Οργής ανάγνωσμα, ελευθερία της ύπαρξης και άλλα παραμύθια της κοινωνίας σήμερα.

Τρίτη δεκαεφτά του Μάρτη σήμερα και δε ξέρω, έγινε ξαφνικά επίκαιρο το ποίημα του Αζιζ Νεσίν, ξαφνικά η Ελλάδα συμπάσχει, ξαφνικά ο Έλληνας απέβαλλε την ομοφοβία του το ρατσισμό του και τη βρωμιά που κουβαλάει στη ψυχή του... Τι καλά που θα ήταν να ήταν όλα τούτα αληθινά... Αναρτήσεις στο facebook, οι δημοσιοκάφροι να προσπαθούν να πάρουν τη πρωτιά στο ποιος θα βάλει τη φωτογραφία με το νεκροντίβανο ή με την χαροκαμένη μάνα, δολοπλοκίες στιχομυθίες και κουτσομπολιό... Η κλειδαρότρυπα στο μεγαλείο της, το δράμα του θανάτου ενός νέου ανθρώπου αφορμή για να σκύψεις στη κλειδαρότρυπα και να κάνεις μπανιστήρι στο δράμα του διπλανού σου... Και ο απλός καθημερινός κόσμος, αυτός με τον οποίο δουλεύεις που πας μαζί του στη σχολή που τον συναντάς στη τράπεζα και στη λαϊκή καθημερινά, αυτός ο ξεφτιλισμένος ξεπουλημένος κερατάς ακόμα κ αυτός συγκινήθηκε, και δάκρυα κύλησαν στο μάτια του... Ψευτης και ξένος σε όλο αυτό. Τα δάκρυα τα λόγια η αντεπίθεση στο ρατσισμό και το φανατισμό, με τι άλλο??? Με βία... Στην κοινωνία που η βία οδήγησε εναν νεο άνθρωπο να βάλει τέλος στη ζωή του πριν καν ανακαλύψει τον εαυτό του εμείς οι υπόλοιποι οι γνώστες και οι ψυχολογικά υγιείς θα απαντήσουμε με βία... Φωτογραφίες της παρέας με τους ψευτόμαγκες παντού διαπόμπευση και για αυτούς, τραμπουκισμός και απομόνωση και για εκείνους... πολλοί θα είπαν την ίδια τύχη να έχουν και εκείνοι που οδήγησαν το παιδί εκεί... Είμαι σίγουρος πως αν με κάποιο τρόπο επανερχόταν η θανατική ποινή σε δημόσια θέα ενα τεράστιο ποσοστό συμπολιτών μας αγανακτισμένων με όλα αυτά θα ήταν κάτω απο το ικρίωμα θα βαράγαν παλαμάκια και δε θα είχαν και κανέναν ενδοιασμό να είναι εκείνοι που θα πάρουν το κεφάλι στον καταδικασμένο. Ναι δεν το αντέχω όλο αυτό το σκηνικό και δεν θα ήθελα να το δημοσιεύσω δε ξέρω καν αν όσα γράφω θα τα διαβάσεις αναγνώστη μου γιατί με πλημμυρίζει οργή και δε θέλω να σου δείξω την οργή μου. Ένας άνθρωπος αυτοκτόνησε και το πρόβλημα δεν είναι τα μαλακισμένα πιτσιρίκια απο τη Κρήτη και να είσαι σίγουρος για αυτό. Τα κανάλια ξαφνικά ανακάλυψαν την περιβόητη λέξη bullying πιασάρικη δε λέω αλλά η ουσία διαφεύγει στα κανάλια σκόπιμα και σε όλους εσάς επίσης... Το bullying το κάνατε μια αναζήτηση στο google και καταλάβατε περί τινός πρόκειται οπότε καλύψατε και το πνευματικό σας κενό, θα πείτε στο παιδί σας να μην κοροϊδέψει κάποιον και θα κάνετε και το χρέος σας σα γονείς, θα γελάσετε με το τραβέλι στο μετρό μόνο όταν θα γυρίσει τη πλάτη του για να μην του δημιουργήσετε τύψεις και όλα θα είναι καλά ο κόσμος θα είναι μαγικά διαφορετικά καλύτερος και δε θα υπάρξουν παιδιά σα το Βαγγέλη και πάλι... Είσαι μαλάκας αναγνώστη μου μεγάλος μαλάκας... Αναρωτήθηκες ποτέ σου αν στα Ελληνικά πανεπιστήμια υπάρχει κάποιος νέος επιστήμονας ο οποίος να θέλει να ασχοληθεί με τον ενδοσχολικό εκφοβισμό και να μπορεί??? Θα σου δώσω την απάντηση και θα σου πω οτι σήμερα στις 17 Μαρτίου του 2015 υπάρχουν μεγάλα μυαλά τα οποία όσο και να θέλουν η Ελληνική Δωρεάν παιδεία δεν τους δίνει καμιά τέτοια δυνατότητα και ο μονόδρομος αν θέλουν να το κάνουν είναι να φύγουν για το εξωτερικό. Αναρωτήθηκες ποτέ σου αν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που βιώνουν τη βία στα σχολεία και είναι πραγματικοί λειτουργοί έχουν τη δυνατότητα και την υποστήριξη απο το υπουργείο παιδείας ώστε να πράξουν ανάλογα??? Και πάλι η απάντηση είναι οτι δεν υπάρχει καμιά υποδομή που να τους στηρίξει σε οποιαδήποτε δική τους θέληση. Αναρωτήθηκες αν υπάρχουν μονάδες ψυχικής υγείας που ενας ευαίσθητος άνθρωπος που έχει δεχτεί ψυχολογική ή άλλου είδους βία να μπορεί να απευθυνθεί??? Μη το ψάχνεις δεν υπάρχει τίποτα... Αν έχεις λεφτά θα πας στο ψυχολόγο και στην ανάγκη θα σε μπουκώσει και με ενα σακούλι χαρούμενα φάρμακα και θα είσαι κομπλέ θα σε φτύνουν και θα λες οτι βρέχει και θα είσαι ευτυχής. Και ξέρεις καλά είναι όλα αυτά που γράφω αλλά καλό θα ήταν να τα πούμε και λίγο πιο χύμα και πιο τσουβαλάτα γιατί είναι στιγμές σαν τούτη που σκέφτομαι και τη δική μου παιδική ηλικία, μεγαλώνοντας σε ενα χωριό που τα εργοστάσια της περιοχής είχαν αναγάγει το νεοπλουτισμό σαν το μοναδικό όνειρο ενός νέου που μεγαλωνε εκεί. Με θυμάμαι κάποιες φορές να νοιώθω άσχημα που δεν είχα το ακριβό παπούτσι αγορασμένο απο το χαι κλας μαγαζί της πόλης αλλά απο της προσφορές του Δανηλάτου 2 φορές το χρόνο και όχι κάθε μήνα. Με θυμάμαι να θυμώνω με τους γονείς μου που δεν είχαν όλα αυτά τα λεφτά για να είμαι και εγω ενα με το σύνολο, να φοράω φόρμα με 3 ρίγες και όχι 4 να αναρωτιέμαι αν θα πάρω τυρόπιτα στο σχολείο ή αν θα πιω καφέ στη κοπάνα γιατί δεν έφτανε το χαρτζιλίκι και για τα 2. Δε ξέρω αν άσκησα ενδοσχολική βία σε κάποιον ποτέ μου, θυμάμαι σίγουρα πάντως μια σκηνή απο το σχολείο που πήγα για λίγο την 1η Λυκείου στο Αυλωνάρι, ήμουν στην ουρά και περίμενα να πάρω τυρόπιτα ο νταής του σχολείο που μας έριχνε σίγουρα 3-4 χρόνια αλλά ακόμα πήγαινε 1η Λυκείου μας προσπέρασε υποτιμιτικά και πήγε κατευθείαν μπροστά σπρώχνοντας ενα παιδάκι του γυμνασίου του οποίου και ήταν η σειρά. Τον τσάκωσα απο το σβέρκο και θυμάμαι ακόμα το βλέμμα του, θυμάμαι το μίσος στα μάτια του καθώς τον έσφιγγα... Μου έριξε μια κλοτσιά στάθηκε 5 μέτρα πιο πέρα και μου έλεγε θα σε δω μόλις σχολάσουμε που θα κρυφτείς, δε ξέρω αν φοβήθηκα, δε ξέρω καν τι σκέφτηκα εκείνη την ώρα αλλά μόλις σχόλασα ζήτησα απο ενα φίλο μου να βγούμε μαζί απο το σχολείο, ο νταής ήταν στην εξώπορτα και περίμενε έχοντας μιαν αλυσίδα απο αυτες που δένανε οι μεταλάδες τα πορτοφόλια στη κολότσεπή. Δε με ενόχλησε ούτε καν μίλησε, δεν το συνέχισε όπως επίσης δεν τον είδα και ποτέ να παίρνει τη σειρά απο κάποιον και πάλι, μετά απο κάμποσα χρόνια έμαθα ότι κάνοντας σούζες με το παπί έπεσε πάνω σε ενα γέρο και τον σκότωσε. Πολλές φορές είδα τσαμπουκάδες να συμβαίνουν απο ανθρώπους που ήξερα, τσαμπουκάδες και φασαρίες χωρίς αιτία και αφορμή παρά μόνο για να συμβούν για να δείξουν κάποιοι πόσο μικρό πουλί έχουν και να βγάζουν την έλλειψη του αντρισμού τους βαρώντας κάποιους άλλους. Είδα πολλούς να κράζουν ενα παιδί που ήταν διαφορετικό, ήταν εύκολο να πεις κάποιον πούστη αδερφή και να τον κάνεις ξεφτίλα μπροστά σε κόσμο. Αν κάποιος είχε την ατυχία να μην του κόβει το μυαλό πολύ τότε ιδανικά θα μπορούσε να πέσει στους νταήδες που δεν κατάφεραν να βγάλουν το δημοτικό πήγαν φαντάροι και ακόμα δεν είναι ικανοί να πούνε καλημέρα. Και είναι όλοι αυτοί οι νταήδες σήμερα που θέλουν να δικάσουν οι ίδιοι τους ηθικούς αυτουργούς για την αυτοκτονία του Βαγγέλη. Ο Βαγγέλης μπήκε στη ζωή όλων των Ελληνικών οικογενειών και σίγουρα δεν αφησε κανέναν ασυγκίνητο , το ζήτημα όμως είναι τούτο. Σε λίγες ημέρες ο Βαγγέλης θα είναι για όλους εμάς μια είδηση, για την οικογένειά του θα είναι το παιδι τους που χάσανε και ο πόνος δε θα σβήσει ποτέ, ο ίδιος δυστυχώς δεν άντεξε να ζήσει σε τούτη τη βρώμικη κοινωνία, για τη κοινωνία όμως τι θα έχει αλλάξει? Εσύ που κράζεις τον κουνιστό στο δρόμο απο αύριο θα δεχτείς την σεξουαλική επιλογή του ??? Εσύ που παριστάνεις το μπρατσωμένο γορίλα για να πηδήξεις την καλλίπυγο νεαρά της παρέας δέρνοντας το φουκαρά που την κοίταξε θα μάθεις να δέχεσαι οτι και οι άνθρωποι δεν σου είναι ιδιοκτησία? Εσύ που όταν το παιδί σου μιμείται τις συμπεριφορές σου όσο αρνητικές και αν είναι θα του πάρεις ενα βιβλίο να διαβάσει ή θα το αφήσεις να χαζεύει μπροστά στο facebook για να σε αφήσει ήσυχο? Όλοι εσείς που δικάζετε σαν δικαστικοί λειτουργοί σκεφτείται 2 φορές τι θα είχατε κάνει αν και εσείς είσαστε μες την αγέλη των Κρητικών... Δυστυχώς ξέρω πολλούς απο εσάς που σήμερα οδύρεστε που θα είχατε κάνει και χειρότερα στο Βαγγέλη. Είστε το ίδιο φασίστες με εκείνους και λυπάμαι που το λέω αλλά σα το Βαγγέλη θα δείτε πολλούς... Πολλούς υποψήφιους ανώνυμους αυτόχειρες που ζουν στη διπλανή πόρτα. Και αν κοιτάξετε καλύτερα μπορεί και μες το σπίτι σας να βρείτε εναν γιαυτό κάθε φορά που θίγεται τη προσωπικότητα κάποιου σκεφτείτε 2 φορές... Σκεφτείτε οτι αυτος που θίγεται και προσβάλλεται ίσως να είναι αδερφός σας γιός σας ή ο κολλητός σας... Αφήστε τις αγέλες για τους λύκους και γίνεται έστω λίγο άνθρωποι... Καλο κατευόδιο στον άτυχο Βαγγέλη Γιακουμάκη κουράγιο στους δικούς του ανθρώπους και ας ελπίσουμε να αλλάξει η κοινωνία τούτη και οι Βαγγέληδες να επιλέγουν πως θα ζήσουν τη ζωή τους χωρίς την επιβολή απο κάποιους... Λύπη για εσάς για μένα και για τη κοινωνία που μεγαλώνουν τα παιδιά μας... Και παρά το γεγονός οτι είμαι φανατικός ακροατής τους, δεν το έμαθα απο την ελληνοφρένεια το συγκεκριμένο ποίημα αλλά το γνωρίζω αρκετό καιρό πριν γίνει επίκαιρο.