Η πρώτη μου συναυλία !

Θυμάμαι μικρός στο χωριό να μαζεύονται οι πιστοί παραμονές μεγάλων γιορτών κ να κανονίζουν προσκύνημα και αγρυπνία στον Άγιο. Κοντά στο χωριό μου σε απόσταση 4 χιλιομέτρων υπάρχει ένα εξωκλήσι, γιορτάζει καλοκαίρι κ έτσι τη παραμονή γινότανε το πανηγύρι στο προαύλιο χώρο ενώ το βράδυ κάποιοι πιστοί διανυκτέρευαν μέσα στη εκκλησία. Κ θυμάμαι μια φορά κ εγώ με τη γιαγιά μου κ το παππού μου που διανυκτερεύσαμε μέσα στην εκκλησία. Στρωματσάδα με κουβέρτες κ σεντόνια που κουβάλησαμε με το γαϊδούρι του παππού μέχρις εκεί. Μαζί η γιαγιά είχε κ δύο μεγάλα πανέρια με τηγανίτες με μέλι κ τριμμένο αμύγδαλο κ καρύδι. Αυτές γινόντουσαν ανάρπαστες κάθε φορά σε κάθε γιορτή. Έκλεινα τα μάτια προσπαθώντας να κοιμηθώ αλλά το φως από τα καντήλια που τρεμοπαιζε δεν με άφηνε κ άνοιγα ξανά τα μάτια μου κ έβλεπα τις αγιογραφίες να παίρνουν μορφή. Ζωντάνευαν οι εικόνες και οι άγιοι ξεχυνοντουσαν στο χώρο, καθένας με το δικό του ρόλο και σκοπό. Κ δε με τρόμαζαν οι άγιοι γιατί τους έβλεπα με μια μορφή κανόνικη ανθρώπινη κ φιλική μέσα στο χώρο αυτό που ένα 7χρονο τότε παιδί πάλευε να νοιώσει κατάνυξη για κάτι που αγνοούσε κ τελικά δεν γνώρισε ποτέ. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια κ οι δικές μου αγιογραφίες αντικαταστάθηκαν απο ανθρώπους που κατά τη δική μου άποψη υπήρξαν σπουδαίοι κ μεγάλοι. Στο χώρο της τέχνης κυρίως κ κάποιους άλλους που ακόμα προσπαθώ να αναγάγω σε κήρυκες μιας πανανθρώπινης αξίας στην οποία θα ήθελα να βαδίζει ο κόσμος που ζούμε. Οι πιο πολλοί είναι αυτοί που σημάδεψαν τα εφηβικά μου χρόνια κ έντυσαν με μουσικές τις ανησυχίες, τα κλάματά μου, τα ξενύχτια και τα μεθύσια μου. Παρέα με φίλους ή μόνος πάντα υπήρχε ένα μικρό ή μεγάλο ηχείο το οποίο ξερνούσε στίχους για να ντύσουν με νότες τις ώρες και τις μέρες του έφηβου τότε... Και δεν είναι το σύνολο ούτε ο πολιτισμός και η παιδεία που ένας καλλιτέχνης μπορεί να δώσει σε έναν άνθρωπο που θα τον ακούσει αλλά η όλη πορεία ενός ανθρώπου που αναπόσπαστη από την διάσημη εικόνα τον καθορίζει στη κοινωνία. Είδα τους περισσότερους ζωντανά στη σκηνή κ πολλούς τους γνώρισα κ από κοντά, περνώντας τα χρόνια πολλούς τους απομυθοποίησα, κάποιους τους καθαίρεσα από το εικονοστάσι μου και δεν τους ξανακοίταξα καν. Η φωνή όμως που με ακολούθησε κ συνεχίζει ακόμα να με συγκινεί κ να μου θυμίζει όλη αυτή τη δύσκολη, σκληρή αλλά ταυτόχρονα κ γλυκιά εφηβεία είναι αυτή του αιώνια έφηβου παπακωνσταντινου. Η φιγούρα αυτή που τείνει να γίνει γραφική αλλά μόλις βγουν οι πρώτες νότες από το στόμα του, τότε το γραφικό δεν υφίσταται κ βλέπεις ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με ένα ή περισσότερα χαρίσματα. Τελικά μετά τη παρότρυνση ενός φίλου έβαλα να δω το μουσικό κουτί που τον είχε καλεσμένο. Έκλεισα το φως άπλωσα τα πόδια Κ θυμήθηκα εκείνη τη νύχτα στα 7 μου περίπου χρόνια που κοιμήθηκα σε μια εκκλησία στρωματσαδα με το παππού και τη γιαγιά, και είδα συναυλία με τον Άγιο Μήτσο στα τύμπανα, τον Άη Νικόλα να παίζει μπάσο ενώ ο Χριστός έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα σα τον hendrix. Θυμήθηκα τη πρώτη μου χρονιά που ήρθα από το χωριό μου στην Αθήνα. Τους πρώτους διάσημους που γνώρισα. Τα πρώτα live που πήγα κ βγήκα τόσο μεθυσμένος που δεν έβρισκα το δρόμο να γυρίσω στο σπίτι. Τους ανθρώπους που γνώρισα, τις κοπέλες που ερωτεύτηκα. Αυτές που μου τραγούδησαν το κ αν είμαι ροκ καλύτερα από ότι το τραγουδάνε τώρα μέσα από μικρόφωνα κ κονσόλες. Μου ήρθε στη γλώσσα η γεύση από τις τηγανίτες της γιαγιάς κ μου τρεξαν τα σάλια. Όλα είναι μουσική. Όλα είναι τέχνη.. Όλα είναι Ροκ...