Μας βλέπει ο Θεός Αδερφέ μου ...

Αθεος απο τότε που κατάλαβα οτι Θεός μου είναι ο άνθρωπος. Το 2013 κόποι και όνειρα ετών γίνονται στάχτη και στημένος σε μια ουρά ΟΑΕΔ παίρνω επίδομα 460 ευρώ για να ζήσω την φαμίλια μου. Με αμάξι επιστρέφω στην Αθήνα και προσπαθώ να σώσω οτι σώνεται. Δεν είμαι πρόσφυγας πολέμου αλλά ντόπιος που έχει ενα σπίτι να μείνει με νερό ρεύμα και τηλέφωνο. Πιάνω δουλειά όπως χιλιάδες άλλοι σε ενα απο τα εκατοντάδες ανα την χώρα τηλεφωνικά κέντρα. Ο μισθός ίσα που φτάνει για να καλύψει τα απολύτως απαραίτητα με τους λογαριασμούς να τρέχουν και να καπελώνουν ο ένας τον άλλο. Είμαι απογευματινή βάρδια και σχολάω μεσάνυχτα. Στη Πατησίων το μηχανάκι που μου έχει δώσει δανεικό αδερφικός μου φίλος μένει απο βενζίνη. Στη τσέπη μου έχω 1,20 ευρώ και αν βάλω αυτά βενζίνη θα με φτάσει στο Ιλιον. Ψάχνω βενζινάδικο και σπρώχνω μέχρι την Αχαρνών στον Αγιο Λεφτέρη που θυμάμαι ενα διανυκτερεύων. Είναι κλειστό. Ανάβω ενα απο τα τελευταία τσιγάρα του πακέτου και κλαίω. Κάνω νόημα σε ταξί για να ρωτήσω αν ξέρει που έχει ανοιχτό βενζινάδικο και δε σταματάει κανείς. Καθομαι στο πεζοδρόμιο καπνίζω και μάλλον τα μάτια μου τρέχουν ποτάμια τα ονειρα και οι προσδοκίες μου. Σταματάει απρόσκλητος μπροστά μου ντιλιβεράς Αραβικής καταγωγής. Με ρωτάει αν θέλω βοήθεια, του απαντάω κοφτά και απότομα. Επιστρέφω μου λέει, δίνω τη παραγγελία και έρχομαι. Η ώρα περνάει και καπνίζω άλλο ενα τσιγάρο. Ο ''ξένος'' επιστρέφει με παγούρι γεμάτο βενζίνη που κοστίζει πολύ περισσότερο απο τα 1.20 που έχω στη τσέπη μου, δε με ρωτάει και το βάζει όλο στο όχημά μου, προσπαθώ να τον σταματήσω και τον ρωτάω πόσα έδωσε με σκοπό να του πω οτι θα περάσω να του τα δώσω, δεν με αφήνει να τελειώσω τη σκέψη μου, δεν έμαθε ποτέ αν είχα 1.20 ή 120 ευρώ στη τσέπη μου. Αδερφέ μου λέει φαίνεσαι ταλαιπωρημένος, μπορείς να φτάσεις στο σπίτι σου? Μένεις μακρυά? Του απαντάω, με ρωτάει αν θέλω κάτι άλλο, τον ξαναρωτάω πόσο κοστίζει η βενζίνη. Μας βλέπει ο Θεός Αδερφέ μου!!! ντροπή !!! μου απαντάει, καλο ξημέρωμα μου λέει και βάζει μπροστά το μηχανάκι του και χάνεται στην Αχαρνών που πλέον βλέπεις μόνο ταξί και κανένα μεθυσμένο που τρεκλίζοντας γυρίζει στο σπίτι του. Κάνω και το τελευταίο τσιγάρο αναβαίνω στο μηχανάκι και γυρίζω και εγώ στο σπίτι μου και δε μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Πέρασαν τα χρόνια, με κόπο απογοητεύσεις αλλά και με τη βοήθεια αγαπημένων ανθρώπων ξαναστάθηκα στα πόδια μου. Αύριο ξεκινάει η άδεια μου και εχθές είδα μια σειρά στο νετφλιξ, Απατρις, και μέσα στη σειρά έβλεπα τον αδερφό μου Αραβα που δεν έμαθα ποτέ το ονομά του να μου λέει ξανά και ξανά ..... Μας βλέπει ο Θεός Αδερφέ μου ...