Αναμνησεις απο τη παλια κουζινα Χειμωνας 1989 Γαβαλας Ευβοιας

Ειναι κατι στιγμες απο τη παιδικη μου ηλικια που παρα τα χρονια που διαβαίνω μου φαινονται τοσο κοντινες και προσφατες...
Καπου στο διαδικτυο επεσα πανω σε μια αναρτηση για τη γενεθλια μερα του Μανου Λοιζου, σαν σημερα το 1937 στην Αλεξανδρεια. Και στο μυαλο μου αυτοματα ηρθε εκεινη  η σκηνη απο τη παλια κουζινα στο πατρικο μου, αυτη που τωρα - εδω και 2 δεκαετιες εχει γινει σαλονι και καθιστικο στρωμενη με ομορφα χαλια και βαμμένη με ομορφα χρωματα, με φωτογραφιες ολονων μας στους τοιχους με χαρουμενες στιγμες αποτυπωμενες πανω τους. Όμως η παλιά μας κουζινα δεν ειχε ομορφα αλουμινενια κουφωματα ουτε τα ντουλαπια της σημερινης, δεν ειχε ομορφα μαρμαρα στο πατωμα ουτε και καλοριφερ για να ζεστενεται το κορμι τις μερες που ο αερας λυσομανουσε τα στενα του Γαβαλα και το χιονι στιβαζε στη παλια αυλη μας. Ήταν μια κουζινα ενος παλιου σπιτιου με τοιχους ασβεστωμενους με ενα στρογγυλο μεγαλο μαυρο παλιακο τραπεζι εναν αλουμινενιο νεροχυτη και φλοκατες για να παιζουμε πανω τους χωρις να παγωνουν τα ποδια μας στο παλιο μωσαικο. πιο περα το παλιο συνθετο και το παλιο καθιστικο που ειχε ο πατερας μου αγορασει χρονια πριν απο τα χρονια της δικης του νιοτης. Και σε μια μικρη γωνια ενα επιπλο που φοβοσουν να αγγιξεις φοβουμενος οτι θα γκερεμιστει δυο ηχεια δεξια και αριστερα, ενας παλιος ενισχυτης ενα μονο κασετοφωνο και απο πανω το πικαπ επιστεγασμα και αυτα της στρατιωτικης θητειας του πατερα στη Κυπρο - ακομα και σημερα μου λεει με καμαρι οτι τα εφερε με κοπο στο καραβι οταν απολυθηκε-. Διπλα στο πικαπ ενα μικρο μαρμαρινο αγαλματακι του Λενιν που ρωτωντας να μαθω ποιος ειναι αυτος που εχουμε αγαλμα στο σπιτι μας ο πατερας μου μου απαντουσε με φυσικοτητα ο Λενιν, φαινεται η απαντηση δε με έπειθε και ετσι στους διαφορους κατα καιρους επισκεπτες μας εθετα το εν λογω ερωτημα... Κατα καιρους εμαθα οτι ειναι ο παππους μου, εμαθα οτι ειναι ενας θειος που ειχα στη Ρουσια εμαθα επισης οτι ειναι φονιας που ηθελε το κακο του καλου τσαρου και διαφορα τετοια, περασαν τα χρονια και μαλλον ειχα τελειωσει το δημοτικο οταν ανακαλυψα τους δισκους που ειχε εσωτερικα το ντουλαπι πανω στο οποιο βρισκοταν το αγαλματακι. Μεσα σε αυτους  και τα γραμματα στην αγαπημενη, μου εδειξε ο πατερας μου πως να χρησιμοποιω το πικαπ χωρις να χαλαω τη βελονα και πως να καθαριζω τα βινυλια, το συγκεκριμενο δισκο πρεπει να τον ακουσα περισσοτερο απο 10000 φορες, και συγκεκριμενα το Κερεμ πανω απο ενα εκατομμυριο φορες... Προσπαθουσα αδοξα να το τραγουδησω στη κιθαρα αλλα δε μαρεσα και προτιμουσα τον γνησιο ηχο του πρωτοτυπου. Ξεκινησα λοιπον να ρωταω και παλι για τον Μανο Λοιζο να παιζω τις μουσικες του στη κιθαρα μου και να προσπαθω να μπω στη λογικη των τραγουδιων του, μου πηρε αρκετα χρονια να συνειδητοποιήσω πως ειναι η τεχνη να υπηρετει το λαο και το πραγματικο υποβαθρο των τραγουδιων του Λοιζου, μου πηρε καιρο να καταλαβω τους στιχους του Χικμετ που μελοποιησε ο Λοιζος. Και μεσα σε ολα αυτα μεσα στο Ριτσο το Χικμετ και το Λοιζο ανακαλυψα και το προσωπο απο το μικρο μαυρο αγαλματακι Βλαντιμιρ Ιλιτς Ουλιανοφ, δε κανεις καριερα με τετοιο ονομα... Κανεις επαναστασεις και πλουτιζεις ανθρωπους χαρισματικους σα το Λοιζο να γραφουν στιχους και να συνθετουν μουσικες που υπηρετουν αυτον ακριβως το σκοπο...


Ισως απο τις αγαπημενες μου εκτελεσεις...

Με εκτιμηση σε σενα φιλε αναγνωστη που ισως μεσα στις ασυναρτητες λεξεις μου να βρηκες κατι απο τη παιδικη σου ηλικια...