Η ζωή λάσκαρε!

Αγανακτήσαμε, όλοι μας. Ετσι ξαφνικά πέσαμε απο το ροζ συννεφάκι μας και προσγειωθήκαμε απότομα πάνω σε αγκαθωτά παπάρια που καρφώθηκαν απότομα στα τρυφερά μας σκέλια. Δεν είχαμε ιδέα οτι αυτά μπορεί να συμβαίνουν στη δική μας καθαγιασμένη κοινωνία. Βλέπεις απο τότε που κρεμάσαμε το Παγκρατίδη και του προσδώσαμε χωρίς καμιά ένδεια τον ορισμό του κίναιδου περάσαν χρόνια πολλά γινήκαμε όλοι μας νοικοκυραίοι και δεν ασχολούμαστε με το πρόβλημα του γείτονα. Μας βρήκε για λίγο ο Δουρής στη πορεία αλλά και αυτό αυτορυθμίστηκε με το που μπήκε στη φυλακή. Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Δε κατάλαβα ποτέ πως λειτουργεί αυτό, ο νόμος των φυλακών. Αποδίδουν δικαιοσύνη ποιοι, και σε ποιους. Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει στην ανθρωποφάγα κοινωνία δηλαδή έχει εφαρμογή σε μια μικρότερη κοινωνία, αυτήν της φυλακής. Αρρωστημένο απο όπου και να το πιάσεις. Και όσο και να λειτουργεί το θυμικό και το συναίσθημα την ώρα που ακούς μια είδηση κακιά, η ουσία δεν κρύβεται εκεί αλλά στην αντίδραση που έχει κάθε δράση στο σύνολο της κοινωνίας. Βάψαμε τη πλάση κόκκινη όχι απο ζωή αλλά απο αίμα. Το αίμα των ενόχων σύμμεικτο με το αίμα των αθώων, εκείνων που δεν είχαν επιλογή μαζί με αυτών που απο επιλογή γινήκαν δήμιοι με τα τσαπί στα χέρια. Πιαστήκαμε με τη γίδα στη πλάτη αδέρφια και όσο και να θέλουμε να παραστησουμε τους καλούς, τους άγιους και τους νορμάλ οφείλουμε στη μνήμη των νεκρών αλλά και για τη ζωή των ζωνταντών να παραδεχτούμε πως δε διαφέρουμε καθόλου απο τους δράστες του κακού. Παρέα με το πόλεμο της Ουκρανίας εξελίσσονται τα δράματα, μισό δελτίο για το πόλεμο και άλλο τόσο για το ''θρίλερ'' της Πάτρας. Εμείς απο το σπίτι, επειδής είμαστε γατόνια, από την αρχή τη βγάλαμε την απόφαση. ΕΝΟΧΗ, να είναι παραδειγματική η τιμωρία αυτή τη φορά, να μην την γλυτώσει έτσι και ξαναδεί το φως της μέρας.Καθόμασταν αναπαυτικά στο καναπέ και βλέπαμε τον κάθε τηλεπωλητή να μας πουλάει θρήνο και εμείς να αγοράζουμε όσο όσο με τιμές χρηματιστηρίου. Γιατροί βγήκαν, επιστήμονες σοφοί, και προσπαθούσαν να αρθρώσουν λέξεις, αλλά σαν κραυγές κοράκου ακούγοταν απο τα γλωσσόσπιτα τους, μιας και ο παρουσιαστής είχε βγάλει και αυτός απόφαση οριστική και αμετάκλητη. Οι νοικοκυραίοι, εμείς δηλαδή, εγώ και εσύ που δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις και διαβάζεις τα δικά μου τα κρυφά, αγοράσαμε λαδάκονο το απλώσαμε μπροστά μας και με αργές κινήσεις σταθερές σιάχναμε την κόψη της λεπίδας, να είναι κοφτερή σαν αιθέρας και να μην προβάλει αντίσταση μήτε ο αυχενικός σπόντυλος. Σύρριζα θα της το πάρω αν με αφήσουν. Ετσι σκέφτηκα προχθές το βράδυ κοιτώντας ενα δελτίο ειδήσεων. Να αποδοθεί η δικαιοσύνη που της πρέπει της σαρμούτας. ΄Έκτακτο δελτίο, σύλληψη, έκτακτη εκπομπή και ο κόσμος με τα μαχαίρια τα καλακονισμένα αμέσως βγήκε απο τη κρύπτη. Μέσω του διαδικτύου που μας δίνει την άνεση να είμαστε άλλοι, να φοράμε τη κουκούλα χωρίς να ντραπούμε, μερικοί που δεν μασάνε βγήκαν στο δρόμο με το κινητό στο χέρι, αυτό και αν είναι φονικό εργαλείο, να τραβήξει σκηνές στο περίγυρο της κατοικίας της φόνισσας. Οργή και αγανάκτηση. Βγάλτε έξω τη μάγισσα να τη κάψουμε και πανηγυρικά να εξοβελίσουμε το κακό, να καεί η μάγισσα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να φύγουν απο πάνω μας οι κατάρες που μας πέσαν. Εικόνα μιας μη-τέρας έξω απο το σπίτι να έχει στο ένα χέρι το παιδί της και στο άλλο το κινητό να τραβάει βίντεο, λίγο πιο πέρα ενας πα-τέρας έχει στη πλάτη το παιδί και του έχει δώσει το κινητο να τραβάει πανοραμικό πλάνο, κοιτάζει τη καλλίπυγο ανήλικη νεαρά που είναι μπροστά του και σκέφτεται διάφορα, ξεχνιέται για λίγο απο την ουσία, αλλά επανέρχεται απότομα όταν ενα μικρόφωνο στέκει μπροστά του και τον ρωτά, απαντάει χωρίς φραγμό, ΘΑΝΑΤΟΣ και το παιδάκι του είναι στους ώμους του. ΘΑΝΑΤΟΣ, τον αποδώσαμε, τον μοιράσαμε χωρίς σκέψη, χωρίς δίκη, χωρίς ελαφρυντικά. Πήραμε τα παιδιά μας παραμάσχαλα να τους δείξουμε πως γίνεται σωστά και τίμια μια δολοφονία, πως γίνεται να εκτελέσεις κάποιον χωρίς καν να λερώσεις με αίμα τα χέρια σου. Ματώσαμε όμως τους εγκεφάλους μας και αυτούς των παιδιών μας, τους κάναμε και εκείνους συνένοχους και φυτέψαμε μέσα τους το σπόρο του κακού. Να πως πρέπει να γίνεις μεγαλώνοντας, ενας καλός νοικοκυραίος, που δεν θα ενοχλεί και δε θα ενοχλείται. Θα γίνεις εκείνος που θα ακούει τη γειτόνισσα να σκούζει απο το ξύλο που της ρίχνει ο άντρας της αλλά δε θα ανακατεύεσαι. Θα μάθεις να σιωπάς για ότι δεν σε αγγίζει, θα κουκουλώνεις όπως η γάτα τα σκατά της κάθε τι ξένο σε σενα. Οταν όμως τα σκατά θα πλημμυράνε τη πλάση ΕΣΥ δεν θα φταις για αυτά αλλά θα είσαι έτοιμος εκείνη την ώρα να παραστήσεις το Δήμιο, θα είσαι έτοιμος ακόμα και να φτιάξεις τη θηλιά ή να σηκώσεις τη λεπίδα απο τη λαιμητόμο και με μια κίνηση να την αφήσεις να καρατομήσει κάθε φονικό λαρύγγι. Είμαστε άρρωστοι, και εγώ και εσύ και όλο αυτό που ζούμε, όταν έλεγε ο Μάνος ότι θα συνηθίσουμε το τέρας εμείς ήδη είχαμε φορέσει το τομάρι του λύκου και είχαμε γευτεί το αίμα των τρυφερών αρνιών. Και φτάσαμε εδώ, και ψάχνουμε μια λύση. Και περιμένεις να την έχω εγώ? Εγώ δεν μπορώ να δώσω λύση στα δικά μου αδιέξοδα, θαρρείς να μπορώ να λύσω τα δομικά της κοινωνίας τα αδύνατα. Τι να σου πω. Κλείσε τη τηλεόραση και διάβασε κανα βιβλίο. Πάρε το παιδί σου απο το χέρι και πάτε μια βόλτα στη παραλία να δει τη μουσική που παίζει το κύμα. Βγείτε στο δρόμο και χωρίς λόγο ξεκινάτε να τρέχετε κάθε μέρα και απο λίγο παραπάνω, καλό στο μυαλό καλό και στη καρδιά. Πάρτε καμιά αγκαλιά τον ανθρωπό σας, όχι όμως με σκοπό. Ετσι γιατί σας έλειψαν οι αγκαλιές. Κάναμε την αγκαλιά προκαταρτικό για το γαμήσι. Χάσαμε τον έρωτα, η τρυφερότητα πήγε περίπατο, η ερωτική πράξη είναι καλή μόνο όταν γίνεται άγρια και σκληρά, οι τσόντες αντικατέστησαν τα ποιήματα που γραφτήκαν για το ομορφότερο συναίσθημα όλων. Εξισωθήκαμε με τα σκλιά που κολλημένα στο δρόμο χωρίς ντροπή γυρνάνε. Μονάχα τα παιδιά μας θα μας σώσουν. Ας μην τα κάνουμε σα τα μούτρα μας, ας καταλάβουμε οτι δεν είναι κτήμα μας, δεν μας ανήκουν. Καλό κουράγιο, για τις μέρες που ακολουθάνε, για αυτά που με τα δικά μας χέρια πλάσαμε και αφήσαμε να συμβαίνουν.