Η αποκαθήλωση των Αγίων μου.

     5 Φλεβάρη σήμερα και αποφάσισα να σου γράψω ένα γραμμα που δε θα διαβάσεις ποτέ.
Και θα μου πεις, αν μπορούσες να μου πεις, τι να το κάνω το γραμμα που ποτέ δε θα διαβάσω. Είναι και τούτο σαν όλα εκείνα για τα οποία και ο ίδιος αναρωτιόσουν και σε θυμάμαι να σφίγγεις με δύναμη τα δόντια. Είναι και εκείνο μέσα στα πολλά που μένουν αναπάντητα καθώς τα χρόνια περνάνε και μετράς όλους εκείνους που τους είδες να περνούν τη γραμμή για μια πόρνη φθηνή για καζίνο και πούρα που λέει και το τραγούδι.
    Είναι λοιπόν ένα γραμμα στο πάτερα μου τούτο εδώ. Ένα γραμμα που δε θα διαβάσει ποτέ αλλά μπαίνει μέσα σε τούτο το μικρο χώρο του άπειρου διαδικτύου για τις μελλοντικές μου αναζητήσεις στο πως και με ποιο τρόπο προσεγγίζω το παρόν το παρελθόν αλλά και πως θα ήθελα να με διαβάζω στο μέλλον. Είναι λοιπόν το γραμμα αυτό που έχει σαν μοναδικό παραλήπτη τον Αιώνιο προλετάριο που με τη δική του πίστη στις αξίες της τάξης του με έμαθε να έχω διαλεκτικό τρόπο σκέψης και με έπεισε έμπρακτα πως ο κόσμος δεν αλλάζει αν δε βάλεις και εσύ ένα χεράκι.
    Ο πατέρας μου λοιπόν ήταν ένας βιομηχανικός εργάτης, δεν υπήρξε ποτέ καλός μαθητής ούτε και λάτρης καμιάς τέχνης. Όταν όμως έπιανε στα χέρια του το ματσακόνι τα οξυγόνα και το σφυρί θα μπορούσε να σου ζωγραφίσει το πιο όμορφο πίνακα που είδες ποτέ σου από ατσάλι και φωτιά φτιασιδωμένο και με καμάρι να το κοιτάζει για ώρες. Μεγάλωσε στο χωριό που μεγάλωσα και εγώ με διαφορά δυόμιση δεκαετίες και δεν ήταν το πιο φρόνιμο παιδί, χωριατόπαιδο σκληρό παιδί που στα 14 του χρόνια αναγκάστηκε να αφήσει τα χωριατόσπιτο του και να πάει στην Αθήνα να μάθει μια τέχνη. Σχολή, δουλειά - αναγκαστικά μιας και δεν υπήρχε διαφορετικά οικονομική υποστήριξη απο πουθενά,  ένας νέος κόσμος  ανοίχτηκε μπροστά του. 
   Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι ποτέ το πατέρα μου να διαβάζει ένα βιβλίο, με προίκισε όμως με δεκάδες τόμους απο πανόδετα και δερματόδετα βιβλία που σίγουρα τυχαία δεν ήρθαν στη κατοχή του. Δε θυμάμαι ποτέ το πατέρα μου να ακούει μουσική, μου έδειξε μια φορά μόνο πως να χρησιμοποιώ το πικάπ και αυτό ήταν όλο, με προίκισε όμως με δεκάδες δίσκους με ξένες και εγχώριες μουσικές τους οποίους έχω περισώσει μέχρι σήμερα και τον ευγνωμονώ για αυτούς καθώς και για καθετί άλλο.
    Στο σπίτι δε μπορείς να πεις οτι ήμασταν οι πιο πιστοί άνθρωποι, για το πάτερα μου ακομα δεν έχω καταλήξει αν πίστευε πέραν απο τον άνθρωπο και σε κάποια συμπαντική δύναμη και σίγουρα δε θα το μάθω ποτέ, αλλά θυμάμαι στο σπίτι μας και παππάς να κάνει ευχέλαιο και όλη εκείνη τη προκατάληψη και τη παράδοση που συνοδεύει τις οικογένειες του ΄80 και τις ακολουθεί μέχρι σήμερα σε πολλές περιπτώσεις. Εγώ λοιπόν μεγαλώνοντας έβλεπα το εικονοστάσι που είχαμε στο σπίτι και οσο περνούσαν τα χρόνια θαύμαζα τη τέχνη της αγιογραφίας απο τη σκοπιά της ζωγραφιάς και όχι του τύπου που παριστάνει, έτσι άρχισα να φτιάχνω και εγώ ενα εικονοστάσι. Είχα τους δικούς μου αγίους και αυτοί ακριβώς οι Άγιοι ήταν άνθρωποι με σάρκα και οστά σαν εμένα με αδυναμίες με προβλήματα και ελλείψεις ακριβώς όπως και εγώ. Όλοι τους όμως είχαν προκύψει μέσα απο  τα βιβλία και τους δίσκους του πατέρα μου.
    ¨Ηταν ο Άγιος Θανάσης Κλάρας και ο Αη Λένιν, ο Όσιος Τζίμη Χέντριξ και ο ιερομάρτυρας Τσε Γκεβάρα, οι Απόστολοι Μάνοι, Χατζηδάκης και  Λοίζος ο Αη Νικόλας ο Ξυλούρης, οι πρεσβύτεροι Λεοντής και Μαρκόπουλος, και μέσα σε όλους αυτούς ο Άγιος των Αγίων ο Ιερότερος όλων τους, ο Μίκης Θεοδωράκης.  Όταν άκουσα για πρώτη φορά το Canto General και συγκεκριμένα το Libertadores νομίζω πως βίωσα τη προσωπική μου αποκάλυψη, παρά το νεαρό της ηλικίας μου ήμουν σίγουρος οτι αυτό που ακούω μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε έγραψε μέχρι τότε και θα γράψει στο μέλλον κάποιος και θα βγει ανώτερο. Τα μουσικά μου ακούσματα σε καμιά περίπτωση δεν ήταν και δεν παρέμειναν κλασσικά απεναντίας μπορώ να πω οτι ανάμεσα στους δίσκους του Θεοδωράκη ο Αιώνιος Προλετάριος με προίκισε με άφθονους Hendrix  Sabbath και Motorhead.
      Τα χρόνια περνούσαν και η ιστορική αναδίφηση του κάθε καλλιτέχνη αναφορικά με το χαρακτήρα του με έκανα να ψάχνω μανιωδώς για αυτούς που πραγματικά απο τα παιδικά μου χρόνια είχα λατρέψει. Ιστορίες απο ανθρώπους που δε φαντάστηκα ποτέ πλαισίωναν ενα κάδρο, μάζευα απο όπου μπορούσα κομματάκια για να συμπληρώσω το παζλ των Αγίων μου, Να πλουτίσω τις εικόνες και τα πορτραίτα τους με ιστορίες που θα ήθελα να διηγούμαι και εγώ σε άλλους γερνώντας όπως έκαναν και άλλοι για μένα. Μέσα στις πολλές συγκινητικές και δακρύβρεχτες ιστορίες και κάποιες με μελανό χρώμα, που προσπαθώντας να δικαιολογήσεις των Άγιο σου βρίσκεις πολλές αφορμές και δικαιολογίες ώστε να μην αφήσεις την ομίχλη να σου καλύψει τον ορίζοντα....
    Τι τα θες όμως ο Αιώνιος Προλετάριος σε έμαθε να σκέφτεσαι διαλεκτικά και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου είχες βαστήξει τις μελανές σελίδες. Δεν αποκαθήλωσες ποτέ τους Αγίους σου όμως με φόβο οτι φταις και εσύ αν έφτανες να το κάνεις και δεν έγινε ποτέ. Πέρασαν τα χρόνια έφτασα να διηγούμαι στη κόρη μου ιστορίες για τους Αγίους μου στη προσπάθειά μου να της μιλήσω για τη πίστη μου, πολλές φορές της εξιστορώ πράγματα με τον ίδιο στόμφο και το ίδιο πάθος όπως εκείνοι που τα εξιστόρησαν σε εμένα με τη διαφορά οτι εκείνοι τα έζησαν.
      Και φτάσαμε στο σήμερα, χθες μέσα σε ενα πανηγύρι φασισμού εθνικιστικού δηλητηριώδους παραληρήματος απο χιλιάδες αγράμματους και ανιστόρητους είδα τον Αγιότερο των Αγίων μου να ανεβαίνει το προσωπικό του Γολγοθά, είδα το Γίγαντα  Θεοδωράκη καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο να τον σέρνουν στο τόπο της σφαγής του. Είδα την ξεφτίλα και την εκβαράθρωση των συμβολισμών και όλων εκείνων που πρεσβεύει η τέχνη και η τάξη που υπηρέτησε να πετιούνται στο κάλαθο των αχρήστων αγκαλιά με τα κατακάθια της ιστορίας.
       Αγαπημένε μου και λατρεμένε μου Μίκη εχθές ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα ανακούφιση που ο Πατέρας μου έχει αφήσει τα εγκόσμια και ταξιδεύει στους Γαλαξίες του άπειρου, ευτηχώς χωρίς να μπορεί να σε ακούσει. Δεν θα άντεχε ποτέ να ακούσει αγαπημένε μου Μίκη τους στίχους του Ρίτσου που τόσο όμορφα στόλισες να βγαίνουν απο στόματα που μέχρι χθες αλλά και αύριο ψάλλουν φασιστικούς ύμνους. δε θα άντεχε ποτέ αγαπημένε μου Μίκη να ακούσει οτι το χώμα τούτο που πατάμε είναι δικό τους και δικό μας απο τα στόματα εκείνα που τα θένε όλα δικά τους. Αγαπημένε μου Μίκη λυπάμαι που δε φρόντισες για το πιο σημαντικό, δε φρόντισες να σε προσέξουν οι κοντινοί σου στα στερνά σου και να προφυλάξουν τον Ιερότερο όλων  τον Μίκη του Ωροπού και της Καισαριανής. Γεια σου Μίκη και με λύπη σου λέω πως το έργο σου ευτυχώς θα σταθεί ανώτερό σου.
     Πατέρα μου Αιώνιε προλετάριε μια θέση στο εικονοστάσι των Αγίων μας είναι κενή και απο πίσω έχει τα σημάδια των εκτελεσμένων στη Καισαριανή και των κατατρεγμένων του κόσμου όλου έχει τους νεκρούς του Κόκκινου στρατού και τους Επαναστάτες της Ισπανίας της Χιλής και της Κούβας. Έχει τα σημάδια όλων εκείνων που χθες ο Μίκης ξέχασε και όπως του φώναζαν '' άλλαξε την ιστορία του΄΄ .

   Και εμας μας άλλαξε τα πίστη μας.






ΥΓ. Πατέρα ευτηχώς που δε θα το διαβάσεις ποτέ, αν και πολύ φοβάμαι πως και για αυτό δεν θα ένιωθες έκπληξη. Στα χρόνια που περάσαν είδες πολλούς να περνούν τη γραμμή......