Χριστουγεννιάτικο

Τ'Αη Νικόλα χθες. Επαιτιος για τον Αλέξη. Κ χθες είπα πως θα πάρω τηλέφωνο φίλους αγαπημένους. Τα τελευταία χρόνια σαν να αρνούμαι τη χαρά της γιορτής μιας κ η επέτειος μου θυμίζει τη δολοφονία, με κάνει να μην θελω να κάνω τίποτα. Η Κατερίνα το 2008 ήταν δύο χρόνων και σήμερα έχει την ηλικία που είχε τότε ο Αλέξης που σήμερα θα ήταν 28. Εγώ το 08 ήμουν 26 χρόνων με ένα μωρό στην αγκαλιά χάζευα τα λαμπάκια στο δέντρο οταν η είδηση έκανε την εμφάνισή της στα μέσα εξαγρίωσης.... Ο Αλέξης σήμερα θα ήταν 28 και ίσως στα χέρια του κρατούσε το γιο του, τη κόρη του, τον έρωτα της ζωής του. Ίσως απλά βαστουσε ένα βιβλίο κ σκεφτόταν ποτέ θα περάσει η παραδοξότητα όλου αυτού που εμείς ζούμε σήμερα. Θα μπορούσε να κάνει όλα του κόσμου τα γινόμενα. Ολα, όποια απολα αυτος θα διάλεγε. Δε έκανε όμως τπτ από αυτά γιατί κάποιος αποφάσισε να κόψει το λουλούδι. Το λουλούδι που θα μας φέρει την άνοιξη. Την άνοιξη που του στέρησαν. Και στέρησαν κ σε μας όλους μιαν άνοιξη, κάθε νέος άνθρωπος που χάνεται είναι μιαν άνοιξη που δεν ήρθε. Ένα λουλούδι που δεν άνθησε. Ένας θάνατος για το σύνολο. Άλλη μια γυναίκα χθες η 15η λεει για εφέτος. Σπάμε τα ρεκόρ σαν πραγματικοί πρωταθλητές σε τούτο το τοπο. Άκουσα το εξής. Ηταν λέει "ξένος" ο φονιάς. Ρε μαλακές πάτε καλά? Πατε καλά μωρέ??? Αν είναι ο φονιάς ξένος ή ντόπιος έχει άλλη κατάληξη το θύμα? Να ζητήσετε ΠΟΠ και για τους φονιάδες σας... Μη σας πάρουν τη χάρη οι ξένοι... Παραδόθηκε κ αυτός πάντως. Θα έχει κ αυτός χαμηλότερη ποινή μάλλον σύμφωνα με το συνδικαλομπατσο της τηλεόρασης. Ένα παιδάκι 14ων χρόνων πέθανε στη Λαμία ένας πυγμάχος εκτελέστηκε έξω από το γυμναστήριο και δύο αδέρφια αυτοκτόνησαν ή αλληλοσκοτωθηκαν............... Τελεία, μια τελεία σε όλα... Αφόρητη η καθημερινότητα. Πάντα έτσι ήταν? Ναι πάντα έτσι, αλλά όχι ακριβώς έτσι, ή μάλλον καθόλου έτσι, σίγουρα διαφορετικά. Μπερδεύτηκα το ξέρεις? Μπερδεύτηκες και εσύ, εγώ το ξέρω... Που σκατα να ξέρω, εγώ ξέρω ότι σήμερα, τώρα, δεν το αντέχω... Ούτε κ χθες το άντεχα. Και δε θα την αντέχω τη καθημερινότητα αν μοιάζει έτσι κ αυριο. Και σκάει μια φωνή που γκαρίζει και γελάει χαιρεκακα... Η ζωή δεν είναι για τους δειλους και για όσους δεν αντέχουν... Μωρέ σαλτα κ εσύ κ γαμησου για φωνή. Λες κ μου είπες ποτέ σου μπράβο όταν τράβαγα κουπί για χρόνια ή λες κ στάθηκες ποτέ σου πλάι μου όταν στάθηκα εκεί που σκάνε οι κεραυνοί και μουσκεμενος από το χαλάζι παλευα να δω τον ορίζοντα όταν δεν έλεγε ποτέ να ξημερώσει. Καθένας έχει το τρόπο του. Εγώ στάθηκα τυχερός και ας μην πιστεύω στη τύχη, αλλά ο άνθρωπος είναι όσα είναι οι γύρω του, και εγώ είμαι πραγματικά τυχερός για όσους διάλεξα κ όσους με διάλεξαν να είμαι πλάι τους. Με τον άνθρωπο μου τη Ρηνιω και με τους φίλους μου που είναι πάνω από φαμίλια. Τη φαμίλια εξ'αιματος δε τη διαλέγεις αλλά τους φίλους που γίνονται φαμίλια τους δοκιμάζουν οι κεραυνοί και οι βροντές για να σταθείς στο ύψωμα που γκρεμίζεται κ να σε βρει η άλλη μέρα με το κεφάλι καθαρό. Δε χρειάζονται πολλοί. Το δοκίμασα και αυτό παλιά, κ βγήκα πικραμένος. Προχθές κάναμε με τη Ρηνιω μια βόλτα στην Αθήνα. Ζεστό καφέ σε πλαστικό και γύρω γύρω στο ιστορικό κέντρο της στολισμένης για τα Χριστούγεννα Αθήνας του μπακογιαννη. Στολίδια, λαμπάκια, και ανάμεσα οι άστεγοι και του κόσμου οι απόκληροι. Την Αθήνα τη λατρεύω σαν πόλη. Μαρεσει κάθε της σημείο στο κέντρο. Λατρεύω να την περπατάω να ξεκινάω από τα μπουρδελα της Λιοσίων και να να φτάνω στη Μάρνη που να με πνίγουν τα μπαχαρικά από τα μπαγκλαντεσικα μαγαζάκια με τα φαλαφελ. Στροφή για τα Εξάρχεια. Θεμιστοκλεους στο πεζόδρομο. Έξω από το LA πάντα με πιάνουν τα γέλια ενώ από κάτω το εφήμερο μου θυμίζει μεσημέρια ατελείωτα να τρώω παρέα με ανθρώπους που μετά γινηκανε διάσημοι στα κανάλια κ εγώ ευτυχώς παραμένω ασιμος ανάμεσα μας. Συνέχεια από την Ιπποκράτους μεχρι να φτάσω τη Σόλωνος, στη γωνία μια τυρόπιτα από το ταψί κ σφαίρα στη πάνω γωνία για το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο. Ερωτεύομαι, κάθε φορά που μπαίνω, τη πωλήτρια που όταν την είδα πρώτη φορά ήταν κάπου στα 35 κ εγώ με το ζόρι 19 κ τώρα πια έχει την ηλικία της μάνας μου κ εγώ μεγαλύτερος από ότι αυτή ήταν τότε. Απλά πια την ερωτεύομαι αλλιώτικα σαν μια αγάπη που έγινε χωρίς αυτή να το ξέρει. Και γελάω κ εκεί πάλι σαν μαλακας, όσες φορές τυχαίνει να παρίσταται και εκείνη στο χώρο. Θα με βλέπει να γελάω κ θα λέει μωρ τι βλαμμένος είναι τούτος. Που να ξερε... Με τη σακούλα γεμάτη ή άδεια, αυτό είναι αποτέλεσμα από την ημερομηνία γιατί η ημερομηνία είναι εκείνη που καθορίζει πόσο γεμάτο ή άδειο είναι κ το πορτοφόλι κ ανάλογα γεμίζει κ η σακούλα, συνεχίζω για το σύνταγμα αφού κατέβω κ περάσω το πανεπιστήμιο κ περάσω τη Κοραή κ σταθώ μπροστά στο σημερινό Γρηγόρη. Στέκομαι κάθε φορά κ λέω δυνατά. "ΡΕ ΜΛΚΣ ΕΔΏ ΗΤΑΝ ΤΑ ΓΡΑΦΕΊΑ ΤΟΥ ΕΑΜ και στα υπόγεια βασανίστηκαν ψυχές και σώματα... Τα λέω κ τα ακούω εγώ. Συνεχίζω όμως κ μιας κ είναι κ Δεκέμβρης φτάνω στη πλατεία συντάγματος στη γωνία στα λουλουδαδικα. Εκεί στήθηκαν οι μπάτσοι σαν προχθές στις 3 του μήνα το 44 κ ξεκίνησαν το ματοκυλισμα. Δε στέκομαι καθόλου γιατί τα μάτια πλημμυράνε, συνεχίζω περνώντας τον άγνωστο στρατιώτη που για μένα συμβολίζει αυτούς που μείνανε θαμμένοι στα βουνά του Γραμμου κ φτάνω με τα πόδια στην Αμαλίας για να πάω από του Μακρυγιάννη στη πλάκα. Κάνω τη βόλτα μου κ κοιτάζω τις τρύπες που ακόμα υπάρχουν στα ντουβάρια των σπιτιών εδώ κ 77 χρόνια. Με τη Ρηνιώ μου περάσαμε προχθές και μέσα από το αμάξι ξεκινήσαμε να μιλάμε για το Δεκέμβρη του 44 που ούτε καν τον φανταζομασταν κ καταλήξαμε στο Δεκέμβρη του 08 που η μικρή Κατερίνα τότε κοιτούσε τα λαμπάκια στο δέντρο φωνάζοντας ένα μακρόσυρτο εεεεηηηηηη κάθε φορά που τα λαμπάκια έσβηναν κ γελούσε μόλις αναβαν ξανά. Της είπα με παράπονο μεγάλο κ πικρό για αυτούς που πέρασαν κ καθώς ήρθαν με θόρυβο και κρότο χάθηκαν κ δεν ξανακουστηκαν από τότε που ήμουν νέος κ τρυφερός, κ σαν ανάμνηση μονάχα φέρνουν καλές στιγμές που κ αυτές όμως μοιάζουν με μια φωτογραφία που τη βάρεσε η βροχή κ δε ξεχωρίζεις καθαρά τα πρόσωπα πάρα μόνο θυμάσαι τις περιστάσεις κ τις στιγμές. Μου βγήκαν κάτι χαμόγελα γεμάτα νοσταλγία. Θυμήθηκα έναν αγαπημένο μου φίλο που σήμερα αυτός θα ήταν λίγο μεγαλύτερος μου. Θυμάμαι να είμαστε στο εφήμερο στα Εξάρχεια. Τρώγαμε παντζάρια βρασμένα και γεμιστά με τυρί κρέμα, χρόνια μετά το χαμό του, με μια παρέα, τον μνημονεύαμε. Κ γελάγαμε σαν να ήταν κ αυτός εκεί. Ναι μου λείπει πολύ να τον μνημονεύω με τους φίλους μας. Το κάνω συχνά απλά το κανω μονάχος μου. Έπαιρνα το καλοκαίρι το ποδήλατο κ έκανα διαδρομές γεμάτος αναμνήσεις που βρίσκανε καταφύγιο στις πεταλιες μου. Θυμήθηκα έναν άλλον που τον ξυπνούσα οταν ήταν φαντάρος για να μάθω τι ώρα είναι κ του το έκλεινα. Βρήκα κ αυτούς που δεν ήταν στους αυτοκόλλητους αλλά όταν η περίσταση το χρειάστηκε τότε στάθηκαν πιο σκληροί κ από ατσάλι κ μου βάλανε γκάζια να μη το βάλω κάτω. Κ για άλλους που έναν τηλέφωνο ήταν αρκετό για να με βγάλουν από το αδιέξοδο της ανεργίας και της αυτολύπησης . Είμαι πολύ τυχερός κ ας μην πιστεύω στη τύχη. Διάβαζα Σαραμαγκου, που κ αυτός δεν πιστεύει σε τίποτα το αλλότριο, να περάσει η βάρδια, ξέχασα να φέρω καφέ από το σπίτι και ανέβηκα να πάρω έναν καφέ από το κυλικείο. Στο κατέβασμα είπα να δω για λίγο τα νέα μέχρι να ρουφήξω τη πρώτη τζούρα με το καιμακι του καυτού ελληνικού μου. Ξινό σαν πικραμυγδαλο, μου θύμισε τα τσαγαλα που έκλεβα μικρός στο χωριό μου κ τα τρωγα με μανία μέχρι που με έπιανε η κοιλιά μου. Ήθελα να φτυσω το καφέ να κλείσω τη σελίδα με τα νέα κ να φύγω κ από δω που είμαι. Άνοιξα ξανά το βιβλίο... Μια σελίδα μια τζούρα και πιάνω τον εαυτό μου να ψάχνει τα τσιγάρα. Μα το έχω κόψει καιρό τωρα. Μόνο το ηλεκτρονικο ντουμανι έχω μαζί μου. Θέλω ένα τσιγάρο, ποιος να δουλεύει που να καπνίζει. Μπα, γαμησε το, ντρέπομαι, δεν έκανα τράκα μικρός θα κάνω τωρα??? Παράτησα το βιβλιο κ έπιασα το κινητό να ξεχάσω τα τσιγάρα. Σβήνω και γράφω σαν από αντίδραση σε όσα προσπαθώ να μην σκέφτομαι. Το κεφάλι μου νομίζω ότι αντιδρά με δύο διαφορετικές εκδοχές ταυτόχρονα το ένα ημισφαίριο με οργή κ μανία για όσα διαβάζει κ ακούει κ το άλλο μισό με συναίσθημα κ ανάγκη για ένα κόσμο που θα ήθελα να υπάρχει ή έστω να υπάρξει κάποια στιγμή. 2 ημισφαίρια βλέπεις 2 διαφορετικοι κόσμοι. Ξανακυκλοφορει το Εμπάργκο με το Θληβαίο και το Μασχαλιδη... Θα πάω να αγοράσω το κανονικό το Εμπάργκο του 82 που είμαστε κ συνομήλικοι κ θα κάνω το καινούριο δώρο στη κόρη μου. Εγώ θα ψάξω εκεί στο παλιακο τις φιλίες που πέρασαν και χάθηκαν κ στης κόρης μου το δίσκο αυτούς που ήρθαν κ με την αγάπη τους σφράγισαν μια φιλία αιώνια και παντοτινή. "Γέμισε ο κόσμος με κηλίδες απουσίας τις τεφροδοχους κλεισαν σε κρυφή σπηλια και μας πουλάν ενέσεις ευθυμίας."