Έλληνας , Εθνικιστής , Εθνιστής Πατριώτης και φασίστας.

Τι τα θέλω θα μου πεις αλλά η αλήθεια είναι οτι δε τα θέλω, καθόλου δε τα θέλω αλλά έλα που τα φέρνει η καθημερινότητα έτσι και με βρίσκουν. Με βρίσκουν στη δουλειά μου κάθε μέρα, με βρίσκουν στο σχολείο του παιδιού μου, στην ουρά του σούπερ μάρκετ ακόμα και καθισμένος στο καναπέ που είμαι προσπαθώντας να διαβάσω ένα βιβλίο με βρίσκουν περνώντας με το lada του '80 με τα 20ιντσα subwoofer παίζοντας Παντελίδη στη διαπασών.


 Με το τέλειο το μοναδικό το άριστο και το διαλεχτό δεν είχα καμιά σχέση ποτέ μου, δε με ένοιαξε ποτέ να είμαι άριστος μαθητής, δε με ένοιαζε να πάρω αριστείο και βραβείο από τη σχολή μου, δε με ένοιαξε ποτέ να μου πει το αφεντικό μου μπράβο με στόμφο και να φουσκώσω απο τη χαρά μου. Δεν είχα καμιά απελπισμένη φιλοδοξία να διαφέρω απο τους άλλους και δεν το επιδίωξα αλλά λυπάμαι σήμερα να βλέπω οτι η μη επιδίωξή μου με έφερε πολλές φορές να αισθάνομαι ότι ζω σε ένα παράλληλο κόσμο παρατηρώντας τα τεκταινόμενα και πιστεύοντας οτι δε μπορεί θα ξυπνήσω. και όπως κάθομαι αποσβολωμένος κοιτώντας ειδήσεις τσιμπιέμαι για να δω αν όσα παρακολουθώ είναι αληθινά.


 Και είναι αληθινό πραγματικά οτι και όλα αλήθεια είναι και εγώ δεν ζω σε παράλληλο σύμπαν αλλά παλεύω να επιβιώσω και εγώ όπως και όλοι οι άλλοι τους οποίους βλέπω να διαφέρουν. Και όμως απο τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στο σχολείο θυμάμαι το δάσκαλο να με χτυπάει με τη βέργα, τη κομμένη απο τον ευκάλυπτο, γιατί δεν ήξερα να του πω τους ήρωες του '21 απ'έξω και ανακατωτά. Με θυμάμαι στο γυμνάσιο να νοιώθω απέχθεια στη προσπάθεια να με βάλουν στη πρώτη γραμμή της παρέλασης λόγω ύψους οι ίδιοι εκείνοι που κατά την ώρα του μαθήματος προτιμούσαν να είμαι εκτός τάξης. Με θυμάμαι να παζαρεύω τη θητεία μου στο στρατό και να την εξαργυρώνω με 3 μέρες στο στρατιωτικό νοσοκομείο μόνο και μόνο για την αποχή της στρατιωτικής επιτροπής από κάθε έννοια έννομης ευθύνης. Στην πορεία με θυμάμαι να μένω στην ουρά του ΟΑΕΔ για να πάρω επίδομα ανεργίας αφού πρώτα έβαλα τα όνειρά μου υποθήκη για 2 γενιές και σήμερα να παζαρεύω μιας ειρήνης δίκη την τιμή της αξιοπρέπειάς μου. Και την έμαθα την τιμή. Πρόσφατα έμαθα απο μεγάλο ιατρικό όμιλο οτι η τιμή μου είναι όμοια με την τιμή όλων στον όμιλο, 600 ευρώ χοντρικά είναι η τιμή για να μην έχουν προστριβές οι συνάδελφοι μεταξύ τους. Για 8 ώρες η τιμή και άλλες 2 πάνε έλα γιατί η δουλειά είναι σε προάστιο.


 Και δεν με προβληματίζει αυτό προτιμώ να συνεχίζω να κάνω μια ανεύθυνη δουλειά σαν αυτήν που κάνω εδώ και 3 χρόνια χωρίς ευθύνες και υποχρεώσεις και ταυτόχρονα χωρίς απαιτήσεις γιατί όπως λένε και τα διευθυντικά στελέχη περιμένει ουρά απέξω. Έχω και τον ελεύθερο το χρόνο μου για τις μουσικές μου και τα μαθήματα κιθάρας έχω και την ενασχόλησή μου με τα οργανάκια που φτιάχνω. Αλλά ξέρεις κάπου φτάνω να λέω οτι η μέρα θα ήθελα να έχει πιο πολλές ώρες για να τα προφτάσω όλα και ταυτόχρονα μέσα στις σκέψεις αυτές ψάχνω να παρκάρω στο κέντρο της Αθήνας, είναι Κυριακή 4 Φλεβάρη και μόλις βγάζω το πόδι μου απο το αμάξι πατάω ενα τρικάκι που γράφει ''ΤΗΣ ΚΟΝΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ'' ..... ΟΚ δε διαφωνώ καθόλου με το τρικάκι αλλά με το χώρο στον οποίο ανήκει το τρικάκι μας χωρίζει η άβυσσος. Κάνω μια βόλτα στο Θησείο και περνώντας απο το πεζόδρομο βλέπω μια παρέα Ινδιάνων να παίζει τις μουσικές της και να πουλάει τη πραμάτεια της, ντυμένοι με τη παραδοσιακή τους φορεσιά παλεύουν να βγάλουν μεροκάματο. Γύρω τους δεκάδες ΄΄πατριώτες΄΄ μου με ελληνικές σημαίες βαμμένα μάγουλα και με μπλούζες που γράφουν ελάτε να την Πάρετε ενας άλλος με περικεφαλαία και κάπου μέσα σε όλα αυτά ακούω το Θουκυδίδη να λέει ''Ησυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγε ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστηκός''.





 Δεν κάθισα για ώρα οι εικόνες που είχα παρακολουθήσει νωρίτερα με είχαν στιγματίσει τόσο ώστε να γράψω το προηγούμενο απο τούτο και γύρισα στο αυτοκίνητό μου παίρνοντας μαζί μου τη ρήση του μεγάλου ιστορικού. Γυρίζοντας στο σπίτι όλη η επικαιρότητα περιστρέφονταν γύρω απο το του συλλαλητηρίου. Καθίζω στη Καρέκλα μου και έχω στο χέρι μου ενα βιβλίο του Αθανασιάδη, Ο γιος του Ήλιου Ιουλιανός ο παραβάτης, ο τελευταίος των Φλαβίων μέσα στις σελίδες του βιβλίου αυτού αντιπαλεύει να αλλάξει εναν κόσμο που έχει πάρει ήδη και ρέπει σε κάτι νέο, τότε στην απαρχή των πρώτων Χριστιανικών χρόνων για την πολυθεϊστική Ελλάδα. Το τέλος του Ιουλιανού γνωστό όπως επίσης και η πορεία της Ελλάδας μέσα στα Χριστιανικά και θρησκόληπτα πλαίσια. Και ξαφνικά και πάλι θυμάμαι εικόνες απο το συλλαλητήριο, παπάδες αγκαλιά με άλλους που είναι ντυμένοι με χλαμύδες και περικεφαλαίες, θυμάμαι και το Σαββόπουλο κάπου εδώ Ολαρία ολαρά, γύρω - γύρω τα παιδιά,ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίππυ, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά.


Τι τα θες ξανά όμως ξεφύγαμε πάλι και η ουσία του πράγματος είναι και πάλι αλλού. εκεί καθισμένος στη πολυθρόνα του γραφείου μου λοιπόν πρέπει για λίγο να αποκοιμήθηκα και στο όνειρό μου γύρισα στα 8 - 9 μου χρόνια, μια οικογένεια με Αλβανούς μετανάστες έχει εγκατασταθεί σε ένα άθλιο χαμόσπιτο απέναντι απο το πατρικό μου στο χωριό, ενα ζευγάρι με ενα αδύνατο κατάχλομο κοριτσάκι, στο σχολείο έχω ήδη 3 συμμαθητές που στα διαλείμματα είναι οι Αλβανοί ή τα Αλβανάκια, στο σπίτι μου πιο πέρα μια οικοδομή καινούρια σηκώνεται, είναι χωρίς άδεια και δεν μπορεί να φέρει έτοιμο μπετόν η μπετονιέρα οπότε τα μπετά πέφτουν στα χέρια. Ο εργολάβος συμπατριώτης μου είναι καθισμένος στη σκιά με μια μπύρα στο χέρι 4 Αλβανοί σπάνε χαρμάνια με τα χέρια και κουβαλάνε μπετό με τενεκέδες στη πλάτη. Το αφεντικά τους γαμωσταυρίζει, καταριέται την ώρα και τη στιγμή που μαζευτήκανε στη πατρίδα του και βλαστημάει όσα ιερά και όσια μπορεί να έχουν ακόμα οι ταλαίπωροι που ψήνονται κάτω απο τον ήλιο του μεσημεριού στα μέσα του Ιούλη. Στα ίδια χρόνια μετά τον Σεπτέμβρη στο χωριό μου ερχόντουσαν και νέες φουρνιές μεταναστών απο την Αλβανία οι περισσότεροι σαν τα μπουλούκια της ιστορίας, σαν περιοδεύοντες Θίασοι περνούσαν να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για να μαζέψει ο Έλλην γαιοκτήμονας τις ελιές του και να το παίξει καλός νοικοκύρης με τις εκατοντάδες ρίζες ελιές πληρώνοντας ή πολλές φορές Μη πληρώνοντας τους ταλαίπωρους εργάτες γης με αφορμή την λαθραία τους προσέλευση στο τόπο του πατριώτη μου. Με τα χρόνια πολλοί απο τους ανθρώπους αυτούς κατάφεραν να στεριώσουν στο τόπο μου και με χαρά διαπίστωσα οτι είναι απο εκείνους τους ανθρώπους που μεγάλωσαν χρήσιμους για τη κοινωνία ανθρώπους - τα παιδιά τους -. Άλλοι κατάφεραν με στερήσεις να ανοίξουν ενα μαγαζί ή να κάνουν τη δικιά τους δουλειά, φυσικά σε αυτή τη περίπτωση ο Αλβανός πάντα πουλάει ναρκωτικά ή εμπορεύεται τη γυναίκα του , πως αλλιώς να κάνει λεφτά ο δυστυχής κατά την άποψη του ελληνάρα.


 Και τι θέλω να σου πω, επειδή ήδη το μυαλό μου βαράει πυράκια, καθώς θυμάμαι τα όσα είδα στις 3.5 δεκαετίες της ζωής μου, θέλω να σου πω οτι ο ελληνικός λαός αυτός λαός που εξελίχθηκε με αυτά τα χαρακτηριστικά στην ιστορία είχε πάντα στο αίμα του το φασισμό. Και δεν εννοώ οτι φασίστας είναι εκείνος που είναι και χρυσαυγίτης, φασίστας μπορεί να είναι πολύ εύκολα και αυτός που ήταν πασοκ. Ειδικά απο τέτοιους έχω πολλά παραδείγματα, φασίστας δεν είναι αυτός που πιστεύει στην καθαρότητα της ράτσας του και στο διαφορετικό, ιδανικό του αίμα να κυλά στις φλέβες του, μπορεί να είναι κάλλιστα και ο επαγγελματίας συνδικαλιστής του Οτε που μπορεί να τον έβαλε η χούντα στη δουλειά ο πατέρας του όμως ήταν αετόπουλο στο Γράμμο. Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον. Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.




Ο Ελληνικός λαός πριν απο τη χούντα δεν είχε δείγματα ρατσισμού να επιδείξει γιατί πολύ απλά δεν είχε μετανάστες , ή και αυτοί που είχε ήταν ελάχιστοι και στη πλειονότητά τους δεν ήταν οικονομικοί πρόσφυγες. Το αληθινό του πρόσωπο το έδειξε σε ανθρώπους που ήταν αδύνατο να υπερασπιστούν το ίδιο τους το είναι και πάλευαν απλά να επιζήσουν, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Και τώρα σήμερα ο 'Ελληνας έχει γίνει ο βρομιάρης και ο μιαρός της Ευρώπης και παρόλα αυτά δείχνει τα δόντια του σε ενα λαό , αυτόν στα Σκόπια, που ουσιαστικά δεν έχει καμιά απολύτως δυνατότητα να έχει βλέψεις προς τα εδώ. Φυσικά για την ανατολική μεριά ούτε λόγος να γίνεται εκεί μιλάει ο Τούρκος και η Ελληνική παλικαριά περιορίζεται σε δίστιχα του στυλ θα σφάξω σαν κοτόπουλα όλα τα τουρκόπουλα.


 Τράβηξε πολύ, πολλά είπα πάω να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου μέσα απο τις λιγοστές γραμμές που προλαβαίνω να διαβάσω απο το Μαγγελάνο του Τσβάϊχ μετά θα περιμένω να σας εξυπηρετήσω απο τη βαρετή και τίμια εργασία μου, πλάι πλάι με συναδέλφους μου εκλεκτούς και αγαπημένους απο την Αλβανία και όπου γης. Όπως λέει και ενα σύνθημα που είχα τη τιμή να κρατήσω σε μια πορεία ''Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι'' .



Καλό σας απόγευμα.