Υπερασπίσου το παιδί ...

Είχα γράψει τελευταία φορά στις 15 του Σεπτέβρη... όχι οτι ήταν αλλιώτικο το κλίμα ή οτι η κοινωνία είχε ανακαλύψει το τρόπο και το δρόμο που πρέπει για να ξυπνήσει πλεον ... Δεν έχει γιατρικό ο κόσμος και η φτιάξη τούτη, μόνο αστροπελέκια και πυροτεχνήματα... Μια μύγα στη μύτη του αλόγου και ο τσολιάς άλλαξε διατηρεί ακόμα το γράμμα Χ προσθεσε μοναχά το σκοτάδι στην αυγή του... Και θα μου πεις τι άλλαξε ρε Γιώργη απο τότε... Ακόμα τίποτα δεν άλλαξε φίλε αναγνώστη και γιατί να αλλάξει έδωσες ποτέ βάση σε όσα σου είπα? Συνήθως έκανες το χηνάρι σε ότι αφορούσε τις στραβές και ανάποδες τις ζωές μου τραμπάλες... σε ότι αφορά αυτό που με καθορίζει, το γεγονός οτι είμαι και θα μείνω κουμουνιστής πιστός στο Μαρξισμό Λενινισμό ούτε που το είδες ποτέ σου, και ξέρεις και απο κοντά όταν τα λέμε θες να σου μιλήσω για τις δυστυχίες και του μυαλού του τα χρονικά τα ανείπωτα. Σε νοιάζει η δική μου ουτοπία και όχι η δική σου πραγματικότητα... Και μια και λέμε για πραγματικότητα, όσο φανταστική να μοιάζει για να γίνει πιστευτή είναι εκεί και σε κοιτάζει κατάματα, η αλήθεια λοιπόν είναι οτι σε ενα τριμηνάκι μπαίνω και εγώ σε λίστα, πρώτη φορά μετά απο 12 χρόνια στην αγορά στη λίστα του ΟΑΕΔ λέει... 360 ευρώ και άλλο ενα πρόσθετο 10% επειδή είχα όνειρο και όραμα... και το έχω ακόμα, έχω μια κόρη τη Κατερίνα η Κατερίνα λοιπόν, η κόρη μου η Κατερίνα είναι ενα 10%, το 10% της προσαύξησης στο επίδομα ανεργίας που θα λάβω, αν το λάβω, αν μέχρι τότε κάποιος δεν θελήσει να μας σώσει και πάλι και αποφασίσει οτι η δική μου Κατερίνα δεν θα πρέπει να έχει 36,2 ευρώ το μήνα προσαύξηση για τις εισφορές που έδωσε ο πατέρας της 12 χρόνια ακατάπαυστα, για την δουλειά του για το ξενύχτι του... και πάνω απ'ολα για το όνειρό μου, να καμαρώνω το παιδί μου τη Κατερίνα μου όχι για τις δικές μου επιλογές και αποφάσεις στη ζωή της αλλά για την παιδεία που θα της δώσω και θα κάνει αυτή τις επιλογές που θα με κάνουν περήφανο... Και κοίτα ρε πούστη μου που τίποτα δεν είναι τυχαίο ο νονός της ο κουμπάρος μου ο φίλος μου αδερφικός είναι και αυτός Περήφανος και άνεργος σαν εμένα, με τις σχολές του και με τα όλα του με την συνείδησή του ταξική και πανανθρώπινη... και είμαστε πάλι μετά απο 12 χρόνια απο τη μέρα που άρχισαν τα όνειρα να γίνονται πράξη είμαστε σε εναν ζωντανό εφιάλτη. Και γυρνάω σπίτι αργά και σέρνω τα βηματά μου στα παλιά πλανισμένα σκαλοπάτια στη σκάλα στο πατρικό μου, κάνω ησυχία μην ενοχλήσω ακουμπάω σιγανά τα κλειδιά στο τραπέζι κάθομαι στο σκοτάδι με το φεγγάρι να μου φωτίζει το πρόσωπο, κοιτάζω το καθρέπτη απέναντί μου, φωτίζεται η μισή μου όψη κ η άλλη μισή σκοτεινή, η μια το παιδί μου, η κόρη μου, η Κατερίνα μου, και απο την άλλη ενα θεριό, ενα θηρίο σκοτεινό αγριεμένο με τα ρουθούνια του φουσκωμένα και και τα χέρια σφιγμένα σε γροθιές... Και με φοβίζει γιατί ... γιατί η εικόνα μου έχει γίνει γνώριμη πια, και την έχω μάθει... και μικρός θυμάμαι το πατέρα μου να μου λέει... να ακούς Χατζιδάκη ρε να τον ακούς... και τον άκουγα... τον άκουγα και σε κασέτες που είχα ψάξει κ βρήκα σε καλάθια στο μοναστηράκι απο τις ραδιοφωνικές του παραγωγές... και εκεί είναι που θυμάμαι να ακουω αυτό που ξαφνικά έγινε επίκαιρο... ξαφνικά ανακαλύψαμε τον αθάνατο Μάνο και ξεχάσαμε τη Πάολα και το Σφακιανάκη... και μένω εδώ παίρνω ένα χαρτί και το γράφω με γράμματα που κανείς δε μπορεί να διαβάσει ''Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά'' ... Και δεν τρομάζω, στρίβω ενα τσιγάρο γρήγορα και το βάζω στο στόμα μου ανάβω το χαρτί που έγραψα πριν απο δευτερόλεπτα με το χαρτί να καίγεται ανάβω το τσιγάρο μου και αφήνω το υπόλοιπο να καεί αργά στο τασάκι μου... Καπνίζω με μανία... Το τσιγάρο τρέμει στα χέρια μου και θέλω να αφήσω το θεριό να φωνάξει και να βγάλει κραυγή να ουρλιάξω και να ακουστώ μέχρι το τελευταίο σπίτι τούτης της χώρας... της ταλαίπωρης.. της χώρας που μου φέρνει συνέχεια στο μυαλό και πάλι το Μάνο "Παντα με' απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο "Η Ελλάδα ποτε δεν πεθαίνει". Έλεγα μέσα μου, άραγε τι εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Έλλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί". Και το όνειρο έχει σταματήσει, η κασέτα με τις ηχογραφήσεις απο το τρίτο κάπου είναι παραπεταμένη γιατί δυστυχώς δεν φρόντισα να διαφυλάξω τη νιότη μου, ίσως τη νιότη που με δικές μου και ξένες επιλογές δεν έζησα δεν χάρηκα, αλλά πίσω δεν γυρνάω για να μετανοιώσω, πίσω γυρίζω μονάχα για τις αξίες και τα ιδανικά που θα με συντροφεύουν πάντα όσο το μυαλό μου είναι στη θέση του και λειτουργεί κανονικά, τις αξίες που δεν έπαψα στιγμή να υπηρετώ γιατί ποτέ μου δεν ξέχασα τις ρίζες και την τάξη μου. και εγώ ανήκω στην περήφανη τάξη εκείνη στην τάξη με τα κουρασμένα χέρια με τους κάλους και τους ρόζους ... στην εργατική και εκεί θα γυρίσω και πάλι ... η φόρμα μου που είχα για να κάνω δικές μου δουλειές θα φέρει και πάλι στο σπίτι τη χαρά και τα γέλια της δικής μου Κατερίνας και ο Μάνος θα την συντροφεύει για να έχει παιδεία και να σκέφτεται καλύτερα απο μένα, να κάνει επιλογές εκείνη και όχι εγώ... Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ... η σπορά μένει... και αυτό δεν ισχύει για μένα μόνο αυτό ισχύει και για σένα αναγνώστη μου, που μου κλέβεις το ψωμί απο το τραπέζι για να το κάνεις αλεύρι για το χειμώνα στην μεγάλη σου αποθήκη που μπορεί να ταγίσει γενιές και γενιές ανθρώπων και πάλι όμως έγινες άπλυστος ξέχασες τη στράτα σου και δε βαδίζεις το δρόμο το πλακώστρωτο που όταν βρέχει λασπώνει... μη λερωθούν τα ακριβά σου δέρματα... Και δε σε κατηγορώ... ξέρω απο πάντα ποιόν έχω απεναντί μου και παρά το γεγονός οτι είσαι μέρος του προβλήματος με το να σου σπάσω το κεφάλι δε θα λύσω το πρόβλημα γιατί σαν εσένανε λερναίες ύδρες υποβόσκουν πολλές να σου κάτσουν στη θέση. Δε τα έχω με σένανε όμως τα έχω με όλους αυτούς τους μικρούς που κανονικά έπρεπε να είναι με τη δική μου τη πάντα, με το δικό μας αγώνα μιας και είμαστε στην ίδια μοίρα και την ίδια θέση, εκείνον που με τρύπιο βρακι έτρεχε μια ζωή με τη σημαία στο χέρι και φύλαγε τις ποδιές τις κάτουρες... Δε θα μπω στη διαδικασία φίλε μου αναγνώστη αν με έχεις παρακολουθήσει ξέρεις καλά τι εννοώ..και ίσως να θίγεσαι γιατί ίσως να είσαι και εσύ ενας απο αυτούς που περιγράφω ίσως και εσύ να ήσουν με το τρύπιο βρακί και τη μεγάλη σημαία... σήμερα όμως έχεις αλλάξει ... σου το πήραν το βρακί... και με τη σημαία σου έκλεισαν το στόμα για να μην ακούγεται το κλάμα σου... γιατί ενοχλεί ... Και έφτασα να έχω το τσιγάρο στο χέρι και να μου καίει τα ακροδάχτυλα απότομα το πετάω στο τασάκι και ξανακοιτάζω το καθρέπτη τρόμαξε και το θηρίο και κρύφτηκε απο το κάψιμο της κάφτρας... Μόνο η κόρη μου είναι εδώ την ακούω να παραμιλάει ... ρουφάω τη μύτη μου και πίνω μια γουλιά νερό που υπήρχε απο πριν πάνω στο τραπέζι, κάθομαι στο κρεβατάκι της την φιλώ στο μέτωπο και χαιδεύω τα μαλλιά της... και ταξιδεύω και πάλι με το Μάνο στο μυαλό μου και μέσα στις μελωδίες το σεληνόφως καθρεφτίζει πάνω στο μετωπό της και απο το Μάνο φεύγω και πάω σε έναν προσφιλή μου αδικοχαμένο ταλαντούχο - όπως πολλοί της γενιάς του - πρίγκηπα. Γυρίζω στο δωμάτιο και περνάω τη ζώνη της κιθάρας στον έναν μου ώμο, lydian... G lydian... το κατέβασμα με ενθουσιάζει και στο ανέβασμα αφήνω τη πένα να πέσει στο καναπέ και τη κιθάρα να κάτσει στο πλάι, κοιτάζω και πάλι το φεγγάρι που είχε ενα φωτοστέφανο που δεν ξανάδα... ήθελα να έχω κάτι να πιω αλλά είναι αργά 2-3 ώρες εμποδίζουν τον ήλιο να φέξει και πάλι την δόλια τούτη πατρίδα... την πνιγμένη ομορφιά του δουλοπρεπή πατριώτη και λίγες ώρες μέχρι οι σκιές να βγουν πάλι στους δρόμους... γιατί σε τούτη χώρα την μάνα της δημοκρατίας και του πολιτισμού, ο σύγχρονος δημοκράτης έλληνας επέτρεψε στις σκιές να βγαίνουν τη μέρα στο φως, να κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στα μάτια μας και σε πολλούς απο σας να προκαλεί και δέος η παρουσία τους... πολλοί απο σας θα σκύψετε το κεφάλι στις σκιές, απο φόβο και απο άγνοια... ΜΗΝ ΣΚΥΒΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΔΑΓΚΩΣΕΙ... Θα σκύψω μοναχά για να προσκυνήσω τους συντρόφους μου που πέσαν να τους στερνοφιλήσω και να τους υποσχεθώ πως δεν έφυγαν άδικα... Τι τα θέλω να μου πεις ... 12,15 σε 45' θα φύγω, έτσι κάνω εδώ και λίγες μέρες, δεν έχω πολλά να προσφέρω αν μείνω... δε ξέρω αν θέλω κιόλας, όλα λένε πως γίνονται για εναν σκοπό... το κακό με μένα είναι οτι δεν πίστευα ποτέ όσα λένε αλλά ήθελα να πιστεύω οσα λέω εγώ... άλλες φορες αυτό ήτανε καλό... άλλες κακό... αλλά τι τα θες... τώρα να αλλάξεις ... βαριές κουβέντες, η αλλαγή, και εγώ δεν τηνε πιάνω στο στόμα μου εκτός και αν πρόκειται για τη κοινωνία σας τούτην την πουτάνα την ξεσκισμένη... Ίσως μετά απο ενα τρίμηνο να βρω το χρόνο να τελειώσω ενα βιβλίο που ξεκίνησε όσο η κόρη μου μεγάλωνε μέσα στα σπλάχνα της Ερηνούλας μου, ίσως βρω χρόνο περισσότερο να γράφω εδώ ... ίσως βρω χρόνο για να μην ξαναγράψω ποτέ... δεν ξέρω πλέον, οτι γράφω το καίω... και πετάω τη στάχτη στον αέρα του χωριού μου στη γειτονιά που μεγάλωσα.. στον τοίχο πιο πίσω απο το σπίτι μου που τον αγγίζω και θυμάμαι τον μακρινό μου άγνωστο - γνωστό μου φίλο στη Κρήτη... Δύο πράγματα θέλω να κάνω τις πρώτες κιόλας μέρες του Γενάρη του νέου έτους... θέλω να κάνω ακόμα μια δερματοστηξία που να ανάγει τους αγώνες του λαού μας και να κάνω και ενα ταξίδι - έστω μικρό 2 ημερών έστω - στην Κρήτη...- να πιω ενα κρασί με το γνωστό άγνωστο φίλο μου ... να πιάσω την Μichael Kelly και να κελαηδήσουμε παρέα για λίγο... να χαρώ που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι... και θα μου πεις πρέπει να πας στη Κρήτη για να τους βρεις? Αλλά όπως σου είπα και παραπάνω δεν πιστεύω όσα λένε ... πιστεύω οτι θέλω... έτσι είμαι και αν δεν σ'αρέσω μην ακούς εμένα... άκου το Νότη ... τον Αετό ... το κλέφτη... Αυτά άλλαξα ρεπερτόριο τώρα... μετά τον Παύλο μου ήρθε στο μυαλό κάτι απο τα χρόνια της χαμένης νιότης απο τα χρόνια που ίσως ... ίσως να άκουγα τους άλλους... Ακούω εμένα και σβήνω το θηρίο απο το σεληνόφως... ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ... ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ... ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ... ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΑΚΟΥΩ ΚΑΙ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΠΑΜΕ ΤΙ ΛΕΣ... ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΒΛΑΨΩ... ΕΣΥ ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ??? VENCEREMOS.....