Τα μάτια ενός πιτσιρικά.. σπουδή για όλους εμάς...

Νίκος Ρωμανός...
 Το όνομα ενός πιτσιρικά, ενός παιδιού, που πιθανά θα μπορούσε να είναι το παιδί μου, το παιδί σου θα μπορύσε να είμαι εγώ και εσύ καλέ μου μακρινέ αναγνώστη, θα μπορούσε να είναι ενα οποιοδήποτε παιδί που μεγάλωσε έχοντας σαν γνώμονα αξίες ιδανικά και έχοντας σαν θέσφατο ότι η δική του χειραγώγηση δεν είναι στο χέρι του Πρετεντέρη και του Πορτοσάλτε. Είναι ενα παιδί που πολλοί δεν θα έλεγαν με χαρά πως είναι παιδί τους ενα παιδί που στο σχολειό του πιθανά να προξενούσε καυγάδες και να έφερνε τους γονείς αντιμέτωπους με την πειθαρχική κατάνυξη των καθηγητάδων με το ψηλό καπέλο της παιδαγωγικής τους υποτέλειας. Ενας πιτσιρικάς που πιθανά να μην σου χαριζόταν αν τον έλεγες τσογλάνι επειδή σου χάλασε το μεσημεριανό ύπνο παίζοντας μπάλα και φωνάζοντας με δύναμη στη γειτονιά...Είναι το παιδί του γείτονα και ο γιός της πλύστρας - ευτυχώς - για κείνον και τη κοινωνία- με ακριβώς την αντίθετη όψη απο αυτήν που περιέγραψε κάποτε ο Λένιν. Ίσως να μην έχεις καταλάβει καθόλου τι γράφω και που το πάω, δεν έχω τέτοιο στόχο ούτε αυτοσκοπός μου μέσα απο αυτές τις γραμμές είναι να σου μεταδώσω κάτι, αυτό το ρόλο τον έχουν αναλάβει η τηλεόραση 50 ιντσών και ο άνετος καναπές που θοπεύει το πισινό σου καθώς η τηλεόραση διακορεύει τη σκέψη τις ιδέες και όσα απο τα ιδανικά σου αφήσαν ανέγγιχτα οι χρόνοι της δημοκρατικά εκλεγμένης ελευθερίας που ψήφισες... Και για να βαδίσω στη σκέψη μου θα σου πω οτι δεν με συνδέει καμία απολύτως ιδεολογική συγγένεια με τον Νίκο Ρωμανό δεν με συνδέει επίσης καμιά προσωπική φιλική ή άλλου είδους σχέση με το παιδί εκείνο, δυστυχώς οι εικόνες μέσα απο τις οποίες γνώρισα το πρόσωπό του ήταν οι εικόνες ενός ανθρώπου που τον μετέτρεψαν σε σάκο του μποξ κάποια καθάρματα σε κάποιο υπόγειο της ασφάλειας, το πιθανότερο επίσης είναι πως αν τον συναντήσω στο δρόμο - δυστυχώς - δε θα τον γνωρίσω, και λέω δυστυχώς γιατί θα ήθελα να του σφίξω το χέρι, θα ήθελα να κάτσω μαζί του και να κλέψω λίγη μαχητικότητα απο τη νιότη του να τον αντικρίσω μέσα στα φλεγόμενα μάτια του και να δω το όραμα ενός πιτσιρικά που είδε το φίλο του δολοφονημένο απο το χέρι του δολοφόνου Κορκωνέα και αποφάσισε να μην δεχθεί παθητικά τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, διάλεξε ένα δρόμο δύσκολο δύσβατο και επικίνδυνο που πολλοί δεν μπορούν ούτε να σκεφτούν...


Η πολιτική του δράση και η θέση δεν είναι το αντικείμενο του παρόντος, δεν υπάρχει διαλεκτική συνεισφορά του παρόντος δεν υπάρχει καν κριτική στις πράξεις και τις θέσεις του νέου αυτού. Η ουσία του όλου πράγματος είναι πως είδα κατά καιρούς φίλους γνωστούς και παραπέρα ανθρώπους να διαβαίνουν το κατώφλι της φυλακής καθένας για δικούς του λόγους, άλλοι κατακριτέοι άλλοι απο ατυχία και άλλοι απο επιλογή, δεν ξέρω αν ξεκινώντας τη δράση του είχε συνειδητοποιήσει ποια κατάληξη θα μπορούσε να έχει μια τέτοια πορεία και αυτό περισσότερο του νεαρού της ηλικίας του παρά άλλων παραγόντων έτσι και αλλιώς ακούγοντας τη φωνή του πρωτοκαπετάνιου απο τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα να ζυγώνει με τον αέρα τον ακούω να λέει να είμαστε ρεαλιστές να ζητάμε το αδύνατο, ακούω να λέει ενα δυο τρια πολλά Βιετνάμ, και τον ακούω να βροντοφωνάζει πως αν μπροστά στην αδικία αντιστέκεσαι τότε είσαι σύντροφός μου.Κάπως έτσι λοιπόν και παρακολουθώντας διάφορα άρθρα μου ήρθε να γράψω για τον νεαρό αυτόν, που συνέχισε και μέσα στη φυλακή να διεκδικεί το κόσμο που του ανήκει το κόσμο της μόρφωσης της παιδείας και της επιστήμης, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη τριτοβάθμια εκπαίδευση... Η ίδια πολιτεία λοιπόν που τον τσάκισε στο ξύλο πήγε να τον βραβεύσει, μου θυμίζει το παραμύθι με το Χριστό και το καλό Χριστιανό, ο Θεός σ'αγαπάει αλλά άμα κάνεις τη στραβή θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι και ποιος ξέρει τι άλλο... Ο Θεός της αγάπης - Η πολιτεία της ευμάρειας... Η Ευρώπη των λαών... Μια κοινωνία που ο κάθε τυχάρπαστος καραγκιόζης θα βγει στο ιντερνετ και θα λούζεται με παγάκια και εκατομμύρια θα τον αντιγράφουν, ακριβώς την ίδια εποχή που στη Γάζα καθημερινά δολοφονούνταν αθώοι άνθρωποι που διεκδικούν την ίδια τους τη πατρίδα την ίδια τους τη ζωή... Μια κοινωνία που αναπαράγει σκουπίδια αναπαράγει συνειδήσεις απόλυτο καθορισμένες σε μήκος και πλάτος φορώντας παρωπίδες απο τα πρώτα μαθητικά χρόνια με την πλήρη απουσία της πρόσφατης ιστορίας, με πλήρη απουσία των αγώνων του λαού μας και των λαών της γης , και ξαφνικά όλοι θα πέσουν απο τα σύννεφα με το φαινόμενα χρυσή αυγή, ξαφνικά όλοι μετέωροι ΞΑΦΝΙΚΑ.... Το ακούς φίλε μου κανείς δεν ήξερε τίποτα όλα ήρθαν σαν αστραπή... Στο σχολείο βέβαια ποτέ δεν έγινε λόγος για τους χύτες τους ταγματασφαλίτες, δεν έγινε ποτέ λόγος για τον ηρωικό ΑΡΗ και τον αλύγιστο ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ... Αλλού ξεκίνησε αλλού έφτασε... όπως πάντα... Μακάριε έλληνα είμαι σίγουρος οτι κοιτώντας τον Νικο Ρωμανό μέσα σου θα είπες, καλά το έκαναν το τσογλάνι, δε ξέρω τι να σου ευχηθώ απλά να ξέρεις πως, όσο στο κόσμο θα υπάρχουν παιδιά που παίζουν στις πλατείες, θα υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται και άνθρωποι που αντιδρούν απέναντι σε κάθε αδικία, τόσο θα γεννιούνται Ρωμανοί, και δεν θα αργήσει η μέρα που τα σημάδια στους τοίχους θα σου θυμίζουν οτι μπορεί να είναι και από αίμα...


ΜΕ τον βρώμικο αέρα της πόλης που ζω νεαρέ μου σου στέλνω συντροφικούς - ανθρώπινους χαιρετισμούς και μπορεί το οραμά σου και το οραμά μου για την κοινωνία να έχουν άλλα τελειώματα, το σίγουρο είναι οτι ο αγώνας μας κάπου τέμνεται... Καλή δύναμη και καλή επάνοδο !!!