Φοβάμαι τους ανθρώπους...

Πρέπει να ήταν κάπου στο 1996 -1997... 

Στο καφενείο του χωριού... 

Ο Άρης είχε κάποια βιβλία ανάμεσα σε τσιγάρα ποτά και ποτήρια...

 Ένα απο αυτά του Αναγνωστάκη... 

Έπεσα πάνω σε τούτο...

Περάσαν χρόνια πολλά για να καταλάβω γιατί φοβάμαι τους ανθρώπους.

Ωστόσο πάλεψα να μη λερώσω τη φωλιά τους, το είχαν κάνει ήδη μοναχοί τους. 

Δε τους πούλησα κουπόνια γιατί σκέφτηκα πως η πολιτική δεν είναι προς πώληση. 

Δε κατάθεσα γαρύφαλλα στο Πολυτεχνείο και ας ήμουν παρών για χρόνια στη πορεία. 

Δεν τα έσπασα ποτέ και ας πέρασα μια νύχτα που κοιμήθηκα στην Αθήνα και ξύπνησα στη Θεσσαλονίκη. 

Πήγαινα πάντα ανάποδα στο δρόμο και προσπαθούσα να μην πέφτω πάνω τους... 

Τους κοιτούσα στα μάτια... 

Μάλλον για αυτό τους φοβάμαι ... 

Τους είδα στα μάτια...

Φοβᾶμαι...

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι

καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου

βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ

πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα

μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα

τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες

καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν

ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν

καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Νοέμβρης 1983