυμος να βοηθήσει και να σου πει αυτό που έπρεπε, και μαζί του κουβέντες πολλές για όλα η πολιτική στα φόρτε της απόψεις διαφορετικές ίσως αλλόκοτες πολλές φορές αλλά το ρεζουμέ το ίδιο μια όμορφη παρέα που γούσταρε να τα λέει και να τα χώνει ο ενας στον άλλο.....
Να σας πω για το Βασίλη άλλο παλικάρι απο τα λίγα γνωριστήκαμε ένα πρωϊνό καθώς παρκάραμε και οι 2 μας τα παπάκια που είχαμε για τις δουλειές μας, και οι 2 γυρνούσαμε την Αθήνα απο άκρη σ'ακρη και τρώγαμε κρύα ζέστες και βροχές.. Με τα στραβά και τα ανάποδα του δρόμου... Έφυγα απο την Αθήνα και χαθήκαμε αλλά Μπιλ σε περιμένω φίλε για το τσιπουράκι που λέγαμε και σας περιμένω όλους σας.
Τι να γράψω τώρα για τον Τόνι να πω, τον άφησα στην ουρά του γαϊδάρου το γάϊδαρο το ξεσαμάρωτο!!! Μετανάστης στην Αθήνα σαν εμένα με καρδιά απο αυτές που δε συναντάς σε ανθρώπους αλλά σε ζώα όπως ο σκύλος και το άλογο, ατόφιος τεφαρίκι και αν και ξεροκέφαλος πάντα έβρισκε το τρόπο να γλυτώνει τις στραβές και να τα φέρει βόλτα. Ακόμα περιμένω αυτές τις πυτιές αλλά που θα πάει θα σε πετύχω κάπου ..... κάποτε...
Τι να πω να πω για την Τασία και τη Πετρούλα τις αδερφάδες, πραγματικά προσπαθώ έτσι να βρω λέξεις όμορφες για να φτιάξω τούτο εδώ σήμερα αλλά νομίζω οτι οι λέξεις είναι πολύ μικρές για να περιγράψω το μεγαλείο των ανθρώπων που αναφέρω εδώ μέσα είναι πολύ μικρά τα γράμματα για να φττιάξουν το σκαρίφημα όλων όσων μέσα εκεί διαδραματίστηκαν και μας σημάδεψαν.
Να γράψω για τον Ράσπουτιν το Παπα Δαμιανό τον τρανό με το όνομα που όταν πήγαμε στην Πάρο ξέχασα και το όνομά μου??? Τι να πεις ευλογημένη σούμα της Πάρου απο τρελό παπά!!!
Είναι πολλοί ακόμα που πρέπει και έχω χρέος να ανφέρω αλλά πραγματικά φοβάμαι οτι και πάλι θα ξεχάσω να γράψω για το Παύλο τοπν καφέ ρέισερ Ολυμπιακό με τις φωτογραφίες απο τότε που είχε μαλιά και BMW να γράψω για τον Παύλο το ψαλίδι που έκανε τα Κανίς να χαμογελάνε περήφανα μετά απο το κούρεμα που τους έκανε και όπως μαθαίνω αναγκάζεται να φύγει και πάλι για τη δεύτερη (ή πρώτη του πατρίδα)... να γράψω για τη Βασιλική τη δικηγορέσα (Τόνι έπρεπε να σε είχε βάλει απο νωρίς μέσα ρε να έχουμε ησυχάσει), τι να γράψω σκέφτομαι όλα τα παιδιά που γνώρισα και τις στιγμές εκεί μέσα αλλά τι να πεις και τι να γράψεις το μαγαζί είπαμε κατέβασε τα ρολλά του και όλα έμειναν κλεισμένα μέσα μας και θα υπάρχουν για πάντα.

Δε ξέρω αν θέλω ή πρέπει να γράψω κάτι άλλο πάντως ένα κομμάτι μου αισθάνομαι ότι σταμάτησε να υφίσταται καθώς κάθε φορά που κατέβαινα στην Αθήνα μια βόλτα απο τα παιδιά εκεί στη Μάρνη ήταν απαραίτητη για την δική μου χαρά και ικανοποίηση οτι είδα και πάλι τους φίλους μου.

Μάκη, Μιχάλη θέλω μέσα απο τούτο εδώ και ας μην το διαβάσετε ποτέ να σας πω ενα μεγάλο ευχαριστώ για τις στιγμές που περάσαμε καλές κακές στραβές και ανάποδες να σας εκφράσω την εκτίμησή μου όχι σαν πελάτης αλλά σαν άνθρωπος που σας γνώρισε σας εκτίμησε και σας αγαπά, σας νοιώθω φίλους μου και κομμάτι της οικογένειάς μου. Να είστε πάντα καλά και να μην χαθούμε ρε να μην χαθούμε...



Την αγάπη μου σε όλα τα παιδιά που έτυχε να γνωρίσω να κάνω παρέα ή απλά να πω μια καλημέρα σε αυτό τον υπέροχο και μοναδικό χώρο...


Καλή συνέχεια σε όλους σας παιδιά και αν βρεθείτε απο τα μέρη μου βάλτε μια φωνή κάτω απο κάποια πέτρα θα είναι ο Γιώργος απο την Εύβοια να σας ξαναδεί...





ΥΓ1: Και αφού πέρασαν λίγες ώρες που το έχω γράψει τούτο εδώ μου έρχονται στο μυαλό τόσα ονόματα ανθρώπων που γνώρισα εκεί μέσα και φιγούρες και συζητήσεις, και ξάφνου λέω ρε μλκ ο Κώστας !!! Ο Κώστας ο Καλογερόπουλος που μιας και τις αναρτήσεις του τις διαβάζω καθημερινά απο το facebook δεν μου ήταν μακρυνός όπως τα υπόλοιπα παιδιά που έχω χάσει και τον απόλεσε η μνήμη μου οπότε αναφορικά με αυτόν δεν θα μπορούσα να μην βάλω σε τούτο εδώ και την δική μου μοναδική φυσιογνωμία που πολλές φορές οι απόψεις του με έκαναν να έρθει σε ρήξη όχι μαζί του αλλά με τις ίδιες τις απόψεις που το κεφάλι μου κουβαλάει, ορίζοντες για μια επαναστατική προοπτική διαφορετική απο αυτήν που έχω στη δική μου γκλάβα, κουβέντες για θάλασσες που δυστυχώς δεν θα δω ποτέ και εκείνος με ευκολία έκανε δικές του, συζητήσεις για μοναχικά ορεινά μονοπάτια και ανταλλαγή απόψεων για τις μέλισσες τις οποίες εγώ πια δεν έχω αλλά θα χαρώ να γευτώ απο το μέλι του. Κώστα σε εκτιμάω αφάνταστα και αισθάνομαι άσχημα και σχώρα με αλλά πραγματικά μιας και ''μιλάμε'' στο απρόσωπο χαζοκούτι σε θεωρώ σίγουρο...