Σικίνου 37 υπόγειο, χωρίς κουδούνι.

Σφηνάκι κερασμένο για εσάς. Με τραγουδάκι πανέμορφο και γεύση από καραμελιτσα βουτύρου. Και που θα παμε μωρέ δε βαριέσαι. Καλά είμαστε εδω. Χειμώνες καλοκαίρια, πια χαθήκανε οι άνοιξες και τα χεινωπορα. Άσε που σε μέρη άγνωστα δε μπαω εγώ. Εδώ μάθαμε στα δικά μας. Όσα μας δοκανε αυτά βασταμε κ λέμε πως πορευόμαστε άσχετα που μόνο στο καφενείο ρευομαστε και τα ξένα ωρεγομαστε. Και πέρασαν χρόνια, έφυγα από τα στερεότυπα εξ ανάγκης. Θα πάω στην Αθήνα μωρέ. Να βγάλω μια σχολή. Έτσι να έχω ένα χαρτί να δω κ λίγο παραέξω, όχι για πολύ ίσα να πάρω μια ιδέα. Να λαδωσω το άντερο μου λίγο όσο να δω τη γλυκά κ μετά ξανά στα πιστά μας μέρη. Ίσα για ένα πασαλημα να δω πως ζει εκεί ο κόσμος στις πολιτείες που όλα βαίνουν αχαλίνωτα, και η ζωή η ίδια κυλάει όπως το νερό από τη πέτρα της πηγής χωρίς σταματημό. Και ίσως κάποιες φορές στα τέλη του καλοκαιριού ή πηγή να μην έχει την ίδια μεγάλη ροή που γυαλίζει το βράχο αλλά και πάλι οι μέλισσες αναρια αναρια μαζεύονται για να δροσιστουν, μαζί με τους εποχικούς δρομείς που έρχονται για διακοπές αλλά δε στερούνται το γυμναστικό τους πρόγραμμα στη φύση, έτσι κ στη μεγάλη πόλη μόνο στο τελευταίο του καλοκαιριού μηνα θα δεις να αδειάζουν οι πολλοί αλλά και πάλι θα υπάρχουν αρκετοί που θα δουλεύουν τόσο ώστε όλοι μαζί να ξεδιψάνε. Θα υπάρχουν και αυτοί που γεννήθηκαν στη μεγάλη πόλη μα η τύχη (αστεία λέξη από τις γραφές παρμένη) τα έφερε έτσι κ δεν έφυγαν ποτέ από αυτήν. Η προγιαγιά μου γεννήθηκε στο χωριό μου το Γαβαλα . Μια και μόνη φορά έφυγε από το χωριο. Τη πήγαν στο κοντινο νοσοκομειο στην διπλανη πολη. Για πρώτη φορά έφυγε από το χωριό. Και δε γύρισε ποτέ ζωντανή. Πέθανε στο νοσοκομείο. Στη μεγάλη πόλη όμως υπάρχουν αυτοί που εκεί γεννήθηκαν και εκεί πέθαναν, χωρίς να φύγουν ποτέ τους γιατί η αναγκη του νοσοκομείου δε σε πάει σε άλλη πόλη ή χωριό πάρα μόνο στο παραδίπλα μαχαλά. Με τέτοια στερεότυπα και ιδεοληψίες έφυγα και εγώ από το χωριό. Πήγα στη μεγάλη πόλη. Έζησα κάμποσο εκεί. Ταξίδεψα σε πολλές μεγάλες και μικρές πόλεις καβάλα σε κάθε είδους όχημα μα κυρίως με δίκυκλα. Πήγα και σε άλλες χώρες ακόμα και είδα το κόσμο εκεί. Και σε κάθε τόπο που πήγαινα προσπαθούσα να διακρίνω στους κατοίκους των τόπων αυτών εκεινον ή εκείνη που γεννήθηκε και έζησε αρκετά και δεν έφυγε ποτέ από το τοπο του. Σαν δική μου ουτοπική αναζήτηση. Να αναζητάς αυτόν που δεν είδε άλλον τόπο εξων από αυτόν που γεννήθηκε. Τη προγιαγια μου αυτή τη λέγανε Σαλματανα, και από μια αναζήτηση που έκανα όταν είχα γεννεαλογικες ανησυχίες είδα ότι προέρχεται από την ανατολή, όπως και πολλοί από μας βασταμε από τα παράλια ή τα υψίπεδα της γειτονικής μας και πανεμορφης Τουρκίας. Δε τη θυμάμαι καν εγώ, πέθανε πριν από πολλά πολλά χρόνια. Εψαχνα όμως σε κάθε μου ταξίδι και σε κάθε γνωριμία με ένα ξένο τόπο τη προγιαγιά Ματάνα. Στο πρόσωπο μιας γιαγιάς, της εκεί περιοχής. Και έναν παππού ή ένα θείο από τη μακρινή Ανατολία να ενώσω τη χαμενη μου ρίζα αυτή που με σμπρώχνει να θέλω να γνωρίζω νέους τόπους νέους ανθρώπους και να αναζητώ την ουτοπία στα πάντα. Έφτασα λοιπόν στη μεγάλη πόλη και έκανα όσες δουλειές θα μπορούσε να κανει ένας άνθρωπος. Καμιά φορά κάθομαι να αναδιατυπωσω το βιογραφικό μου και πραγματικά γελάω τόσο πολύ. Έχω πολλών ειδών ανάλογα τη περίπτωση. Έχω ένα πραγματικά ολοκληρωμένο που έχω γράψει, με το δικό μου φυσικά τρόπο, όλες τις δουλειές που έκανα, πραγματικά όλες. Αυτό δε το έχω στείλει ποτέ σε κανέναν εργοδότη. Το κρατάω για μένα. Για να γελάω εγώ αντε και κάνας φίλος. Μετά έχω άλλο ένα που το στέλνω όταν έχω προσδοκίες από τον εργοδότη όχι σαν επιχειρηματία αλλά σαν άνθρωπο δλδ φάση έλα μωρέ σιγά μην τα έχει κάνει αυτά παρτον να γελάσουμε. Έχω και ένα άλλο που το έστελνα μόνο σε ιατρεία. Σε αυτό βέβαια δεν αναφέρω ποτέ τους εργοδότες ιατρούς επιστήμονες για τους οποίους δούλευα για μαύρα μιας και κάνουμε τη δουλεια μας με εχεμύθεια. Σαν τις συνοδούς πολυτελείας ένα πράγμα. Από το 2013 και μετά που ζορισαν τα πράγματα στον ιατρικό τομέα έφτιαξα και ένα άλλο βιογραφικό, που εμπεριειχε και τις δουλειές class b ξέρετε, ή μάλλον δεν ξέρετε, είναι δουλειές που μπορεί να μην φαντάζεστε ότι υπάρχουν. Δλδ μη νομίζεις ότι τα φρούτα στα τελάρα της λαϊκής βγάζουν πόδια και μπαινουν μόνα τους στις καρότσες των αγροτικών. Ή μην νομίζεις ότι από τα μεγάλα φορτηγά ψυγεία τα πορτοκάλια κατεβαίνουν μόνα τους και πάνε στα υπαίθρια ψυγεία της λαχαναγοράς στο Ρέντη. Επίσης οι τζαμαρίες στα πολυκατάστηματα δε γυαλίζουν μόνες τους ούτε τα περνάνε κάνα ειδικό υγρό για να μην λερώνουν. Το ποτήρι που πίνεις τον εκλεκτό καφέ που διάλεξαν παρθένες στην Κολομβία δε πλυθηκε μονάχο του αλλά στο υπόγειο υπάρχει ένας τύπος που τόνε λένε λατζερη. Και συνήθως είναι από χώρες της ανατολής με μικρό ανάστημα και μελαμψο χρώμα. Και εκεί ανάποδος όμως, είμαι 1.89 και οι νιπτήρες στις λατζες είναι χαμηλές. Είναι βέβαια και εκείνες οι πιο στάνταρ δουλειές που πάντα είχαν σαν πρώτο συνθετικό τη λέξη βοηθός, ηλεκτρολόγου, υδραυλικού, ξυλουργού, τοποθέτη ή συγκολλητη και ελασματουργου. Είναι και άλλα πολλά άλλα τι να γράφω, σημασια έχει να πιάσεις το νόημα. Όλες αυτές οι δουλειές με πρώτο συνθετικό τη λέξη βοηθός σημαίνουν να ξέρεις να κάνεις ότι και ο μάστορας με τη διαφορά ότι εσύ θα κουβαλάς τα εργαλεία, θα κουβαλάς και τα υλικά θα κάνεις και τη δουλειά αλλά όταν τύχει η στραβή εσύ και μόνο εσύ θα ακούς και τις χριστοπαναγιτσες. Και πάει στο διάβολο να έχεις απέναντι σου έναν 60αρη με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι και ένα ποτήρι τσίπουρο στο άλλο λες δε γαμιεται αλλά άμα έχεις απέναντι σου έναν τύπο στην ηλικία σου ή και μικρότερο που έχει το iphone 22 και όλη μέρα κάνει σχόλια σεξιστικού τύπου σε φωτογραφίες κοριτσιών στο Facebook ή βλέπει τσόντες την ώρα που έπρεπε να δουλεύει, εκεί σε αυτή τη φάση τι κανεις. Μου το λέγανε ότι δεν είναι εύκολο να έχεις ένα μεγάλο και σωστά δομημένο βιογραφικό αλλά δε το ειχα φανταστεί και έτσι. Πέρασα 40 κυματα που λενε αλλά όπως λέει και η εκκλησία μας για όλους έχει ο καλός Θεός. Έτσι κ εγω σε κάποια φάση είπα να κανω μια εξέλιξη στη σταδιοδρομία μου και κοιτούσα αγγελίες. Βλέπω μια και αυτόματα κάνω τη σύνδεση στο κεφάλι μου, αυτός ειναι φίλος του Βασίλη λέω. Παίρνω το Βασίλη τηλέφωνο. Του τα λέω μου τα λέει, είναι βαριά δουλειά μαλάκα έχε το νου σου. Σε 1 μήνα είχα πιάσει δουλειά. Ο εργοδότης αυτός παραμένει ο καλύτερος που είχα, ξεπερνώντας τα κλειστά και απόλυτα όρια του μυαλού μου στον όρο εργοδοσία και πλέον παραμένει φίλος σημαντικός και αγαπημένος. Ο συνάδελφος από το Πακιστάν με ρώταγε συνέχεια και από τη πρώτη βδομαδα στη δουλεια, αν είμαι καλά στα μυαλά μου αν είμαι τρελός ή γενικά αν παίρνω τίποτα ναρκωτικά. Ειδικά μόλις του είπα ότι έχω σπουδάσει κιόλας ήθελε να μου κάνει δωρεάν τα έξοδα να με βαφτίσει μουσουλμάνο και να με πάει στη μεκα μηπως γίνουν τα μυαλά μου καλα. Πέρναγε ο καιρός γνώριζα ξανά νεο κόσμο, άγνωστο μέχρι τότε σε εμένα, και έψαχνα μέσα σε αυτούς, εκείνους που δεν έφυγαν ποτέ από το τοπο τους. Μια μέρα έχω μια παραγγελία σικινου 37 υπογειο. Δεν έχω κουδούνι μου λέει η φωνή χτυπά με δύναμη το κλειστό ξύλινο παντζούρι κ θα ανέβω να σου ανοίξω. Φτάνω και παίρνω την μπουκάλα στη πλάτη για να έχω το χέρι άνετο να χτυπήσω το παράθυρο. Έχει μπει ο κοβιντ στη ζωή μας και εχω και τη μάσκα στα μούτρα, ο καιρός είναι καλός αλλά έχει ακόμα ψυχρά είναι Μάιος, αλλά επειδή είμαι και χέστης φυλαγομαι μην κολλήσω τον ιό. Βαράω το παντζούρι με δύναμη και είμαι και λίγο τσαντισμένος από προηγούμενο πελάτη. Βαράω και περιμένω, τίποτα, ξανά βαράω, και μετά ξανά. Είμαι έτοιμος να φύγω και ανοίγει η μεταλλική πόρτα. Μια κυρία από την Αφρική μου ανοίγει φορώντας τα παραδοσιακά πολύχρωμα ρούχα του τόπου της είναι παχουλή, βασικα όλα πάνω της είναι τεράστια αλλά δεν είναι χοντρή, είναι παχουλή, μου χαμογελάει απολογητικά, με συγχωρείς αλλά δεν άκουσα. Κατεβαίνω στο υπόγειο, δεν έχει ρεύμα. Έχει 2 λάμπες πετρελαίου και στο σπίτι γίνεται χαμός από ρούχα και πλαστικά δοχεία κάθε τύπου, από πλυμένα κεσεδακια γιαουρτιού μεχρι πλαστικά κόκκινα δοχεία 10 λίτρων για γάλα. Πάω κατευθείαν στην κουζίνα όπου σε μια γωνιά ένα παιδάκι, ενα κοριτσάκι περίπου στα 7 διαβάζει ένα παραμύθι με το φως που βγάζει ένα κινητό που κρατάει στα χέρια της. Γειά σου μου λέει. Της απαντάω βιαστικά και απρόθυμα. Ξεκινάω να αλλαξω τη μπουκαλα Φεύγει από εκεί που κάθεται και μετά από λίγο την καταλαβαίνω πως έχει έρθει πίσω μου κ περιμένει. Τελειώνω τη συνδεση ανάβω την εστία, λειτουργεί, είμαστε έτοιμοι φωνάζω για να έρθει η μητέρα να με πληρώσει και να φύγω. Στο ένα χέρι κρατάω ένα γερμανικό κλειδί, εργαλείο της δουλειάς και στο άλλο την άδεια φιάλη. Γυριζω και η μικρή έχει απλωμένο το χέρι της γεμάτο καραμέλες. Σε παρακαλώ θα πάρεις αυτές τις καραμέλες. Κάνω πως δε τη βλέπω και πάω να συνεχίσω, σε παρακαλώ μου λέει. Ζυγωνει η μητέρα και τη ζυγωνω κ εγώ. Αφήνω τη μπουκάλα κάτω για να πάρω τα χρήματα. Με πληρώνει 16 ευρώ σε κέρματα τα κοιτάζω και είναι αδύνατο να τα μετρήσω. Τα ρίχνω στη τσέπη από το μπουφάν. Δε με νοιαζει να είναι λιγότερα. Η μικρή επιμένει. Πάρε τις καραμελιτσες. Η μαμά μου λέει χαμηλοφωνα "σε παρακαλώ πάρε τις καραμέλες και μετά πέταξε τες αν δε τις θες αλλά μην την προσβάλεις". Απλώνω το χέρι γεμάτος ντροπή και ενοχές. Σκύβω. Σε ευχαριστώ πολύ της λέω και με συγχωρείς που δεν τις πήρα αμέσως αλλά να, είναι βρόμικα τα χέρια μου. Ρίξε τις καραμέλες εδώ σε αυτή τη τσέπη στο μπουφάν μου. Μου τις έριξε στο μπουφάν και με ρώτησε αν θέλω κ άλλες. Από που είστε ρώτησα τη μαμά της. Από τη Σιέρα Λεόνε μου είπε. Θα ξαναγυρίσετε εκει? Όχι, δύσκολα εκεί, και εδώ δύσκολα αλλά η μικρή δεν έχει πάει αλλού από την Αθήνα εδώ γεννήθηκε. Πάει σχολείο και της αρέσει εδώ. Οι 2 μας είμαστε και τα καταφέρνουμε. Η μικρή έχει φύγει ποτέ από την Αθήνα? Όχι πότε, μου είπε. Βγήκα από το υπόγειο και φόρτωσα την αδεια μπουκάλα στο παπάκι μου. Έκανα στροφή και πήγα ψηλά προς το περιφερειακό, έβαλα το χέρι στη τσέπη έβγαλα μια καραμέλα από το δώρο της μικρής την καθάρισα και την απόλαυσα. Ήταν από τις καραμέλες βουτύρου με την αγελάδα πάνω στο χρυσό περιτύλιγμα. Πραγματικά μάλλον ήταν η πιο ωραία καραμέλα που έχω φαει και μου την κέρασε ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στην μεγάλη πόλη και μέχρι εκείνη την ημέρα δεν είχε φύγει ποτέ της από αυτήν. Υγ... Σχολωντας έκανα ταμείο και θυμήθηκα τα χρήματα που είχα ρίξει στη τσέπη από το μπουφάν μου και δεν είχα μετρήσει. Τα μέτρησα ήταν σωστά και είχε και 1 ευρώ παραπάνω.