30 Νοέμβρη 2021

Εδώ και καιρό δεν έχω γράψει καμιά απο τις γνωστές μου μικρές ή μεγάλες ιστοριούλες μιας και καθένας μας έχει τα δικά του. Κάποια μεγάλα κάποια μικρά, κάποια μικρά που τελικά είναι μεγάλα και κάποια μεγάλα που είναι μικρά. Πάντως σίγουρα σε κανέναν μας δε λείπει ενα μικρό ή μεγάλο, για τον ίδιο πρόβλημα. Έτσι λοιπόν έφτιαχνα μικρά στιχάκια κάθε βράδυ καθισμένος στο καναπέ μου ή στη καρέκλα στο νοσοκομείο. Τα μάζευα και στο τέλος της μέρας τα στοίβαζα στο τζάκι πάνω απο αυτά τα λευκά ποτισμένα με καύσιμο προσανάμματα, έβαζα απο πάνω 2 - 3 κομματάκια λεπτό δαδί και μετά λίγα ξυλαράκια. Όχι για τη ζέστη της φλόγας αλλά για την παρέα της. Παρακολουθώντας τα ειδησεογραφικά διαπίστωσα οτι η κοινωνία συνεχίζει να βαδίζει τη στράτα της ταπείνωσης και της απανθρωπιάς. Μάθαμε οτι τα ''γυφτάκια'' πεθαίνουν επειδή οι γονείς των δε τα φυλάνε όπως θα έπρεπε μιας και τα φέρνουν στη ζωή χωρίς σκέψη. Μάθαμε οτι οι ΜΕΘ και τα νοσοκομεία που έκλεισαν, έκλεισαν γιατί δεν είχαν μπασία, δεν είχαν το κόσμο που έπρεπε για να δουλέψουν. Μάθαμε οτι στις ΜΕΘ μπαίνουν επειδή οι γιατροί δεν μπορούν να πράξουν κάτι άλλο και μέσω των ΜΕΘ οι ασθενείς έρχονται σε επαφή με το Θεό, είναι στα χέρια Του. Αν παρακολουθείς ειδήσεις είτε τηλεοπτικά είτε ιντερνετικά ακόμα και έντυπα, αν διαβάζεις τον Κασιμμάτη, μαθαίνεις πολλά χρήσιμα νέα τελικά. Μαθαίνεις για τις αξίες που απο μικρός όταν είσαι σε γαλουχούν. Έτσι εγώ προσωπικά μεγάλωσα σε μια κοινωνία που στη γυναίκα έπρεπε να ρίξεις καμιά σφαλιάρα άμα δεν κάθεται καλά ενώ στη περίπτωση που τύχει και παραστρατήσει και σου χώσει κανα κέρατο ο μόνος τρόπος να ξεπλύνεις τη ντροπή είναι να τη σκοτώσεις. Έτσι έπαιζε το έργο και μέσω της παράστασης γαλούχησε γενιές και γενιές μπρουτάλ παλικαράδων με χεσμένα σώβρακα και βρώμικα νύχια. Άπειρες παραστάσεις με διαφορετικό κάστ κάθε φορά και η παράδοση του τραγικού θιάσου συνεχίζεται στο πέρασμα των καταιγίδων που κεραυνοβολούν το κάθε σπίτι. Και σπέρνουν νέες θύελλες στους νέους κεραυνούς που θα γεννήσει η παράνοια μιας κτητικότητας που κανείς δεν μας έδωσε. Έτσι μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία που ξεχωρίζει το γαμιά απο τη πουτάνα οι γραμμές δεν είναι πάντα ευδιάκριτες και θέλει φανό θυέλλης για να μπορέσεις να διακρίνεις τα όριά σου κάθε φορά. Όρια τα οποία δεν έχεις δικαίωμα όχι μόνο να προσπεράσεις αλλά ούτε να αντικρίσεις αν θες να παραμείνεις άνθρωπος. Καθένας μας έχει χρέος να δουλέψει μέσα του και να δει τι σκατά του άφησε όλο αυτό που σήμερα το έχουν ονομάσει πατριαρχία ή με ένα σκασμό διαφορετικά ονόματα και καταλήγει να μοιάζει με λεξικό όρων και εννοιών παρά με φαινόμενο έντονα κοινωνικό που πηγάζει και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη πολιτεία και τη κοινωνία που ζούμε. Αλλά ας μην το πάμε πολιτικά, όπως μου λέει ένας φίλος ''γάμησε με ρε Γιώργη πάλι στο ΚΚΕ θα καταλήξεις''. Βλέπεις το ΚΚΕ όμως είναι το μόνο κόμμα που για 22 χρόνια είχε ΓΓ γυναίκα και το βάστηξε όρθιο ίσως σε μια απο τις κρισιμότερες περιόδους για εκείνο. Αλλά είπαμε δεν χωράει η πολιτική εδώ γιατί θίγεστε. Άλλη μια γυναίκα νεκρή και άλλος ένας που παραδόθηκε, ίσως για να βγει πιο γρήγορα απο τη μπουζού, όπως λίγο καιρό πριν συμβούλευε ενας μπάτσος on air. Είδα και το βίντεο της lacta. Τώρα θα μου πεις να πάρω το μέρος της lacta και της κάθε πολυεθνικής που αναγκάζει σε απάνθρωπα ωράρια τους - τις υπαλλήλους της και στη συνέχεια βγάζει ωραία τσιτάτα για την αγάπη και την παράνοια του πράματος. Δες ξέρω με μπέρδεψες να σου πω, και δεν θα το σκεφτώ παραπάνω, ενα θα σου πω μοναχά και ίσως καταλάβεις. Ο μόνος λόγος που δεν το δημοσίευσα είναι γιατί ένοιωσα ντροπή, ντροπή για μένα τον ίδιο γιατί κάπου μέσα στο βίντεο με συνάντησα και έφτυσα την οθόνη, όχι για το Γιώργη που βλέπεις σήμερα αλλά για έναν άλλο που έκανε πολλές φορές δικά του ξένα προβλήματα που τα ξέσπαζε εκεί που δεν έπρεπε. Ενός άλλου που πίστευε πως η αγάπη είναι κατάκτηση και πρωτοπορία, μαγκιά και χάζι σε άβουλες ψυχές που θα μπορούσες να αγοράσεις στο παζάρι της τρελής. Για εναν άλλο με δυνατή φωνή που έκανε τα τζάμια να τρίζουν για να καλύψει τις φωνές της αλήθειας, ή για να κρύψει τις πομπές του. Και πόση δουλειά να θέλει για να κάτσεις αυτά να τα βάλεις κάτω και να επιλέξεις απο ποια πλευρά της γραμμής θες να είσαι και αυτή την απόφαση να τη πάρεις και να την τηρήσεις χωρίς δικαιολογίες και πισωγυρίσματα. Πόσα θες να σου συγχωρήσουν οι άλλοι μιας και εσύ ντρέπεσαι να το κάνεις για σένα. Και πόσο καιρό χρειάζεται ένας άνθρωπος να σπάσει τα στερεότυπα που τον μεγάλωσαν για να ελπίζει σε ενα καλύτερο κόσμο και μια κοινωνία που τα πρότυπα δε θα τα καθορίζει το φύλλο η ηλικία οι προτιμήσεις κάθε λογής και οι απόψεις του κάθε μαϊντανού της τηλεόρασης. Ξέρω και εγώ?, μακάρι να μπορούσα να σου πω πως απο τη μια πάντα περνάς ολότελα στην άλλη. Μάλλον πέρασα στιγμές που έμεινα μονάχος και διαβάζοντας ανακάλυψα οτι ο άνθρωπος μπορεί να είναι καλύτερος μπορεί να είναι ευτυχής και μπορεί να είναι ολοκληρωμένος έχοντας πλάι του αυτούς που τον επέλεξαν και τους επέλεξε αμοιβαία, χωρίς ανταλλάγματα ανιδιοτελώς που λένε., λατρεμένη μου λέξη εδώ και χρόνια. Μάλλον το βιβλίο σε συνάρτηση με το Χατζιδάκι ήταν κάτι σαν μια μεγάλη θάλασσα που παίρνεις μιαν βαθειά ανάσα και κολυμπάς. Και δε σου χρειάζεται πια ο μολυσμένος της κοινωνίας αέρας. Ερευνάς το βυθό κοιτώντας τα κοράλλια του κόσμου που είναι κρυμμένα σε μεγάλο βάθος, πλάσματα φυλακισμένα και τόσο λαμπερά, μέσα σε όστρακα που τα λένε ανθρώπινα σώματα, που δε ζητάνε τίποτα άλλο παρά ενα καλό λόγο, μια τρυφερή αγκαλιά και ένα χωρίς αντίκρισμα χάδι. Και απο τη κοινωνία των αντιφάσεων και ''ίσων'' ευκαιριών της ''ελευθερίας'' και της ''ισότητας'' έχεις το σύνολο εκείνων που συνεχίζουν να στέκονται απέναντι και να σε καθυβρίζουν γιατί κάνεις τη δουλειά σου. Ένας νέος άνθρωπος μπαίνει στην απομόνωση ενός νοσοκομείου με καλό οξυγόνο αλλά έντονο πυρετό και καταβολή. Θετικός στο covid και με ύφος θα σας γαμήσω όλους. Κάνεις τη δουλειά σου, του ζητάς να φοράει τη μάσκα του και σε κοιτάζει με μάτια γεμάτα μίσος. Τον ρωτάς αν έχει εμβολιαστεί και δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να σου απαντήσει σε ξανακοιτάζει μόνο και έχεις πάρει απάντηση. Κάνεις την ίδια δουλειά που θα έκανες με όλους, ίσως αντανακλαστικά σαν αυτοσυντήρηση να προσέχεις λίγο παραπάνω τις κινήσεις σου την ώρα που βγάζεις τη στολή της απομόνωσης μην ακουμπήσεις κάπου στα καθαρά τα ρούχα ή μην αγγίξεις το πρόσωπό σου πριν πλυθείς με το πορτοκαλί ambitasol με τη χαλασμένη αντλία που το τουμπάρεις για να διαπιστώσεις οτι είναι άδειο, επιστρατεύεις τη χλωρίνη που έχουν αφήσει εκεί οι καθαρίστριες, σκληρά τα χέρια άλλά το μπλουζάκι πάει ξέβαψε και αυτό. Έχεις ξεντυθεί και βγαίνεις απο το λυόμενο που παίζει το ρόλο της απομόνωσης για να συνεχίσεις τη πορεία στο ακτινολογικό ο αέρας είναι δυνατός και βρέχει, μαζί με τον αέρα και τον ιδρώτα που τον νιώθεις να τρέχει στη πλάτη σου φτάνεις να είσαι μούσκεμα, άντε τώρα να αρπάξω και κανα κρύωμα, τι να πρωτοπιστέψω οτι την άρπαξα ή οτι τον άρπαξα. Δε βαριέσαι, κάνεις τη δουλειά σου οι γιατροί είναι αισιόδοξοι με την εικόνα, θα πάει καλά λένε. Και ξημερώνει η άλλη μέρα και έρχεται το παραπεμπτικό για αξονική και το οξυγόνο κάνει νάζια στα 90% και παθαίνεις σοκ βλέποντας πως είναι ο ίδιος. Είναι όμως ο ίδιος? Είδα έναν άλλο ,έναν άνθρωπο κάθιδρο με μάτια κολλημένα στις κόγχες του κεφαλιού του και με τα χέρια του να κρέμουν δεξιά και αριστερά, κανιά ίδια που τα παίρνει ο άνεμος. Του μιλάς σιγά και ήρεμα έλα σιγά σιγά να ξαπλώσεις, να εκεί θα βάλεις το κεφάλι σου. Άσε τη σακούλα με τα ούρα ανάμεσα στα πόδια σου και τον ορό πάνω στη κοιλιά σου. Χρειάζεσαι οξυγόνο ή θα αντέξεις 5 λεπτά? Θα χρειαστεί τρεις φορές να βαστήξεις την ανάσα σου για λίγα δευτερόλεπτα. Η εξέταση τελείωσε χωρίς να βαστήξει την ανάσα καμιά φορά μιας και ο βήχας τον έπνιγε σε κάθε προσπάθεια. Τον βοηθάς να κατέβει και να κάτσει στο καρότσι ο σκληρός της περασμένης βραδιάς έχει χαθεί. Είναι ένας άλλος, νέος άνθρωπος που μέσα στην αρρώστια του βλέπεις την ομορφιά της νέας ζωής, την ομορφιά και τη καύλα της δημιουργίας την έξαψη για ζωή που την έχει καλύψει μια ασθένεια που βασανίζει την ανθρωπότητα. Θα πάει καλά ο ασθενής αυτός θα πάει καλά γιατί έτσι πρέπει γιατί η νιότη θα νικήσει και η ανθρωπότητα με την επιστήμη θα προχωρήσουν μπροστά για έναν κόσμο που θα αγκαλιαζόμαστε και πάλι όπως παλιά και θα γεννάμε νέους που θα είναι καλύτεροι, που θα βλέπουν οτι δε χρειάζεται να είσαι μπρουτάλ μήτε στις γυναίκες μήτε και στον κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να κάνει με αυταπάρνηση τη δουλειά του, παρά τα δικά του μικρά ή μεγάλα προβλήματα. Τι μέρες και αυτές, δύσκολες ή εύκολες, καθείς αποφασίζει για πάρτη του, καθείς αποφασίζει για το είναι του αφού δεν επηρεάζει τους άλλους τριγύρω, διάβασα το ''κάμπο στις φλόγες'' με μια ρουφηξιά και ταξίδεψα στο κόσμο του Μεξικού ενός άλλου αιώνα. Έφτιαξα αργά, πριν λίγο, έναν ελληνικό κουπάτο σε μεγάλη κούπα και άναψα το τζάκι, είπα να μην κάψω τίποτα γραμμένο απόψε μιας και δεν έγραψα κάτι, κάθισα στον υπολογιστή να ακούσω 2 τραγούδια που τυχαία έπεσαν απόψε στη θύμηση τη δική μου και στην πρώτη ακοή της Ρηνιώς μου. Εγώ εδώ στη Κάρυστο και αυτή εκεί στο Ίλιον, κατέληξα να ακούω, πάντα εκεί καταλήγω, Χατζιδάκι, και να αποφαίνομαι μιλώντας στις φλόγες πως καθένας μας χρειάζεται καλή μουσική, καλά βιβλία, και την Ρηνιώ του ή το Γιώργη του, ή τη Ρούλα Κούλα Σούλα, Μήτσο Νίκο Στάθη. Δώστε έναν άγγιγμα χωρίς αντίτιμο. Τελικά ξέρεις τι είναι η αγάπη? Δυο γραμμές ακόμα γιατί σε κούρασα στα σίγουρα. Είσαι σε στάση και περιμένεις λεωφορείο, το εισιτήριό σου πέφτει στα λασπόνερα και στη συνέχεια το νερό το ρίχνει μέσα στον υπόνομο, εσύ όμως δεν έχεις λεφτά και το λεωφορείο έρχεται. Λες θα το ρισκάρω και περιμένεις να κατεβεί ο κόσμος και να μπεις χωρίς εισιτήριο. Την ώρα που όλοι έχουν κατέβει πατάς το πόδι σου στο πρώτο σκαλί, ένας ξεχασμένος επιβάτης χιμάει να βγει με ορμή και κοιτώντας σε σου δίνει το εισιτήριό του. Πάρτε το, εγώ έκανα τη διαδρομή μου, συνεχίστε εσείς. Η αγάπη είναι σαν το εισιτήριο, εσύ μάζεψες κάθε εισιτήριο μέσα σου και αυτό αυγάτισε και μέστωσε και όταν εσύ βρέθηκες με κανονικό εισιτήριο το έδωσες στον επόμενο απεγνωσμένο επιβάτη να συνεχίσει το ταξίδι. Όλοι όσοι νοσούν να γίνουν καλά και όλοι όσοι ψάχνουν αγάπη να αγοράσουν ένα εισιτήριο, να κάνουν μια μικρή διαδρομή και στο κατέβασμα χαμογελώντας να το δώσουν στον επόμενο να συνεχίσει το ταξίδι. Δεν σας ανήκει καμιά ζωή καμιά αγκαλιά κανέναν φιλί που μοιραστήκατε. Αν σας ανήκει κάτι είναι ενα βλέμμα, ενα χαμόγελο ή ενα χάδι, και κάτι τόσο μεγάλο όσο ενα ευχαριστώ που θα πείτε και θα το νοιώθετε.